[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Chcę wiedzieć, czy jestem tu mile widziany.- Jak możesz o to pytać, skoro wiesz, że wychodzę za innego?- Twój wybieg miał sprawić, że gubernator Pacheco w przypływie współczucia wydałagodniejszy wyrok.Chętnie odrzuciłbym takie wsparcie, gdybym przewidział, jakie torturybędę przeżywał.- Doskonale ukrywałeś swoje cierpienie.- 
wiczenie czyni mistrza.- Niestety, klamka zapadła, wychodzę za mąż.- I złożysz przysięgę wierności? - zapytał ironicznie.- Naturalnie!- Ha!- Uważasz, że powinnam pozostać wierna tobie? U niosła dumnie głowę, odgadującjego myśli.- Tak mi się przynajmniej zdawało.Sam nie wiem dlaczego.- Wzruszył ramionami.- Ja też nie, skoro nie obdarzyłeś mnie zaufaniem w innych sprawach.- Masz na myśli szmaragdy? - Z cierpką nutą w głosie przyjął zmianę tematu.Odeszłaparę kroków, zanim z powrotem się do niego odwróciła.- A cóż by innego? Chowałeś je przede mną, dobrze wiedząc, ile dla mnie znaczą.Przez całą tę upiorną podróż miałeś je przy sobie i nie powiedziałeś ani słowa.Jak mogłeś? -,A nie obchodzi cię, ile one mogły dla mnie znaczyć? - Patrzył z napięciem w jej rozognionągniewem twarz.- No właśnie.Prawda? Dobra Carranzów w Hiszpanii na zawsze zostały utracone.Można byłoby za te kamyki kupić hacjendę w Tejasie, bydło oraz konie.I nająć wielucharros, którzy by się tym wszystkim zajęli.Ale jaką wartość przedstawiają te rzeczy wobliczu zdrady, jakiej się wobec mnie dopuściłeś?- %7ładną - odparł zniecierpliwiony.- Jednak gdybym oddał ci te klejnoty, a Esteban bysię o tym dowiedział, groziłoby ci z jego strony śmiertelne niebezpieczeństwo.Powiem ci też,że dzięki nim mogłem cię przy sobie zatrzymać.Jej oczy zwęziły się w szparki.- Jeżeli sądzisz, że dałabym się przekupić, to znaczy, że mnie w ogóle nie znasz.- Nie o to chodzi.Szmaragdy, które stanowią równowartość twego majątku po matce,były poza zasięgiem Estebana, ale dopóki o nich nie wiedziałaś, nie mogłaś ode mnie odejść,sądząc, że nie masz środków do życia.Zrezygnowany czekał, co mu odpowie.Stał bez ruchu, oparty o drzwi, chowając ręceza plecami, jakby w ten sposób chciał powstrzymać się od wszelkich gestów, któreewentualnie mogłyby wyrażać prośbę.Do Pilar powoli docierał sens jego słów: on nie chciał, aby od niego odeszła! Postawiłwszystko na jedną kartę, byle tylko ją przy sobie zatrzymać.- Kiedy więc w N owym Orleanie znalazłeś szmaragdy, pomyślałeś, że zostawię was iwrócę do Hiszpanii, jak tylko dostanę moją część? - upewniła się po chwili milczenia.-Część? - zdziwił się.- Naturalnie.Nie wzięłabym wszystkich.Straciłeś nie mniej ode mnie.Mięśnie najego twarzy stężały.- Cóż za wspaniałomyślność.Jednak uzyskałabyś to, na czym ci zależało, a ja niemiałbym jak cię zatrzymać.- Czy kobieta zawsze musi być kupowana lub zdobywana siłą? Czyż nie może być zmężczyzną wyłącznie dlatego, że tego pragnie? Czemu nie wolno jej samej zdecydować, czychce zostać, czy odejść?- Gdy wybór trudny, rośnie pokusa, by skorzystać ze swobody, jaką dają pieniądze.Być może była to próba wytłumaczenia motywów postępowania, lecz na pewno nieprzeprosiny.Dawał jej coś do zrozumienia, ale nie do końca była pewna, co.Od dawnawiedziała, że jej pragnie, jednak aż dotąd nie podejrzewała, iż nie potrafi pogodzić się z jejutratą.Zadumana opuściła powieki.- Tamtej nocy, po śmierci Isabel, mówiłeś o osiedleniu się w Nowej Hiszpanii.-Zawahała się.- To nie były puste słowa? Wiedziałeś, że cię na to stać?- Nie mógłbym wykorzystać bogactwa, nie narażając się na twoje pytania, skąd jemam - odparł bez namysłu.- Prędzej czy póz
niej musiałbym się przed tobą wytłumaczyć.- Nie wątpię, że coś byś wymyślił.- Na jedną krótką chwilę kąciki jej ust wygięły sięw ironicznym uśmiechu.Odepchnął się od drzwi i postąpił krok ku niej.- Co mam zrobić, żebyś dała wiarę moim słowom? Jak mam cię przekonać? W tejsamej chwili na dziedzińcu zastukały kopyta.Charro wraz z grupą jez
dz
ców wjechał przez bramę, którą musiał otworzyć dla nichktoś ze służby.Ich śmiech i głośne dopominanie się o wino do przepłukania zakurzonychgardeł odbijały się echem o mury domu.- Lepiej stąd idz
.- Pilar spojrzała prosto w oczy Refugia.- Charro nie będziezachwycony, jeśli cię tu znajdzie.- Taki z niego zaborczy narzeczony?- Niewiele mówi, ale widzę, że nas obserwuje - westchnęła zgnębiona.- 'Nic dziwnego.Na jego miejscu robiłbym to samo - stwierdził Refugio, ale nie ruszyłsię z miejsca.- Proszę.Naprawdę musisz już iść.- Muszę? Mogę zostać.Powiem Charro, że się pomyliłaś, a teraz zmieniłaś zdanie.- Złożyłam obietnicę.- Jej głos zabrzmiał bardziej stanowczo, niżby tego chciała.- Obietnicę można złamać.Bardzo często się tak dzieje.- Ale nie bez ważnego powodu.- Więc jaki powód byłby dla ciebie wystarczający? - J ego oczy niebezpieczniezalśniły.- Na pewno nie szmaragdy - odrzekła szybko, w obawie, że może mieć je na myśli.- Och, Pilar.y
le mnie oceniasz.Stać mnie na wiÄ™cej.A co do szmaragdów.mam pomysÅ‚, jak można je spożytkować.Señor HuertawspomniaÅ‚, że estancja, sÄ…siadujÄ…ca od poÅ‚udnia z jego hacjendÄ…, bÄ™dzie wystawiona nasprzedaż.WÅ‚aÅ›ciciel jest w podeszÅ‚ym wieku i czuje siÄ™ znużony walkÄ… z Apaczami.ChciaÅ‚byna starość wrócić do Hiszpanii.Uwierz, że.potrafiÄ™ kierować siÄ™ uczuciami.Szorstki ton, jaki na koniec zabrzmiaÅ‚ w jego gÅ‚osie, przywoÅ‚aÅ‚ wspomnienie zrozprawy w biurze gubernatora.KtoÅ› wtedy mówiÅ‚ coÅ› o uczuciach Refugia.Czyprzypadkiem nie Esteban? Jej przyszÅ‚y mąż wszedÅ‚ do domu.SÅ‚yszaÅ‚a, jak jÄ… nawoÅ‚uje,sprawdza, czy jest na dole.Potem rozlegÅ‚ siÄ™ tupot butów na schodach.N a myÅ›l, ze za chwilÄ™obaj mężczyz
ni staną ze sobą twarzą w twarz w jej sypialni, wpadła w panikę, bo w postawieRefugia wyczuwała determinację.- Refugio, proszę, nie zrób czegoś nierozsądnego wyszeptała, wstrzymując oddech.Przechylił głowę, mierząc ją twardym spojrzeniem.- Więc nie interesuje cię, co czuję?- Nie w tej chwili - odparła, zaciskając w pięści opuszczone dłonie.- I nie tutaj.Wpatrywał się w nią przez parę sekund, które zdawały się wiecznością.Kroki zbliżały się,Charro był teraz w saloniku przylegającym do jej sypialni.- W takim razie pozostaje mi żałoba, chęć zemsty i nieodwzajemniona miłość.Cóż,niech tak będzie.U słyszała natarczywe pukanie.- Pilar?! - zawołał Charro.Spojrzała na drzwi, ale nie odpowiedziała mu.Jakby przyciągana jakimś potężnymmagnesem, odwróciła się do Refugia.- Powiedziałeś "miłość"? - upewniła się.Nie doczekała się potwierdzenia.Refugio zniknął [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

szkla.opx.pl