Erich Maria Remarque Czarny obelisk

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.G.Farben są zwykłą fuszerką i to wszystko, to przez milionylat pieczołowicie udoskonalane cudowne dzieło, zwane zawodowym feldfeblem Knopfem,służy tylko po to, by przez krótki czas na ziemi dręczyć biednych wiejskich chłopaków,a potem, korzystając ze skromnej emerytury państwowej, oddawać się żłopaniu wódki!Niekiedy Bóg rzeczywiście zadaje sobie zbyt wiele trudu na darmo!Potrząsając głową przekręcam wyłącznik w moim pokoju i wpatruję się w lustro.Otojeszcze jeden cud natury, który również nie bardzo wie, co z sobą począć.Gaszę światłoi rozbieram się po ciemku.XXIIIAleją zbliża się ku mnie młoda dama.Jest niedziela rano i widziałem ją jużw kościele.Ma na sobie jasnoszary, doskonale skrojony kostium, mały filcowy kapelusik,szare zamszowe rękawiczki, nazywa się Genevi�ve Terhoven i jest mi przedziwnie obca.Była z matką w kościele.Widziałem ją, widziałem Bodendieka i Wernickego, którywprost promienieje zadowoleniem ze swego sukcesu.Obszedłem ogród dokołai straciłem już wszelką nadzieję, aż tu nagle Izabella zjawia się w alei prawie pozbawionejliści.Staję.Ona nadchodzi, szczupła, lekka i elegancka, a wraz z nią wraca tęsknota,niebo i moja własna krew.Nie mogę mówić.Wiem od Wernickego, że jest zdrowa, żecienie się rozproszyły, i czuję to sam.Jest znowu, inna niż dawniej, ale jest, choroba niestoi już między nami, z moich rąk i oczu tryska miłość, a oszołomienie jak bezgłośnaburza płynie przez żyły ku mózgowi. Izabello mówię.Znowu spogląda na mnie, między jej brwiami rysuje się mała zmarszczka. Proszę? pyta.Nie pojmuję od razu.Sądzę, że muszę się jej przypomnieć. Izabello powtarzam. Nie poznajesz mnie? Jestem przecież Rudolf. Rudolf? powtarza. Rudolf.Przepraszam, jak? Patrzę na nią osłupiały. Często rozmawialiśmy z sobą mówię po chwili.Kiwa głową. Tak.Długo tu byłam.Wiele z tego zapomniałam, pan wybaczy.Czy pan tu równieżdługo przebywa? Ja? Ja nigdy tu nie byłem! Grywałem tylko na organach i potem. Ach tak, na organach odpowiada Genevi�ve Terhoven uprzejmie. W kaplicy.Tak, przypominam sobie.Przepraszana pana, że mi to na chwilę wyszło z pamięci.Pangrał bardzo ładnie.Serdecznie dziękuję.Stoję z miną idioty.Nie rozumiem, dlaczego nie odchodzę.Genevi�ve najwidoczniejrównież tego nie rozumie. Pan wybaczy mówi. Jestem bardzo zajęta.Niebawem odjeżdżam. Pani niebawem odjeżdża? Tak odpowiada zdziwiona. I nic sobie pani nie przypomina? Ani imion, które znikają w nocy, ani kwiatów,które mają głos?Izabella wzrusza ramionami, widać, że nie rozumie. Wiersze oświadcza po chwili z uśmiechem. Zawsze je lubiłam.Ale tyle ich jest.Nie można wszystkich pamiętać.Rezygnuję.Jest tak, jak przeczuwałem! Wyzdrowiała, a ja wyśliznąłem się z jej rąkjak gazeta z rąk śpiącej chłopki.Nic nie pamięta.Zupełnie jakby się obudziła z narkozy.Czas spędzony tutaj zniknął z jej pamięci.Wszystko zapomniała.Nazywa się terazGenevi�ve Terhoven i nie wie już, kim była Izabella.Nie kłamie, widzę to wyraznie.Straciłem ją nie dlatego, jak się obawiałem, że pochodzi z innego środowiska niż ja i doniego wraca, ale gorzej, całkowicie i nieodwołalnie.Umarła.%7łyje i oddycha, i jest piękna,ale w chwili gdy usunięto obcość jej choroby, umarła, utonęła na zawsze.Izabella, którejserce wzlatywało i kwitło, utonęła w Genevi�ve Terhoven, wzorowo wychowanej panniez dobrego domu, która kiedyś doskonale wyjdzie za mąż i nawet będzie dobrą matką. Muszę już iść mówi. Jeszcze raz bardzo panu dziękuję za grę na organach. No? pyta mnie Wernicke. Co pan na to powie? Na co?Niech pan nie udaje głupiego! Na pannę Terhoven.Musi pan przyznać, że przez trzytygodnie, kiedy pan jej nie widział, stała się zupełnie innym człowiekiem.Całkowitysukces! Pan to nazywa sukcesem? A czymże? Wraca do życia, wszystko jest w porządku, tamten okres minął jak złysen, stała się innym człowiekiem, czego pan więcej chce? Widział ją pan przecież.Noi co? Tak powtarzam. No i co?Siostra o czerwonej chłopskiej twarzy przynosi butelkę wina i kieliszki. Czy będziemy mieli również zaszczyt widzieć jego wielebność wikaregoBodendieka? pytam. Nie wiem, czy panna Terhoven jest katoliczką, przyjmujęjednak, że tak, ponieważ pochodzi z Alzacji.A więc dla jego wielebności również nastałradosny dzień, gdy pan z wielkiego chaosu wyłowił dla jego stada jeszcze jedną owieczkę!Wernicke chichoce. Jego wielebność wyraził już swoje zadowolenie.Panna Terhoven od tygodniaprzychodzi co dzień na mszę świętą.Izabella! myślę.Kiedyś wiedziała, że Bóg wciąż jeszcze wisi na krzyżu i że nie tylkoniewierni go męczyli.Znała i pogardzała także sytymi wiernymi, którzy z jego cierpieńzrobili sobie tłustą synekurę. Czy się już spowiadała? pytam. Tego nie wiem.Możliwe.Czy właściwie człowiek musi się spowiadać z tego, corobił, gdy był chory umysłowo? To byłby interesujący problem dla mnie, nie oświeconegoprotestanta. To zależy, co rozumiemy przez chorobę umysłową mówię gorzko i przyglądamsię, jak mechanik od dusz wychyla kieliszek Schloss-Reinhardtshausenera. Bezwątpienia różnimy się w definicjach.Poza tym: jak można się spowiadać z czegoś, co sięzapomniało? Gdyż panna Terhoven nagle zapomniała wielu rzeczy.Wernicke nalewa sobie i mnie. Wypijmy, zanim zjawi się jego wielebność [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy