§ Venturi Maria Zwycięstwo miłoci 01 Zwycięstwo miłoci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zapragnął objąć Chiarę, tulić, pocieszać, powiedzieć, że ją kocha.Ograniczył się do wzięcia jej za rękę.Kelnerka przyniosła owoce i Chiara cofnęła dłoń.Vianello spojrzał na zegarek: - Wypijam kawę i pędzędo biura.Co zamierza pan teraz robić? - zapytał, zwracając się do Marca.- Zostawić was.Obiecałem żonie, że pójdziemy wybrać meble.- Jeśli masz coś do roboty - wtrąciła Chiara - pójdę sama.Możemy to załatwić jutro albo jakiegoś innegodnia.- Nie, postarałem się o wolne popołudnie.Nie ma sprawy.Idziemy.Margherita wstała ostatnia.- Gdyby pani zechciała -zaproponowała, zwracając się do Chiary - mogę zaprowadzić panią jutro do mojego przyjaciela, który mamały sklep z antykami i bardzo interesujące meble.Jeśli oczywiście szef pozwoli mi wyjść na kilkagodzin.- Dziękuję, chętnie.Oczywiście pod warunkiem, że Marco się zgodzi.Na corso Garibaldi znalezli dziewiętnastowieczną skrzynię, na via Torino starą, dużą szafę, której prostotai harmonia zachwyciły Chiarę.- Wystarczy już tych starych mebli - oświadczyła, kiedy wracali do domu.- Jeżeli nie masz nic przeciwkotemu, chciałabym urządzić sypialnię nowocześnie i kupić wygodny tapczan.Jutro pochodzę po sklepach,a po południu możesz zadzwonić do swojej koleżanki.Kto wie, może ten jej przyjaciel od antykówrzeczywiście ma coś ciekawego.XIChiara wyjechała swoją pandą z Mediolanu w czwartek rano o ósmej i przez całą drogę starała się skupićna prowadzeniu samochodu, próbując odpędzić natrętną myśl.Dopiero kiedy dotarła na miejsce,otworzyła niebieskie okiennice i światło zalało białe wnętrze, poczuła się pewnie i mogła dopuścić doświadomości ten niewiarygodny i wstrząsający fakt: Marco ma kochankę.Gdy tylko przedstawił jej Margheritę Ollian, od razu wyczuła coś nienaturalnego w jej sztucznieswobodnym tonie.Absurdalne podejrzenie wkrótce się potwierdziło: aluzje i uprzejmość dziewczynybyły zbyt ostentacyjne, a niechętne reakcje Marca dowodziły wyrzutów sumienia i zwykłego strachu.Oczy ją piekły, zamknęła z powrotem okiennice.Znalazła się w mroku, który izolował ją od słońca,wzgórz, niebezpieczeństw świata zewnętrznego.Usiadła na płycie kominka, oparła łokcie o kolana iusiłowała zapanować nad emocjami.Marco postąpił jak wszyscy mężowie pozostawieni na długo bez opieki.Najprawdopodobniej przyczynązainteresowania się tą dziewczyną była właśnie samotność.Nie podoba mi się, pomyślała Chiara, starającsię być obiektywna.Jest agresywna i bezczelna, a w dodatku ma w oczach jakiś niepokojący błysk.Alena pewno jest dobra w łóżku.Myśl o mężu dyszącym z rozkoszy nad ciałem innej kobiety przyprawiła ją niemal o fizyczny ból.Uspokój się, nakazała sobie.Odetchnęła głęboko, powstrzymując wybuch płaczu, który już ściskał jejkrtań.Uspokój się, powtórzyła, nie niszczy się dziesięciu lat małżeństwa z powodu mało znaczącejmiłosnej przygody męża, bo przecież nic innego się nie wydarzyło: Marco pozwolił sobie na skok w bok,a ty nie jesteś pierwszą żoną, która kierowana instynktem samozachowawczym, przymyka na to oczy.Och, tak, przymykała oczy wielokrotnie! Wspomnienie pierwszego wieczoru jeszcze ją paliło.Kiedywrócili z zakupów, poszła do kuchni, żeby przygotować coś do jedzenia, zawiedziona w głębi duszy, żeMarco nie zaproponował, aby odwiedzili jakąś restaurację.Gdy zajrzała do pokoju, żeby powiedzieć, żekolacja gotowa, zastała go śpiącego głębokim snem na kanapie.Odpoczynek wojownika,pomyślała ze złością.Potrząsnęła nim delikatnie.