Erich Maria Remarque Noc w Lizbonie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Podniósł głowę.Twarz jego znowu wyrażała głębokie cierpienie, daremnie próbowałwywołać na niej uśmiech. To jest jeszcze tu powiedział wskazując na głowę. Ale nawet i tu jest zagro-żone, jak ubranie zamknięte w szafie pełnej moli.Dlatego panu przekazuję wszystko.Pan to przechowa i zabezpieczy lepiej niż ja.Pańska pamięć nie będzie usiłowała znisz-czyć tych wspomnień, by ratować pana, jak moja.Ja nie potrafię tego zachować jużteraz to ostatnie oblicze o zastygłych rysach rozrasta się, niby rak, kosztem innych, tychwcześniejszych, a przecież tamte istniały głos Schwarza przybierał na sile one były,to obce okropne, ostatnie. Jak długo mieszkał pan jeszcze w Paryżu? spytałem. Georg przyszedł raz jeszcze powiedział Schwarz. Tym razem próbował graćna uczuciach i grozić.Nie byłem przy tym obecny.Spotkałem go wychodzącego z hote-lu.Zatrzymał się przede mną. Ty, nędzniku! rzekł bardzo cicho. Doprowadzasz do zguby moją siostrę! Aleczekaj no! Już my cię złapiemy! Za kilka tygodni będziemy mieli was oboje! A wtedy,mój ptaszku, ja osobiście zatroszczę się o ciebie.Będziesz jeszcze na klęczkach mnie bła-gał, bym zrobił z tobą koniec.jeżeli w ogóle będziesz w stanie wydobyć z siebie głos! Doskonale to sobie wyobrażam odpowiedziałem. Wcale sobie tego nie wyobrażasz! W przeciwnym wypadku wiałbyś stąd, gdzie109pieprz rośnie.Daję ci jeszcze jedną szansę.Jeżeli siostra moja znajdzie się za trzy dniw Osnabr�ck, gotów jestem niejedno zapomnieć.Za trzy dni! Zrozumiałeś? Pana nietrudno zrozumieć odpowiedziałem. Nie? A więc zapamiętaj sobie, że moja siostra ma być z powrotem! Ty przecieżtakże wiesz o tym, ty łotrze przeklęty! Albo chcesz może twierdzić, że nic ci nie wia-domo o jej chorobie? Nie nabierzesz mnie na to!Wytrzeszczyłem oczy.Nie wiedziałem, zmyśla czy rzeczywiście tak jest.A może bie-rze serio, co mu naopowiadała Helena, kiedy chciała jechać do Szwajcarii. Nie odrzekłem. Nic o tym nie wiem! Nie? Popatrz no! Niewygodnie, co? Ona powinna pójść do lekarza, ty łgarzu!Natychmiast! Napisz do Martensa i spytaj go! On wie dobrze!Zobaczyłem ciemne sylwetki dwóch mężczyzn wchodzących z jasnego dniaw otwartą bramę. W ciągu trzech dni szepnął Georg. Lub wytrzęsę z ciebie twoją przeklętąduszę, centymetr po centymetrze! Wkrótce znów będę tutaj! W mundurze!Wsunął się między tamtych dwóch, stojących już w korytarzu, i wybiegł.Obaj nie-znajomi przeszli obok mnie i zaczęli wspinać się schodami do góry.Poszedłem za nimi.Helena stała w swoim pokoju przy oknie. Spotkałeś go jeszcze? spytała. Tak.Powiedział, że jesteś chora i musisz wracać!Pokiwała głową. Co mu też przyszło do głowy! Jesteś chora? spytałem. Nonsens! Sama to wymyśliłam, by mieć pretekst do wyjazdu. Powiedział, że Martens także wie o tym.Helena śmiała się. Oczywiście, że wie.Nie pamiętasz? Przecież pisał do mnie do Ascony.Ukartowałamto wszystko z nim razem. A więc nie jesteś chora, Heleno? Czy wyglądam na chorą? Nie odrzekłem. Ale to jeszcze o niczym nie świadczy.Twierdzisz więc, że niejesteś chora? Nie odpowiedziała zniecierpliwiona. Czy mówił jeszcze o czymś z tobą? To, co zawsze.Znów mi groził.Czego chciał od ciebie? Tego samego.Nie sądzę, by chciał przyjść tu jeszcze raz. Po co on w ogóle tu przyjechał?Helena uśmiechnęła się.Ale jakoś zagadkowo. Sądzi, że należę do niego.Muszę być mu posłuszna.Taki był zawsze.Już w dzie-110ciństwie.Bracia są często tacy.Sądzi, że powinien tak postępować z uwagi na rodzinę.Nienawidzę go. Z tego powodu? Nienawidzę go.To wystarczy.Powiedziałam mu o tym.Ale on wie, że zbliża sięwojna.Zapadło milczenie.Zgiełk samochodów na Quai des Grands Augustins, zdawało się,rósł coraz bardziej.Na tyłach Conciergerie pięła się strzeliście ku niebu iglica SainteChapelle.Słychać było nawoływania gazeciarzy.Ich głosy górowały nad warkotem mo-torów jak krzyki mew nad szumem morza. Nie potrafię cię obronić powiedziałem. Wiem o tym. Będziesz internowana. A ty?Wzruszyłem ramionami. Prawdopodobnie również.Możliwe, że nas rozdzielą. Kiwnęła głową. Więzienia we Francji to nie sanatoria. W Niemczech tym bardziej. W Niemczech ciebie nie zamkną.Zareagowała gwałtownie. Ja tu zostanę! Zrobiłeś, co do ciebie należało, ostrzegłeś mnie.Nie zaprzątaj sobietym więcej głowy.Zostanę.To nie ma nic wspólnego z tobą.Ja już nie wrócę.Spojrzałem na nią. Do diabła z ostrożnością powiedziała. Do diabła z wystrzeganiem się! Oddawna mam tego dość.Objąłem ramieniem jej plecy. To się tak lekko mówi, Heleno.Odtrąciła mnie od siebie. A więc uciekaj! krzyknęła nagle [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy