Blasi Marlena de Tysišc dni 03 Tysiac dni w Orvieto

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wszystko jest już ustalone, więc możemyspędzać dni na poznawaniu Orneto, zaglądaniu do robotnikóww Palazzo Ubaldini, zakupach na targowisku co czwartek isobotę, urządzaniu gitarelle, krótkich wycieczek do pobliskichmiast i wsi.Sporządzimy własną, sentymentalną mapę naszegonowego miasta, zaznaczymy trasy wypraw, zmienimy je wewłasny dom.Damy sobie tyle czasu, ile nam potrzeba.Postanowiwszy to wszystko, po wypiciu całego winazamykamy oczy, unosimy twarze do słońca i tak śpimy, ażwreszcie budzi nas powiew wiatru o szóstej.Po kąpieli wmarmurowej wannie przebieramy się do passeggiata,przechadzki, i do kolacji u Franco.ROZDZIAA SZ�STYW Orvieto na każdym kroku czają się wspaniałościNa niebie w kolorze lila wiszą czerwone chmury, któreprzyprószają ziemię światłem jak cukrem.Mamy zroszonewodą twarze, we włosach perfumy ja jego, on moje a nasobie wczorajsze ubrania.Dochodzi siódma. Seipronta, amore? Jesteś gotowa, kochanie? Gotowa mówię i energicznie mijamy próg.Wyruszamy na poszukiwanie kawy, żeby poradzić sobie wpierwszym pełnym dniu jako orvietanie.Turystyczne autokary zaparkowały już na Piazza Cahen wdrodze do Rzymu lub z powrotem, stoją tuż przy naszychdrzwiach.Ze środka wylewają się pielgrzymi wbejsbolówkach, zdecydowani zdobywać i emocjonować sięzbieraniem dowodów rzeczowych w brązowym papierze, bezwzględu na to, czy będzie to wino, buty, czy też ceramicznydzbanek z dzióbkiem w kształcie koguciego łebka.Częstobardziej zależy im na pamiątkach z podróży niż na samejwyprawie.Przekonaliśmy się o tym już w Wenecji idochodzimy downiosku, że tutaj musi być podobnie.Tutaj i wszędzie.Cmokamy z dezaprobatą, kręcimy głowami i mijając turystów,kierujemy się w górę, do Piazza del Duomo.Gdy mijamyPalazzo Ubaldini, podnoszę wzrok na piano nobile, spragnionawidoku rusztowań i krzyków brygady robotników.W salibalowej na piętrze panują jednak ciemności i cisza. Na pewno od razu przystąpią do pracy w naszymapartamencie, prawda? Jestem pewna, że lada dzień wezmą siędo roboty.Tak naprawdę wcale nie mam pewności, ale mówię tak poto, żeby Fernando przyznał mi rację.Posyła mi swójnieokreślony, rybi uśmiech, zaciskając wargi, i za rogiemskręcamy na corso. Zajrzyjmy do tego baru proponuje.W środku dudni latynoska muzyka.Barman, wysokimężczyzna o ziemistej cerze i czarnych wąsach, lekko kołyszącbiodrami, prezentuje nam menu złożone z opisu pięciugatunków kawy. Buongiorno wita nas, a gdy muzyka staje sięgłośniejsza, porusza ramionami.Trafiliśmy do połu-dniowoamerykańskiego Starbucksa i właśnie zamierzam daćnogę, kiedy Fernando zamawia dwie etiopskie kawy, zupełniejakbyśmy zjawili się tu właśnie po nie.W gablotce na słodyczestoją ciastka z kremowymi zawijasami, przy których wisireklama mocnego czarnego rumu, zwykle serwowanego wnajgorszych spelunach Caracas.Nerwowo przebieram nogami.Gdzie rolnicy w ubłoconych kaloszach, wychylający kieliszkigrappy? Kim są ci ludzie w garniturach, z teczkami,domagający się latte scremato, chudego mleka? Proszęo corretto z etiopskiej kawy, a Fernando odchyla głowęi pęka ze śmiechu, bo wie, że próbuję w ten sposób ożywićwspomnienia ukochanego Centrale.Gdybym miała pod rękąsurowe jajko, wbiłabym je prosto do ust, takjak to robi Książę,i popiła czerwonym winem.Chciałabym im pokazać, jakwygląda śniadanie mieszkańca San Casciane._W tym mieście jest z pewnością ze dwadzieściabarów.Po prostu wybraliśmy niewłaściwy zapewniamnie Fernando podczas spaceru. Tutaj mieszka czterytysiące ludzi, nie dwieście.Miasto jest dostatecznie duże, abyznajdowały się w nim bary dla robotników, eleganckierestauracje i miejsca, które przyciągną wyłącznie turystów.Znajdziemy coś dla siebie.W sklepie na corso kupujemy kawałki białej pizzy, owiniętew szary szorstki papier i idziemy usiąść na zalanych słońcemschodach Sant'Andrea.Naprzeciwko nas rozgrywa się uroczascenka.Przed staruszkami zebranymi na Piazza deliaRepubblica staje kobieta i mówi nienagannie po włosku zjeszcze doskonalszym australijskim akcentem, co samo wsobie jest czarujące.Kobieta przesuwa w tę i z powrotemwózek, z którego wychylają się różowe nóżki bardzo małegoniemowlęcia ze stopkami obutymi w złocistą skórę kozlęcą. Chcę kupić tylko trochę wina wyjaśnia siedzącymstaruszkom nieznajoma. I jeszcze buty.Mój mąż szkicuje naDuomo, a ja nie znam lepszego miejsca na zostawienie dzieckaniż to, blisko państwa.Masiedem miesięcy, a na imię Sabinę.Uwielbia, kiedy się jątrzyma na rękach.Na pewno chętnie zaśpiewa, jeżeli państwozaśpiewają jej pierwsi.Wrócę za pół godziny.Va bene? Va benissimo cmoka kongregacja jednym głosem i pochwili wszyscy śpiewają.Słodką istotkę przekazują sobie jakrelikwię, a każda kobieta całuje dziewczynkę w kostkę, włokieć albo w nóżkę.Przy wtórze kołysanek, solidarniewyśpiewywanych przez staruszków, i pełnym wigoru refrenieSabinę spoglądamy na siebie i mówimy: Witaj w domu".Stwierdzamy też, że te schody są miejscem, od któregorozpoczniemy pierwszy dzień.Następne życie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy