[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.CaÂleb KniÂght przyÂstaÂwiÅ‚ soÂbie krzeÂsÅ‚o.OdÂsunÄ™Âli taÂleÂrze z plaÂmaÂmi żółtÂka albo syÂroÂpu na Å›roÂdek stoÂÅ‚u.– Eli.Co u cieÂbie? – JerÂry uniósÅ‚ kubek w geÂÅ›cie poÂzdroÂwieÂnia.– SÅ‚yszaÂÅ‚em o upadÂku twoÂjej żony.Jak siÄ™ czuje?– LeÂpiej, dziÄ™Âki – odÂparÅ‚, nie zaÂtrzymuÂjÄ…c siÄ™.Nie odÂpoÂwieÂdziaÅ‚ na spojÂrzeÂnie paÂstoÂra Dana.Na szczÄ™ÂÅ›cie jego miejÂsce na tyÂÅ‚ach byÅ‚o wolÂne, a w stoÂjak na menu wciÂÅ›niÄ™Âta byÅ‚a gaÂzeÂta.UsiadÅ‚, otwoÂrzyÅ‚ jÄ… i zaÂczÄ…Å‚ czytać kroÂniÂkÄ™ poÂliÂcyjÂnÄ….KilÂka przyÂpadÂków naÂruszeÂnia poÂrzÄ…dÂku publiczÂneÂgo, jedÂno przeÂkroÂczeÂnie prÄ™dÂkoÂÅ›ci, kilÂku piÂjaÂnych i awanÂturÂniÂków.Jego uwaÂgÄ™ przyÂkuÅ‚a wzmianÂka o zwÅ‚oÂkach znaÂleÂzioÂnych przy naÂsyÂpie nad jeÂzioÂrem SpoÂon.BilÂly NicÂkel.Eli kilÂka razy wyÂstaÂwiÅ‚ jego braÂtu RyaÂnoÂwi manÂdat za przeÂkroÂczeÂnie prÄ™dÂkoÂÅ›ci.Kyle prawÂdoÂpoÂdobÂnie weźÂmie tÄ™ spraÂwÄ™.– Hej, Eli.– MeÂlaÂnie poÂÅ‚oÂżyÅ‚a na stoÂle menu.– PrzyÂnioÂsÅ‚am na wszelÂki wyÂpaÂdek, ale pewÂnie zaÂmaÂwiasz to, co zwykle?– PoÂproÂszÄ™.– OdÂsunÄ…Å‚ karÂtÄ™.– Dwa jajÂka saÂdzoÂne, jedÂneÂgo toÂsta franÂcuÂskieÂgo.I kawÄ™, czarÂnÄ….WziÄ™ÂÅ‚a menu.– DoÂbrze ciÄ™ wiÂdzieć.W zeÂszÅ‚ym tyÂgodÂniu braÂkoÂwaÂÅ‚o mi moÂjeÂgo uluÂbioÂneÂgo szeÂryfa.MeÂlaÂnie gÅ‚oÂsoÂwaÂÅ‚a na nieÂgo naÂwet wteÂdy, gdy reszÂta miaÂsteczÂka go odÂrzuciÂÅ‚a.Ale miaÂÅ‚a syna, któÂry nie doÂstaÅ‚Âby siÄ™ do wojÂska, gdyby Eli mu nie odÂpuÂÅ›ciÅ‚.PrzyÂÅ‚aÂpaÅ‚ go kieÂdyÅ› na kupoÂwaÂniu alÂkoÂhoÂlu z faÅ‚Âszywym doÂwoÂdem osoÂbiÂstym.NaÂwiaÂsem móÂwiÄ…c, gdyby Eli poÂwoÂÅ‚aÅ‚ siÄ™ na swoÂje zaÂsÅ‚ugi z miÂnioÂnych lat, mógÅ‚Âby jaÂdać za darÂmo wszÄ™Âdzie.WróÂciÅ‚ na pierwÂszÄ… stroÂnÄ™ gaÂzeÂty i zaÂczÄ…Å‚ czytać proÂgnoÂzÄ™ poÂgoÂdy.– Hej, Eli.– Dan zaÂjÄ…Å‚ krzeÂsÅ‚o naÂprzeÂciwÂko.Eli zwykle luÂbiÅ‚ toÂwaÂrzystwo Dana, tutejÂszeÂgo paÂstoÂra i czÅ‚onÂka ochotÂniÂczej straÂży poÂżarÂnej.PaÂstor byÅ‚ barÂdzo prakÂtyczÂnym czÅ‚oÂwieÂkiem i zaÂwsze chÄ™tÂnie poÂmaÂgaÅ‚, gÅ‚oÂszÄ…c tym saÂmym ewanÂgeÂliÄ™.BrÄ…ÂzoÂwe wÅ‚oÂsy, cieÂpÅ‚y uÅ›miech, spojÂrzeÂnie czÅ‚oÂwieÂka, któÂry z nieÂjedÂneÂgo pieÂca chleb jadÅ‚, udzieÂlaÂjÄ…c rady zaÂgubioÂnym.Ale Eli wiÂdziaÅ‚ też, jak Dan wyÂproÂwaÂdza luÂdzi z pÅ‚oÂnÄ…Âcych buÂdynÂków i odÂwoÂdzi jaÂkieÂgoÅ› mężÂczyznÄ™ od saÂmoÂbójÂstwa.ByÅ‚ też przyÂjaÂcieÂlem, a przyÂnajmÂniej staÂraÅ‚ siÄ™ nim być, w tych mroczÂnych chwiÂlach po Å›mierÂci KelÂsey.Ale to już miÂnÄ™ÂÅ‚o.Eli daÂlej czytaÅ‚ gaÂzeÂtÄ™.– Szczęść Boże.– MiÅ‚o byÅ‚o ciÄ™ wiÂdzieć w koÂÅ›cieÂle w nieÂdzieÂlÄ™.TroÂchÄ™ czaÂsu miÂnÄ™ÂÅ‚o.Eli odÂchrzÄ…kÂnÄ…Å‚.– Wszyscy barÂdzo siÄ™ cieÂszymy, że NoÂelÂle doÂbrze siÄ™ czuje, zwÅ‚aszÂcza po tej strzeÂlaÂniÂnie.To byÅ‚o straszÂne.Co u niej?Eli zaÂciÂsnÄ…Å‚ zÄ™by.To wszystÂko go wyÂkaÅ„ÂczaÂÅ‚o.OdÂpoÂwiaÂdaÂnie na pytaÂnia inÂnych i wÅ‚aÂsne.Raz jeszÂcze przeÂczytaÅ‚ zdaÂnie o raÂporÂcie ze spoÂtkaÂnia zaÂrzÄ…Âdu szpiÂtaÂla.Dan po proÂstu tam sieÂdziaÅ‚, wkurzaÅ‚ go, nic nie móÂwiÅ‚.– Co?– ChoÂdzi o to… cóż, poÂmyÅ›laÂÅ‚em, że to może być dla was obojÂga trudÂny czas, Eli.– NoÂelÂle czuje siÄ™ doÂbrze.– Nie wieÂdziaÅ‚, dlaÂczeÂgo zroÂbiÂÅ‚o mu siÄ™ goÂrÄ…Âco.RoÂzejÂrzaÅ‚ siÄ™ woÂkół, sprawÂdzaÂjÄ…c, czy nikt go nie sÅ‚yszy.Przy laÂdzie usiaÂdÅ‚o dwóch kieÂrowÂców skuteÂrów Å›nieżÂnych.Joe i poÂzoÂstaÂli wyÂszli.SpojÂrzaÅ‚ przez okno na marÂtwe nieÂbo.– RoÂzuÂmiem – odÂparÅ‚ Dan, ale najÂwyraźÂniej nie zroÂzuÂmiaÅ‚ aluÂzji, bo nadal tu sieÂdziaÅ‚.– CzeÂgo paÂstor chce?– ChcÄ™ wieÂdzieć, co ci siÄ™ staÂÅ‚o.DlaÂczeÂgo przeÂszeÂdÅ‚eÅ› obok naÂszeÂgo stoÂliÂka, jakÂbyÅ› nas nie znaÅ‚.DlaÂczeÂgo wyÂglÄ…Âdasz, jakÂbyÅ› straÂciÅ‚ przyÂjaÂcieÂla.– Nie mam przyÂjaÂciół.Nie, od kieÂdy miaÂsteczÂko siÄ™ ode mnie odÂwróÂciÂÅ‚o.– Nikt siÄ™ od cieÂbie nie odÂwróÂciÅ‚, Eli.Wszyscy siÄ™ bali.A ty cierÂpiaÂÅ‚eÅ›.MuÂsiaÂÅ‚eÅ› być w domu z żonÄ….– Eli zaÂciÂsnÄ…Å‚ usta.– Ale gryzie ciÄ™ coÅ› inÂneÂgo, prawÂda?MeÂlaÂnie poÂstaÂwiÂÅ‚a przed nim kubek i naÂlaÂÅ‚a kawy.– Za chwiÂleczÂkÄ™ poÂdam jajÂka.PrzyÂnieść paÂstoÂroÂwi kawy?BÅ‚aÂgam, tylÂko nie to.– ChÄ™tÂnie.DziÄ™Âki, Mel.WziÄ™ÂÅ‚a kubek z lady, naÂlaÂÅ‚a kawy.Dan doÂdaÅ‚ Å›mieÂtanÂki, aż naÂpój przyÂbraÅ‚ ciemÂnoÂbrÄ…ÂzoÂwy koÂlor.– PaÂstoÂrze…– Eli, ja jeÂstem twoÂim przyÂjaÂcieÂlem.NaÂwet jeÂÅ›li nie zdaÂjesz soÂbie z tego spraÂwy.I chciaÅ‚Âbym poÂmóc.– Okej, w taÂkim raÂzie mi odÂpoÂwiedz.Może wyÂjaÂÅ›nisz mi, jak wyÂbaÂczyć żoÂnie coÅ›, czeÂgo ona nie paÂmiÄ™Âta.DoÂbrze, że Dan ani drgnÄ…Å‚.– PrzeÂbaÂczeÂnie to nie kweÂstia wyÂboÂru, Eli.Bóg oczeÂkuje go od nas bez wzglÄ™Âdu na przeÂwiÂnieÂnia, poÂnieÂważ On wyÂbaÂczyÅ‚ nam pierwÂszy.– WieÂdziaÂÅ‚em, że tak poÂwiesz.– Chcesz mi zdraÂdzić, co taÂkieÂgo zroÂbiÂÅ‚a twoÂja żona, a czeÂgo nie paÂmiÄ™Âta?Eli poÂkrÄ™ÂciÅ‚ gÅ‚oÂwÄ….– To chyba nie ma znaÂczeÂnia.Może naÂwet nic nie zroÂbiÂÅ‚a, ale tego siÄ™ nie doÂwieÂmy, bo, wiÂdzisz, paÂstoÂrze, moja żona nie paÂmiÄ™Âta mnie.Och, jaka to ulga wyÂznać prawÂdÄ™.Dan zmarszÂczyÅ‚ czoÂÅ‚o, odÂchyliÅ‚ siÄ™ na krzeÂÅ›le.ZaÂÅ‚oÂżyÅ‚ rÄ™ce.– No.W wyÂniÂku upadÂku straÂciÂÅ‚a dwaÂdzieÂÅ›cia pięć lat naÂszeÂgo maÅ‚ÂżeÅ„Âstwa.Nie paÂmiÄ™Âta Kyle’a ani KirÂby’ego…– Ani KelÂsey.– WÅ‚aÂÅ›nie.A zwÅ‚aszÂcza mnie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]