- Która godzina? - spytał Marco.- �sma, kolacja na stole.Obudził się od razu i zerwał na równe nogi z dziwnie smutnym wyrazem twarzy, zapamiętała Chiara.- Kochanie - powiedział - teraz dopiero sobie przypomniałem, że za pół godziny mam spotkanie.To niepotrwa długo, nie martw się - dodał pospiesznie.Wrócił o pierwszej w nocy, jeszcze bardziej zmęczony.Udała, że śpi, a on nie próbował jej obudzić.Popołudniu następnego dnia zaproponował wielkodusznie, że gotów jest znów pochodzić z nią po sklepach;było jasne, że nie chce dopuścić, by spotkała się z Margheritą Ollian.Poszli na kolację do Toula i Marcozachowywał się tak sympatycznie, że zapomniała o lęku, złości i ponurych myślach.A kiedy położyli siędo łóżka, wziął ją w ramiona i kochali się z taką samą żarliwością jak w dawnych, szczęśliwych czasach.To było dopiero wczoraj, wczoraj wieczór, pomyślała Chiara.Dopiero wczoraj, przytulając mnie, mówił: Kocham cię, kocham.Wspomnienie jego przepełnionego czułością głosu wzruszyło ją.Muszę szybkowrócić do Mediolanu i zapomnieć o tym, co się stało; Marco kocha mnie, a nie Margheritę Ollian.Wmałżeństwach dzieją się gorsze rzeczy niż przelotna zdrada.Wstała, by otworzyć okna:zaczęła się wiosna i był piękny dzień.Południe.Chiara z pewnością dojechała już na miejsce, pomyślał Marco.Chociaż wiedział, że prowadzidobrze i ostrożnie, niepokoił się przez cały ranek. To wyrzuty sumienia, a nie miłość, są zródłemprzesadnej troski i obaw , tłumaczyła mu żona wiele lat temu.Psychologia też może się mylić, pocieszał się Marco.Kocham Chiarę i drżę na myśl, że mógłbym jąstracić.To strach kazał mu popędzić do Margherity owego wieczoru, kiedy kupili z Chiarą szafę iskrzynię.Budząc się z głębokiego snu, przypomniał sobie nagle o grożącym mu niebezpieczeństwie.Następnego dnia Margherita wybierała się przecież z Chiarą na miasto i mogło stać się coś strasznego.Wymyślił więc jakiś niezręczny pretekst, żeby wyjść z domu, i pognał na via Solferino.- Czekałam na ciebie -powiedziała Margherita, stając w drzwiach.Tym razem nie rzucili się na siebie jak zwykle.Marco odsunął ją szorstko i zatrzasnął drzwi.- Zachowałaś się podle igłupio - warknął.- Poznałeś mnie z najlepszej strony.- Nie mam ochoty na żarty, Margherito.Przyszedłem tylko po to, by ci powiedzieć, że odchodzę.- Marco, kocham cię.- A ja ciebie nie.Zachowałaś się obrzydliwie.Patrzyła na niego bezradnie, do jej oczu napłynęły łzy.- Dziś po raz pierwszypoczułam przerażenie - wyszeptała.- A także piekącą zazdrość.Masz bardzo piękną żonę - dodaładziecinnym głosikiem.- Jest przede wszystkim dobra i mądra.Nie zasługuje na takie traktowanie.- A o mnie nie pomyślałeś? - uchwyciła się z płaczem jego rękawa.- Proszę, zastanów się, przysięgam, żebędę ostrożniejsza.Nie zachowam się już.niegodziwie.Musisz mi uwierzyć.Potrząsnął głową.- To koniec, Margherito.Przykro mi.Wrócił do domu śmiertelnie zmęczony.Chiara na szczęście spała, on też zasnął od razu.Rano obudziłsię pózno i zwlekał z pójściem do biura.Chociaż Margherita obiecała mu, że będzie bardziej uważać,obawiał się jakiejś gafy z jej strony albo złośliwych uwag pod swoim adresem w obecności kolegów.Raz jeszcze musiał jednakpodziwiać jej opanowanie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy