37 (16)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lecz tymczasem poczęło świtać; Kmicic zerwał się i wyszedł przed zajazd.Zaledwie pierwszy brzask rozpraszał ciemności; dzień zapowiadał się pogodnie; chmury pozbijały się w długie taśmy i pasma na zachodzie, ale wschód był czysty; na blednącym zwolna niebie migotały niepoprzesłaniane oparami gwiazdy.Kmicic zbudził ludzi, sam przybrał się w świąteczne suknie, bo nadchodziła właśnie niedziela, i ruszyli w drogę.Po złej, bezsennej nocy był Kmicic znużony na ciele i duszy.Ani ów ranek jesienny, blady, ale rzeźwy, szronisty i pogodny, nie mógł rozproszyć smutku gniotącego serce rycerza.Nadzieja wypaliła się w nim do ostatniego źdźbła i zgasła jak lampa, w której oliwy zabrakło.Co mu przyniesie ten dzień? Nic! Te same smutki, to samo utrapienie, prędzej przyrzuci ciężaru na duszę, z pewnością nie ujmie.Jechał więc w milczeniu utkwiwszy oczy w jakiś punkt bardzo błyszczący na widnokręgu.Konie parskały na pogodę; ludzie poczęli śpiewać sennymi głosami jutrznię.Tymczasem rozwidniało się coraz bardziej, niebo z bladego stawało się zielone i złote, a ów punkt na widnokręgu począł tak błyszczeć, że oczy mrużyły się od tego blasku.Ludzie przestali śpiewać i wszyscy patrzyli w tamtą stronę, wreszcie Soroka rzekł:- Dziwo czy co?.Toć tam zachód, a jakby słońce wschodziło?Istotnie, owo światło rosło w oczach, z punktu uczyniło się kołem, z koła koliskiem - z dala rzekłbyś, że ktoś zawiesił nad ziemią olbrzymią gwiazdę siejącą blaski niezmierne.Kmicic i jego ludzie patrzyli ze zdumieniem na owo zjawisko świetliste, drgające, promienne, nie wiedząc, co mają przed oczyma.Wtem od Kruszyny chłop nadjechał w drabinkach.Kmicic zwróciwszy się ku niemu ujrzał, iż chłop czapkę trzymał w ręku i patrząc w owo światło modlił się.- Chłopie? - spytał pan Andrzej - a co się to tak świeci?- Kościół jasnogórski! - odrzekł kmieć.- Chwała Najświętszej Pannie! - zakrzyknął Kmicic i czapkę zdjął z głowy, za nim uczynili toż samo jego ludzie.Po tylu dniach zmartwień, zwątpienia i zawodów uczuł nagle pan Andrzej, że staje się z nim coś dziwnego.Ledwie słowa: „Kościół jasnogórski!”, przebrzmiały mu w uszach, gdy smutek opadł z niego, jakoby kto ręką odjął.Ogarnęła rycerza jakaś niewypowiedziana bojaźń, pełna czci, ale zarazem nieznana radość, wielka, błoga.Od tego kościoła, jarzącego się na wysokości w pierwszych promieniach słońca, biła nadzieja, której pan Kmicic dawno nie zaznał, otucha, której na próżno szukał, siła niepokonana, na której chciał się oprzeć.Wstąpiło weń jakoby nowe życie i poczęło krążyć po żyłach wraz ze krwią.Odetchnął tak głęboko, jak chory budzący się z gorączki, z nieprzytomności.A kościół Iśnił się coraz bardziej, jakby wszystko światło słoneczne w siebie zabrał.Cała kraina leżała u jego stóp, a on patrzył na nią z wysokości, rzekłbyś: stróż jej i opiekun.Kmicic długo oczu nie mógł oderwać od tego światła i nasycał, i koił się jego widokiem.Ludzie jego mieli twarze poważne i przejęte obawą.Wtem odgłos dzwonu rozległ się w cichym rannym powietrzu.- Z koni! - zawołał pan Andrzej.Zeskoczyli wszyscy z kulbak i klęknąwszy na drodze, rozpoczęli litanię.Kmicic ją odmawiał, a żołnierze odpowiadali chórem.Nadjechały przez ten czas nowe wozy; chłopi, widząc modlących się na drodze ludzi, przyłączyli się do nich i coraz większa czyniła się gromada.Gdy wreszcie skończono modlitwy, powstał pan Andrzej, a za nim i jego ludzie, lecz szli już dalej piechotą, prowadząc konie za uzdy i śpiewając:„Witajcie, jasne podwoje.”Pan Andrzej szedł tak rzeźwy, jakby skrzydła miał u ramion.W skrętach drogi kościół to niknął, to ukazywał się na przemian.Gdy przesłoniły go wyniosłości lub parowy, zdawało się Kmicicowi, że ciemność świat ogarnia, lecz gdy znowu rozbłyskał, wówczas rozpromieniały się i wszystkie twarze.Tak szli długo.Kościół, klasztor i otaczające go mury widniały coraz wyraźniej, stawały się coraz wspanialsze, ogromniejsze.Dojrzeli wreszcie i miasto w dali, a pod górą całe szeregi domów i chat, które przy ogromie kościelnym wydawały się tak małe jako gniazda ptasie.Była to niedziela, więc gdy słońce wybiło się już dobrze w górę, droga zaroiła się wozami i pieszym ludem ciągnącym na nabożeństwo.Z wysokich wież poczęły huczeć dzwony większe i mniejsze napełniając powietrze wspaniałym dźwiękiem.Była w tym widoku i w tych głosach spiżowych jakaś potęga, jakiś niezmierny majestat, a zarazem i spokój.Ten szmat ziemi u stóp Jasnej Góry wcale był niepodobny do reszty kraju.Tłumy ludu czerniały naokół murów kościelnych.Pod górą stały setki wozów, bryczek, kolasek, bid; gwar ludzki mieszał się ze rżeniem koni poprzywiązywanych do palików.Dalej na prawo, wedle głównej drogi prowadzącej na górę, widać było całe szeregi straganów, w których sprzedawano wota metalowe i woskowe, świece, obrazy, szkaplerze.Fala ludzka płynęła wszędy swobodnie.Bramy były szeroko otwarte, kto chciał, wchodził, kto chciał, wychodził; na murach, przy działach, zgoła nie było żołnierzy.Strzegła widocznie kościoła i klasztoru sama świętość miejsca - a może ufano listom Karola Gustawa, którymi bezpieczeństwo zaręczył [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy