Stendhal Czerwone i czarne t1 (pdf)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zacnyczłowiek był tak dobry, że nie okazał mi całego oburzenia, podzielił mą zgryzotę.W owymczasie pisywałam codziennie listy, których nie śmiałam ci przesłać; chowałam je troskliwie, akiedy byłam zbyt nieszczęśliwa, zamykałam się w pokoju i odczytywałam je.Wreszcie ksiądzCh�lan wymógł na mnie, że mu je oddałam.Niektóre, spokojniejsze, wysłałam do ciebie; nieodpowiedziałeś ani razu. Nigdy, przysięgam ci, nie otrzymałem w seminarium żadnego listu! Wielki Boże! Któż je przejął? Osądz mą boleść: do owego dnia, w którym ujrzałem cię w katedrze, nie wiedziałem na-wet, czy żyjesz. Bóg mi uczynił tę łaskę, że pozwolił mi zrozumieć, jak bardzo grzeszyłam wobec Niego,wobec dzieci, męża podjęła pani de R�nal. Nigdy mnie nie kochał tak, jak myślałamwówczas, że ty mnie kochasz.Julian rzucił się w jej ramiona zupełnie bezwiednie, nie panując nad sobą.Ale pani de R�-nal odepchnęła go i mówiła z odcieniem stanowczości: Czcigodny mój pasterz, ksiądz Ch�lan, przedstawił mi, że zaślubiając pana de R�nal od-dałam mu wszystkie me uczucia, nawet te, których nie znałam i których nie doświadczyłamnigdy przed tą nieszczęsną miłością.Odkąd złożyłam w ofierze owe tak drogie mi listy, ży-cie płynęło mi, jeśli nie szczęśliwie, to przynajmniej spokojnie.Nie mąć mi go, bądz miprzyjacielem, najlepszym przyjacielem.(Julian okrywał jej ręce pocałunkami, czuła, że płaczejeszcze.) Nie płacz, taką mi robisz przykrość.Powiedz mi teraz ty, co robiłeś.(Julian niemógł mówić.) Chcę wiedzieć, jak tam żyłeś w seminarium powtórzyła potem pójdziesz.Nie zastanawiając się, co mówi, Julian opowiedział zawiści i intrygi, z jakimi się spotkałzrazu, a potem jak od czasu nominacji życie jego ułożyło się spokojniej. Wówczas dodał po długim milczeniu, którym zapewne chciałaś mi okazać to, co ażnadto widzę dzisiaj, że mnie nie kochasz i że ci jestem już obojętny.(Pani de R�nal ścisnęłago za rękę.) Wówczas przysłałaś mi pięćset franków. Nigdy rzekła pani de R�nal. List datowany był w Paryżu i podpisany Paweł Sorel, aby zmylić podejrzenia.Wszczęła się dyskusja o możliwym pochodzeniu tego listu.Nastrój zmienił się.Bezwied-nie pani de R�nal i Julian porzucili ton uroczysty, wrócili do tkliwej przyjazni.Nie widzielisię, tak było ciemno, ale głos wyrażał wszystko.Julian objął ramieniem przyjaciółkę; gest tenkrył w sobie wiele niebezpieczeństw.Próbowała usunąć ramię Juliana, który wcale zręczniestarał się ją zagadać jakimś szczegółem.O ramieniu zapomniano, zostało, jak było.Po wielu domysłach co do pieniężnego listu Julian snuł dalej swe dzieje.Uspokoił się nie-co mówiąc o minionym życiu, które wobec chwili obecnej obchodziło go tak mało.Cała jegouwaga skupiła się na tym, jak skończy się jego wizyta. Musisz odejść powtarzała raz po raz pani de R�nal stanowczo.127 Cóż za wstyd dla mnie, jeśli dam się odprawić z kwitkiem! To wspomnienie zatrułobymi całe życie myślał. Ona nie napisze do mnie nigdy; Bóg wie, kiedy tu wrócę! Wszyst-kie niebiańskie uczucia pierzchły z jego serca.Siedząc obok ubóstwianej kobiety, tuląc ją wramionach, w tym pokoju, gdzie bywał tak szczęśliwy, w głębokiej ciemności, słysząc wyraz-nie jej płacz, czując po ruchu piersi jej szlochanie, nieszczęśnik stał się chłodnym politykiem,niemal tak wyrachowanym i zimnym, jak kiedy w seminarium czuł się pastwą żarcików sil-niejszego kolegi.Julian przeciągał opowiadanie, malował swoje nieszczęśliwe życie, od czasujak opuścił Verri�res. Tak więc powiedziała sobie pani de R�nal po roku rozłąki, gdy ja zapomniałam o nim,on bez wszelkiego znaku mej pamięci myślał jedynie o szczęśliwych dniach w Vergy! Szlocha-nia jej wzmogły się.Julian zobaczył, że jego opowiadanie odniosło pożądany skutek, uczuł, żetrzeba spróbować ostatecznego ciosu: przeszedł nagle do listu, który otrzymał z Paryża. Byłem się pożegnać z biskupem. Jak to, nie wracasz do Besan�on? Opuszczasz nas na zawsze? Tak odparł Julian z mocą tak, opuszczam strony, gdzie zapomniała o mnie nawet ta,którą najbardziej kochałem; opuszczam je, aby nigdy nie wrócić.Jadę do Paryża. Jedziesz do Paryża! krzyknęła pani de R�nal.Głos jej zdławiony łzami zdradził jej bezmierne wzruszenie.Julian potrzebował tej zachę-ty; miał zdobyć się na krok, który mógł wszystko zgubić: przed tym wykrzyknikiem nie wi-dząc pani de R�nal, nie wiedział zupełnie, jakie wrażenie osiągnął.Już się nie wahał; obawawstydu wróciła mu zimną krew; wstał i rzekł chłodno: Tak, pani, opuszczam cię na zawsze; bądz szczęśliwa, żegnaj!Uczynił kilka kroków w stronę okna; już je otwierał.Pani de R�nal pomknęła ku niemu ipadła w jego ramiona.Tak więc w trzeciej godzinie rozmowy Julian uzyskał to, czego tak namiętnie pragnąłprzez dwie pierwsze.Ten nawrót tkliwości, uśpienie wyrzutów pani de R�nal, gdyby przyszłynieco wcześniej, byłyby dlań boskim szczęściem.Teraz, uzyskane podstępem, stały się tylkoprzyjemnością.Mimo próśb kochanki Julian chciał koniecznie zapalić lampkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy