[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.GdzieGłębocki? A gdzieś pewnie w okolicy Jadzi.Marzy o dominie, bo nigdy nie tańczy.Widział pan Cesię? Nie doszedłem jeszcze w prezentacji do panienek. Oto i lokaj.Zanieś lodów hrabinie, ot tam, pod kandelabrem.Chodzmy odetchnąć.Ledwie zapalili papierosy w gabinecie męskim, wpadł słu\ący. Pani z Mariampola prosi panicza. Którego? badał Jan. Ja nie wiem: panicza powiedziała.Rzucili papierosy i poszli obydwaj, \eglując w stronę strasznej kanapy.Po drodze hrabinaMiel\yńska rzuciła im przez ramię z widocznym niezadowoleniem: Ach, te papierosy! Panie nas mają za drewno! mruknął Jan. Jeśli się ośmielicie grać w karty po kątach, to was nie puszczę za próg w Mariampolu oznajmiła stanowczo, ale, szczęściem dla ich pró\ności, dość cicho. Za co? Wujaszek, sędzia i dziekan grają obok, nikt im tego za złe nie bierze bronił się Jan. Ale wam ja nie pozwalam i basta! Będziesz mi tu dowcipkował! Proszę tańczyć i wstydu minie robić! Niech, hrabia raczy zapomnieć, \e jest Niemcem, i nie afiszuje się; z hrabiną& przy tymnie zadymiajcie domu. Z kim\e mi wolno się bawić? pytał Wentzel.Nikogo tu nie znam. Ach, biedny! Hrabinę odszukałeś prędko; tam ci się podoba, bo nie trzeba hamować języka ina wszystko sobie mo\na pozwolić.Otó\ mnie się to nie podoba i nie lubię słuchać komentarzy. Hrabinę znam niby.Bardzo miła osoba. Nie ciekawam jej cnót.Rekomenduję ci Cesię śd\arską. Ta zajęta& wtrącił Jan tańczy ze mną. Józię Okęcką i Stasię Staniszewską. Dobrze, dobrze! potakiwał schylając się po coś na ziemię i chowając do bocznejkieszeni.Jan skubał go za rękaw. Ja hrabiego przedstawię.Chodzmy ju\ nalegał.Muzyka zaczynała kadryla, pary.się szykowały, wśród nich snuł się Głębocki jak stara czapla,szukając czegoś poziemi. Coś zgubił, Adasiu? To panna Jadwiga bransoletkę. Niech szuka mruknął hrabia ja ją mam.Poszli dalej, śmiejąc się.Głębocki spostrzegł wesołość, rzucił na Niemca niechętne spojrzenie. Piękna Jadzia powitała Wentzla niedbałym spojrzeniem, czekała narzeczonego do kadryla.Janpobiegł po swą tancerkę. Czy dostanę od pani taniec? Za pózno, wszystkie ju\ tańczę. Mal�diction! Có\ ja zrobię? Będzie pan tańczył z hrabiną. Babka zabroniła.To smutne, ale mo\na poradzić.Panien jest więcej ni\ kawalerów. Marzyłem o walcu z panią tyle tygodni! westchnął. Trzeba było podzielić się ze mną owym marzeniem, byłoby spełnione.Pan Głębocki niemo\e znalezć mojej bransolety dodała po chwili, oglądając się. Naturalnie, \e jej mo\e szukać do jutra.Od dawna jest u mnie.Chcę znaleznego dostać taniecod pani. O, bardzo proszę oddać mi ją zaraz.Spełnił rozkaz natychmiast. A potem?& spytał prosząco. A potem idz pan i przeproś pana Głębockiego za niegrzeczność wyrządzoną. Co to, to nie! rzucił się rozgniewany. Ano, to mnie samej wypadnie to zrobić.Nie mogę kazać czekać na siebie całemutowarzystwu. Ja zastąpię pani narzeczonego.Głębocki poło\ył koniec dyspucie.Znalazł go i przyprowadził prowadzący tańce.Kadryl sięzaczął.Wentzel pozostał na koszu, gryząc wąsy.Rzeczywiście, wiodło mu się niefortunnie.On, który nie rozumiał, co to jest \ądać, a nie otrzymać, był pobity przez jakąś tamszlachcianeczkę; on, którego damy berlińskiego high life u wydzierały sobie na balach, wodzirejtańców, bohater kotylionów, ideał tancerza, bohater salonów i klubów, podpierał drzwi wPoznańskiem, był widzem jak ostatni gimnazista, nie wiedział, co robić ze sobą, czuł sięśmiesznym.Chwilę po ostatniej pora\ce stał na miejscu, patrząc ponuro na przesuwające się pary; pychajego była upokorzona haniebnie, był wściekły.Chciał wyjechać bez po\egnania prosto do Berlina,ale był zanadto dobrze wychowanym, a zresztą czuł, \e dziewczyna ta, jej wspomnienie, obrazprzygnałby go z powrotem zza morza. Uhm, \ebym cię dostał! mruczał zacięcie, śledząc jej zgrabne ruchy w tańcu.Nagle strzeliła mu bujna myśl.Zwrócił się i poszedł prosto do przeciwległego gabinetu, gdziesię zabawiali gracze.U jednego stolika starszyzna siedziała nad tarokiem, przy drugim ciągnięto pulkę preferansa,kilku zapasowych czy leniwych kawalerów gapiło się na karty, między nimi Henryk Wolicki,zapalony szuler i myśliwy, z którym się Wentzel poznał na polowaniu w Olszance.Przywitali sięserdecznie.Polak zapoznał go z resztą gapiącej się młodzie\y.Po chwili rozmowy usunęli sięcichaczem do pokoju Stefana śd\arskiego i, nie dbając o bal i damy, zaczęli ciągnąć diabełka.Wentzel trzymał bank rzuciwszy od niechcenia garść złota na stół.Gra robiła się corazzajadlejsza.Niemiec tracił bajeczne sumy spokojnie, z uśmiechem, gryząc w zębach cygaro.Niewiadomo skąd na hasło kart zbiegało się coraz więcej graczy.Pokoik zapełnił się frakami, dymem,brzękiem monety, śmiechem słu\ba kręciła się z winem.Parę razy wpadał ktoś z sali, wzywając do dam, lecz nie tylko nikogo nie ściągnął, ale i samzostawał, pociągnięty magicznym widokiem złota.W sali tymczasem kadryl się skończył, tańce szły ospałej, robiło się coraz puściej.Pewnikiemjest, \e najlepsi tancerze są ci, którzy nie mają w towarzystwie osobistego interesu, lecz bawią się dla samej zabawy, nie przebierają w tancerkach, nie zasiadają do gawędki z ukochaną lubnarzeczona.Otó\ ci, na hasło diabełka, poginęli jak kamfora.Zostało kilka par zajętych sobą, zatokowanych,zakochanych.Ci woleli siedzieć gdzie w ustronnym kąciku, przekomarzać się, sprzeczać, śmiać sięlub gruchać.Najcię\szy to był kaliber tańczących.Jaś droczył się z Cesią śd\arską grali w zielone i dowodzili sobie nawzajem przegranej; ukrzesła hrabiny Miel\yńskiej snuło się ze trzech aspirantów; koło Stasi Janiszewskiej siedziałnarzeczony; a na dobitkę balowej biedy, dowodzący tańcami Stefan zapomniał o bo\ym świecie,zapatrzony w błękitne oczy panny Okęckiej.Oprócz nich został jeszcze Głębocki, zgarbiony, kwaśny, wpatrujący się uparcie w malutkipantofelek Jadzi, która rozmawiała z panią domu o kuligu i nawet nań nie zwa\ała, i tuzin starszychdam na kanapie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
