Jonathan Carroll Upiorna dłoń

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ogrzany talerz pełen takich pyszności póznym zimowym wieczorem stanowiwspaniałą ucztę.Kawiarnia czynna jest dziewiętnaście godzin na dobę.Tylko raz do roku, 24 grudnia jestnieczynna, ale już w pierwszy dzień świąt znów jest otwarta, a stoły przykryte są wtedyzielonymi i czerwonymi obrusami.W kawiarni jest pełno ludzi w nowych, kolorowychswetrach, a samotni klienci wyglądają trochę mniej smutno w tym dniu, który powinno sięspędzać w domu.W życiu istnieją drobne, namacalne przyjemności: ostatni numer twojego ulubionegoczasopisma, świeża paczka papierosów, zapach pieczonego ciasta.Wszystko to można dostaćw tej kawiarni; można też czuć się szczęśliwym bez żadnej z tych rzeczy.Często przychodziłam tam posiedzieć, popatrzeć przez okno, ponucić.Skrywany nałóg.Mój mąż podkrada cukierki, mama czyta pisma filmowe, a ja nucę.Dajcie mi wolną godzinę,nic do roboty i dobre okno do wyglądania, a z przyjemnością zanucę wam całą PiątąMahlera albo dowolną piosenkę z Bialego albumu Beatlesów.Sama przyznam, że nie jestem w tym zbyt dobra, ale nuci się dla jednoosobowej widowni dla siebie i ktokolwiek podsłuchuje, robi to na własne ryzyko.Wydarzyło się to póznym listopadowym popołudniem, gdy całe miasto wyglądało, jakbypokrywała je płynna warstewka odbitego światła i deszczu.W takie dni deszcz jest zimniejszyod śniegu, a wszystko wydaje się podlejsze, bardziej kanciaste.W taki dzień zostaje się wdomu, czyta książkę i pije bulion z grubego, białego kubka.Postanowiłam zafundować sobie odpoczynek w Caf� Bremen , bo byłam wykończona.Sprzeczki z dziećmi, wyprawa do dentysty, a potem nie kończące się zakupy: papiertoaletowy, klej, sól.Są to przedmioty niewidzialne, o których istnieniu w ogóle się nie wie dochwili, kiedy ich zabraknie i nagle są koniecznie potrzebne.Niewidzialny dzień, kiedywyczerpuje cię bieganina w kółko, wykonywanie niewdzięcznych czynności, koniecznych,ale bez znaczenia: koszmar gospodyni domowej.Kiedy mokra i obładowana torbami weszłam do środka, chyba jęknęłam z radości, gdyzobaczyłam, że mój ulubiony stolik jest wolny.Pomknęłam do niego jak zmęczony rudzik dogniazda.Podszedł do mnie zaraz Herr Ritter.W swoim czarnym garniturze, muszce i z białąściereczką, jak zwykle starannie przewieszoną przez rękę, wyglądał elegancko i bardzodziewiętnastowiecznie. Wygląda pani na bardzo zmęczoną.Ciężki dzień? Nijaki, Herr Ritter.Zaproponował kawałek ciasta z kremem, do diabła z kaloriami, ale zamiast tegozamówiłam kieliszek czerwonego wina.Miałam godzinę do powrotu dzieci do domu.Godzinę, żeby węzły wewnątrz mnie powoli się rozplatały, podczas gdy ja będę obserwowałaprzez okno deszcz, który teraz już wydawał się romantyczny.Ile czasu mogło upłynąć, dwieminuty? Trzy? Prawie bezwiednie zaczęłam nucić, ale od stolika za mną dobiegło mniegłośne, długie śśś! Odwróciłam się speszona i zobaczyłam wpatrzonego we mniegniewnego staruszka o bardzo czerwonej twarzy. Nie każdy lubi Neila Diamonda!Wspaniałe zakończenie wspaniałego dnia: osądzono mnie za nucenie Holly Holy.Zrobiłam przepraszającą minę i już się miałam odwrócić, kiedy kątem oka zauważyłamfotografie, które starszy pan rozłożył przed sobą na stoliku.W większości były to zdjęciamoje i mojej rodziny. Skąd pan je ma?Sięgnął za siebie, wziął jedno i podał mi je.Nie patrząc na mnie, powiedział: To twój syn za dziewięć lat.Nosi przepaskę, bo stracił oko w wypadkusamochodowym.Chciał zostać pilotem, jak wiesz, ale trzeba do tego dobrego wzroku, więczamiast tego maluje domy i dużo pije.Ta obok to jego dziewczyna.Bierze heroinę.Mój syn Adam ma dziewięć lat i w jego życiu liczą się tylko samoloty.Jego pokójnazywamy hangarem, bo wszystkie ściany wytapetował zdjęciami zespołów lataniaprecyzyjnego: Błękitnych Aniołów , angielskich Czerwonych Strzał i włoskich Tricolore.Ma tam modele, czasopisma i tyle przeróżnych rekwizytów samolotowych, żejest to nieco przytłaczające [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy