Bussi Michel Samolot bez niej

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nazwiska Lyse-Rose de Carville i EmilieVitral pojawiały się w artykułach w gazetach.Zoran dobry samarytanin, mógł zyskać dwadzieściatysięcy dzięki odrobinie rozumu i pewności siebie.Jego zwinne dłonie chwyciły czek, któremu przyjrzał się uważnie.W końcu, usatysfakcjonowany,wstał.Podał mi dłoń, tę z sygnetem. Dziękuję.Podam ci jeszcze ostatni szczegół.Prezent od firmy. Jaki szczegół? Teraz sobie przypominam.Nie przyjąłem bransolety od Pelletiera również dlatego, że byłauszkodzona.Chodzi mi o łańcuszek.Brakowało jednego albo dwóch oczek.Stoły i krzesła w barze zaczęły wirować wokół mnie.Mój Boże! Nikt.Nikt oprócz mnie i Nazimanie mógł tego wiedzieć.422 pazdziernika 1998, 17.29Pociąg z Paryża do Rouen po raz pierwszy przybył punktualnie.Pojawił się na peronie dokładnieo siedemnastej trzydzieści.Skład relacji Rouen Dieppe odjeżdżał za osiem minut.Przesiadka byłazaplanowana bardzo precyzyjnie, ale gdy Corail się spózniał, wszystkie inne pociągi regionalneczekały grzecznie na przyjazd starszego brata ze stolicy.Od czasu studiów w Paryżu Marc przesiadałsię tak dziesiątki razy.Osiem minut to aż nadto.Gdy z żalem zamknął zeszyt Grand-Duca, skierowałsię szybko do sklepiku sprzedającego kanapki.Przed nim stała tylko jedna osoba.Marc kupił tartęz jabłkami i butelkę San Pellegrino.Nicole bez wątpienia szykowała potajemnie ucztę na wieczór,ale Marc i tak pochłonął w kolejce RER kanapkę z szynką.Pociąg ekspresowy do Dieppe stał prawie pusty.Kontrast po ścisku, jaki panował w składzieParyż Rouen, był uderzający.Marc usiadł przy oknie, jak to miał w zwyczaju.W wagonieznajdowało się tylko dwóch innych pasażerów.Nastolatek ze słuchawkami od walkmana w uszachi jakiś wysoki śpiący facet, który choć zajmował dwa miejsca, i tak ledwo się mieścił.Marc rozłożył szary blat, postawił na nim plecak i wyjął z niego dziennik Grand-Duca.Zostałomu jeszcze jakieś dwadzieścia stron.I koniec.Pomyślał o wiadomościach, które zostawiał Lylie;miał tylko wieczór i noc, żeby wszystkiego się dowiedzieć.Na peronie zawiadowca zagwizdał nerwowo.Marc odruchowo odwrócił głowę w jego stronę.Porażony widokiem, znieruchomiał z czołemprzy szybie.To ona!Krucha postać rzuciła zawiadowcy wściekłe spojrzenie, przez zęby wymamrotała kilka obelgi wskoczyła do prawie już jadącego pociągu.Malvina de Carville.Marc długie minuty przyglądał się drzwiom między dwoma wagonami.Strata czasu.Malvinamusiała gdzieś się zaszyć, a Marc nie miał ochoty za nią biegać.Nie zamierzał dać się złapać dwarazy z rzędu.Miał do przeczytania jeszcze dwadzieścia stron.Wariatką zajmie się pózniej.Dziennik Cr�dule a Grand-DucaZ Zoranem Radjicem rozstałem się w l Espadon na wpół przekonany.Ten drobny cwaniaczekmówił prawdę! Im dłużej o tym myślałem, tym bardziej wszystko składało się w logiczną całość.Georges Pelletier pomieszkiwał w chacie, był naocznym świadkiem katastrofy na Mont Terribledwudziestego trzeciego grudnia tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego roku.Pierwszy znalazł się namiejscu dramatu.Stanął oko w oko z cudownie ocaloną dziewczynką.Zabrał złotą bransoletkę, zanimpojawiły się ekipy ratunkowe, żałosny łupieżca na głodzie.Nadążacie? Cudownie ocaloną dziewczynką wyrzuconą z samolotu była zatem Lyse-Rose deCarville.Odtąd miałem już prawie całkowitą pewność.I właśnie w tym prawie tkwił problem.Wbrew pozorom Zoran Radjic mógł jednak całą tę historyjkę wymyślić.Mógł być profesjonalistą.Miał lata, żeby wszystko wygładzić.I znowu wróciłem do punktu wyjścia istniały tylkoprzypuszczenia, oczywiście mocne przypuszczenia, ale nadal tylko przypuszczenia.%7ładnejdefinitywnej pewności.Przypuszczenia.Podejrzenia.Dowody.Skrawki zbieżności.Nazwijcie to, jak chcecie.Opowiedziałem wszystko, wiecie o sprawie teraz tyle co ja.Radzcie sobie!%7łeby być całkiem szczerym, muszę przyznać, że o jednej rzeczy nadal jeszcze nie powiedziałem.To raczej odczucie niż fakt.Odczucie tak trudno wytłumaczyć, znacznie trudniej, niż napisaćrozprawę na temat Mont Terrible czy też zrekonstruować rozmowę z jakimś świadkiem.Powiemtylko, że doszedłem do punktu, gdy sądziłem, że wszystkie dowody już zebrałem: bransoletka, grób,ubrania na Grand Bazar, a tymczasem okazało się, że to tylko kupa śmieci.Podobnie z kolorem oczuczy darem muzycznym.Prawda leżała gdzie indziej, prawda tkwiła w odczuciu.A raczej w relacji.Marc i Emilie.Sądzę, że to dobry moment, żeby zająć się ich dziwną więzią.Nic nie mogli poradzić, biednedzieciaki.%7łycie zdecydowało za nich.Mimo całej swojej dobrej woli Nicole była zbyt daleko.Przebywała z dala.Pracowała dniami,nocami, w weekendy.Codzienność.Różnica wieku.Marc i Emilie nie mieli matki.Nie mieli ojca.Zabrakło dziadka.Logiczne, że się do siebie zbliżyli.Dwie blond główki.Dwie buzie aniołków,które można by pokazywać w reklamach.A jednak tak bardzo się różnili.Trudno, napiszę to.Wiem, że Lylie i Marc to przeczytają.Spróbuję stanąć na wysokości zadania.I tak nie będzie mnie przy nich, żeby dowiedzieć się, jak to odbiorą.Marc.Błękitne oczy, jakby zapatrzone w odległe horyzonty, w złoty wiek piratów z Dieppe.Oczy wabiące.A jednak Marc nie był marzycielem.Lubił swój dom, swoją dzielnicę, swoichkumpli, swoją babcię.a przede wszystkim Emilie.Marc po prostu kochał to, co znał, miłością, która narastała z czasem.Kochał szczerze miłościązwyczajną.Marc był cichy.Nieśmiały.Prawie milczek.Idol dziewczynek, o ile można tak nazwać licealistki z Dieppe.Idol obojętny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy