§ King Owen Jestesmy w tym wszyscy razem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Samochód podskoczył na leżącej na drodze gałęzi.Nie oglądającsię za siebie, Ty sięgnął do tyłu i wskazał pas nad moim ramieniem.Pociągnąłem go i zapiąłem.Rany.Janet.To coś dla ciebie znaczy? Rocky Horror Picture Show".Wyświetlałem go.Znaczy coś jeszcze? - naciskałem.Nie, chyba że naprawdę lubisz przebierać się za kobietę albo jesteśfanem Tima Curry'ego.Dzięki - mruknąłem, wciąż nie do końca pewien, co mi świta, leczdostrzegając już ogólny zarys.Ojciec wjechał na autostradę.Znów sięgnął do tyłu i pokazał ręką otwieranie okna.Powiedziałem, żeby sięnie krępował.Opuścił szybę.Przemknęliśmy obok przydrożnego rusztowania połyskującego ostrzegawczoświatłami.Woda lśniła na granitowych płytach przy drodze.Poranne powietrze było rześkie i słodkie.Masz komórkę? - spytałem.Mhm - odparł i podał mi ją.Wybrałem numer dziadka.Telefon zadzwonił pięć razy, po czym usłyszałem głos babci.- Nie płaczcie, działajcie - powiedziała i zaśmiała się ochryple.-1 zostawcie cholerną wiadomość.- Sekretarka pisnęła.Rozłączyłem się.Taksówka zjechała z pochylni, skręciła w lewo w Dundee Avenue.Wpatrywałem się w tył głowy mojegoojca, krótko ostrzyżone pomarańczowe włosy przetykane siwizną.Od celu dzieliło nas zaledwie parę kilometrów.Denerwowałem się, bałem i byłem gotów.Tak naprawdę nie myślałem o nim jak o ojcu.Może i dobrze.Mój ojciec był złym człowiekiem, narkomanem i przestępcą, nieopanowanym szaleńcem wrzeszczącym ibryzgającym krwią w śniegu.Natomiast Ty Claiborne był taksówkarzem w średnim wieku, który podwiózł mnie,gdy znalazłem się w potrzebie.Kiedy ktoś potrzebuje pomocnej dłoni, wyciągasz ją - i vice versa.* * *Zahamowaliśmy z piskiem opon i ujrzałem dziadka leżącego na trawniku.Nim jeszcze taksówkaznieruchomiała, zdążyłem odpiąć pas i otworzyć drzwi.106Wypadłem z wozu, machając rękami, by utrzymać równowagę, i wylądowałem na mokrej trawie.Wstałem ipobiegłem, padłem obok niego na kolana.Leżał na plecach, poły szlafroka spoczywały obok w trawie.Z jego ust dobywał się świszczący oddech,szkliste oczy wpatrywały się pod ostrym kątem w tablicę niczym w fasadę budynku.Widniała na niej ponurapodobizna byłego wiceprezydenta Alberta Gore'a Juniora, a pod nią śmiałe słowa:PRAWDZIWY PREZYDENT STAN�W ZJEDNOCZONYCH.Nie można jednak było przeoczyć słów nabazgrolonych na nich zielonym sprayem: GAOSUJCIE NA NADERA,G�WNOJADY!- Wszystko będzie dobrze, dziadku - powiedziałem.- Wszystko będzie dobrze.Nic w jego twarzy nie zdradzało, że mnie usłyszał.Patrzył wyłącznie na Ala Gore'a.W dłoni trzymałem komórkęojca, zacząłem wybierać numer.- Wezwaliśmy już karetkę - oznajmiła pani Desjardins.Bo oczywiście ona i Gil też tam byli.W tym momencie nie wiedziałem jeszcze o szczegółach - że Gil od lat wysyłał artykuły podróżnicze doróżnych gazet (pod pseudonimem G.T.Flowers); że zazwyczaj pisał w nich o miejscach, których nigdy nie od-wiedził; że w artykułach tych często pojawiały się wzmianki o nagich Europejczykach, bezpańskich kotach, jegobyłych żonach i nielicznych innych rzeczach, które go interesowały.Tak bardzo zdumiała go wiadomość otym, iż jego tekst przyjęto do niedzielnego New York Ti-mesa", że nie był w stanie czekać i pojechać dosupermarketu.Podwędził dział podróżniczy z gazety mojego dziadka.Nie rozumiałem też jeszcze, iż jednym z głównych powodów, dla których Gil nadal podkradał fragmentygazety dziadka, było to, iż okazał się zbyt skąpy, by ją zaprenumerować, i zbyt leniwy, by pojechać do Cit-go powłasny numer.Poza tym nie lubił odwiedzać Citgo, gdyż kierownik (z widłami wytatuowanymi na jabłkuAdama) spotkał raz Gila w zupełnie innym miejscu: pewnej nocy w kampusowym kinie USM podczas pokazu The Rocky Horror Picture Show".Gil, ubrany w skórzane spodnie z wyciętymi pośladkami, jezdził wówczasna trójkołowym rowerku między fotelami.Przede wszystkim nie rozumiałem, że niszczenie tablicy dziadka nie miało nic wspólnego z niedzielnym NewYork Timesem" i Stevenem Su-garem.Nie znałem historii uwielbienia Gila dla Ralpha Nadera i głębi jegoszaleńczego oddania.Dopiero kilka miesięcy pózniej - po piątym rozwodzie Gila - otrzymaliśmy list od paniDesjardins, uzupełniający elementy układanki.Bardzo treściwie wyjaśniła w nim, że Gil święcie wierzył, iż pewnego razu pogłaskał nagie uda Ralpha Naderapodczas orgii w maskach.Owa107mistyczna więz nawiązała się wedle Gila podczas całonocnej imprezy w hotelu Hyatt w Beverly Hills w 1973roku, po wykładzie na temat kaniowskiej analizy skandalu Watergate.Człowiek, którego uważał za Na-dera,miał na sobie fioletową maskę Zorro, lecz Gil był absolutnie przekonany, iż rozpoznał w nim nieulękłegoobrońcę praw konsumentów.Co więcej, pani Desjardins napisała (w jej słowach wyraznie wyczuwało się nutkęzazdrości), że wedle słów Gila zamaskowany mężczyzna odpowiedział podobną pieszczotą i uczynił to zoddaniem i uwagą, jakiej można by oczekiwać od człowieka, który poświęcił całe swe życie dobru innych.Aprzynajmniej tak to opisała.* * *Lecz poza wszystkim innym nigdy nie zdołałbym zgadnąć, że Gil - zabawny, nieprzyzwoity, stary Gil -zdolny był do podobnej niechęci, którą pielęgnował przez wiele lat, podczas gdy mój dziadek opowiadał oswych związkach, solidarności i dobru ogółu.Nigdy nie umiałbym zgadnąć, jak bardzo go to drażniło.Innymi słowy, w ogóle nie znałem Gila.Wpatrywałem się w niego oszołomiony.W moich myślach pojawiło się nazwisko Tom Hellweg i równie szybkozniknęło niczym brzydki zapach.* * *Gil, drobny i kruchy, stał ubrany w kimono żony i z nadąsaną miną trzymał dłonie w kieszeniach.MaskaRicharda Nixona tkwiła na czubku jego łysej głowy.Szyję i maskę pokrywały plamy czerwonej farby w miejscach,gdzie przycupnięty w snajperskim gniezdzie w pokoju gościnnym dziadek trafił go z karabinu IL-47.Pani Desjardins ubrana była w skórzany kombinezon, rękawiczki do łokci i czapeczkę ozdobioną różowąswastyką.Karetka zaraz przyjedzie - oznajmiła.Jak zawsze uśmiechała siępromiennie.- Myślę, że to zwykły wylew.Cały czas gadał o polityce - powiedział Gil.- Nie potrafił znieśćnawet najbardziej niewinnych żartów.Odpowiedziałem czymś oczywistym, bo jedynie to miało jakieś znaczenie.Byłeś jego przyjacielem.I nigdy nie dorzucał się do trawy - dodał Gil.Byłeś jego przyjacielem - powtórzyłem.Wbił ręce jeszcze głębiej w kieszenie kimona.Maska Nixona tkwiła mu na głowie niczym oklapły suflet.- I co więcej, Ralph Nader nigdy nie był nic winny Alowi Gore'owi.Trzasnęły drzwi samochodu.Usłyszałem kroki Ty'a na chodniku.Stary człowiek w kimonie obejrzał się z nagłym grymasem.Ty zatrzymał się obok mnie.- Zabawa kostiumowa? - spytał.108- Wystarczy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy