[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.94.Ta posługa jedności, zakorzeniona w dziele Bożego miłosierdzia, zostajepowierzona, wewnątrz samego kolegium biskupów, jednemu z tych, którzy otrzymaliod Ducha zadanie nie polegające na sprawowaniu władzy nad ludem jak to czyniąwładcy narodów i wielcy (por.Mt 20, 25; Mk 10, 42) ale na prowadzeniu go kuspokojnym pastwiskom.Takie zadanie może wymagać ofiary z własnego życia (por.J10, 11-18).Zw.Augustyn, ukazawszy Chrystusa jako jedynego Pasterza, w któregojedności wszyscy są jednym , tak poucza: niech zatem wszyscy pasterze będą wjednym Pasterzu; niech pozwalają usłyszeć jedyny głos Pasterza; niech owce słysząten głos i idą za swoim Pasterzem, to znaczy nie za jednym albo drugim, ale zajedynym; niech wszyscy w nim przemawiają jednym głosem, a nie głosamiskłóconymi (.) głosem wolnym od wszelkich podziałów, oczyszczonym z wszelkiejherezji, którego słuchają owce 151.Misja Biskupa Rzymu w gronie wszystkichPasterzy polega właśnie na tym, że ma on czuwać (episkopein) niczym strażnik,aby dzięki Pasterzom we wszystkich Kościołach partykularnych słyszano prawdziwygłos Chrystusa-Pasterza.W ten sposób w każdym z powierzonych im Kościołówpartykularnych urzeczywistnia się jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół.Wszystkie Kościoły trwają w pełnej i widzialnej komunii, bo wszyscy Pasterze są wjedności z Piotrem, a tym samym w jedności Chrystusa.Dzięki władzy i autorytetowi, bez których funkcja ta byłaby tylko pozorem, BiskupRzymu ma zabezpieczać komunię wszystkich Kościołów.Z tego tytułu jest pierwszympośród sług jedności.Prymat ten sprawuje na różnych płaszczyznach, czuwając nadgłoszeniem słowa, nad sprawowaniem sakramentów i liturgii, nad misją, naddyscypliną i życiem chrześcijańskim.To Następca św.Piotra ma przypominać onakazach wynikających ze wspólnego dobra Kościoła, gdyby ktoś doznawał pokusy,by o nich zapomnieć w imię własnych interesów.To on ma obowiązek przestrzegać ibudzić czujność, a czasem orzekać, że ta czy inna szerząca się opinia jest nie dopogodzenia z jednością wiary.Gdy wymagają tego okoliczności, przemawia w imieniuwszystkich Pasterzy będących w komunii z nim.Może też pod ściśle określonymiwarunkami, sformułowanymi przez Sobór Watykański I orzec ex cathedra, że danadoktryna należy do depozytu wiary152.Dając w ten sposób świadectwo prawdzie,służy jedności.95.Wszystko to jednak musi się zawsze dokonywać w komunii.Gdy Kościół katolickistwierdza, że funkcja Biskupa Rzymu odpowiada woli Chrystusa, nie oddziela tejfunkcji od misji powierzonej wszystkim Biskupom jako zastępcom i legatomChrystusa 153.Biskup Rzymu należy do ich kolegium , oni zaś są jego braćmi wposłudze.To co dotyczy jedności wszystkich chrześcijańskich Wspólnot, wchodzi oczywiście wzakres spraw objętych posługą prymatu.Jako Biskup Rzymu dobrze wiem istwierdziłem to po raz kolejny w niniejszej Encyklice że pełna i widzialna komuniawszystkich Wspólnot, w których mocą wierności Boga zamieszkuje Jego Duch, jestgorącym pragnieniem Chrystusa.Jestem przekonany, że ponoszę w tej dziedzinieszczególną odpowiedzialność, która polega przede wszystkim na dostrzeganiuekumenicznych dążeń większości chrześcijańskich Wspólnot i na wsłuchiwaniu się wkierowaną do mnie prośbę, abym znalazł taką formę sprawowania prymatu, która nieodrzucając bynajmniej istotnych elementów tej misji, byłaby otwarta na nowąsytuację.Przez całe tysiąclecie chrześcijanie byli złączeni wspólnotą wiary i życiasakramentalnego, a jeśli wyłaniały się nieporozumienia między nimi co do wiary czykarności kościelnej (disciplina), miarkowała je Stolica Rzymska za obopólnązgodą 154.W ten sposób prymat spełniał swoją funkcję jednoczącą.Zwracając się do Patriarchyekumenicznego, Jego Zwiątobliwości Dimitriosa I, powiedziałem, że jestem świadom,iż z różnorakich przyczyn i wbrew woli jednych i drugich to, co miało być posługą,mogło niekiedy przybierać dość odmienną postać.Jednak (.) pragnieniebezwzględnego posłuszeństwa woli Chrystusa każe mi, jako Biskupowi Rzymu,sprawować ten urząd.(.) Modlę się gorąco do Ducha Zwiętego, by obdarzył nasswoim światłem i oświecił wszystkich pasterzy i teologów naszych Kościołów, abyśmywspólnie poszukiwali takich form sprawowania owego urzędu, w których możliwebędzie realizowanie uznawanej przez jednych i drugich posługi miłości 155.96.Jest to ogromne zadanie, od którego nie możemy się uchylić i którego nie mogęwykonać samodzielnie.Czy zatem realna, choć niedoskonała komunia, istniejącamiędzy nami, nie mogłaby nakłonić kościelnych zwierzchników i ich teologów donawiązania ze mną braterskiego i cierpliwego dialogu na ten temat, w którymmoglibyśmy wzajemnie wysłuchać swoich racji, wystrzegając się jałowych polemik imając na uwadze jedynie wolę Chrystusa wobec Jego Kościoła, przejęci do głębi Jegowołaniem: aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał(J 17, 21)?Komunia wszystkich Kościołów partykularnych z Kościołem Rzymu: nieodzownywarunek jedności 97.Kościół katolicki zarówno przez swoją praxis, jak i w oficjalnychtekstach, wyraża przekonanie, że komunia Kościołów partykularnych z KościołemRzymu oraz ich Biskupów z Biskupem Rzymu jest w Bożym zamyśle podstawowymwarunkiem pełnej i widzialnej komunii.Istnieje bowiem potrzeba, aby pełnakomunia, której najwyższym sakramentalnym przejawem jest Eucharystia, wyrażałasię w sposób widzialny w posłudze, w której wszyscy Biskupi czują się zjednoczeni zChrystusem, a wszyscy wierni znajdą umocnienie swojej wiary
[ Pobierz całość w formacie PDF ]