Stroud Jonathan Trylogia Bartimaeusa 03 Wrota Ptolemeusza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Spiskowcy podeszli trochę bliżej.Jenkins spojrzał ponad okularami.- Quentin.to prawda? Co to za uczucie.?- Tak! Nouda jest tutaj! Czuję go w sobie! Ach przez chwilę, przyja�ciele, odbywała sięwalka, przyznaję.Efekt był nieprzyjemny.Ale opa�nowałem go, posługując się wszystkimisiłami.Poczułem, jak demon skurczył się i zaczął mnie słuchać.Jest we mnie i jestpodporządkowany.Zna pana! Jak to jest? Trudno to opisać.Nie to.żeby bolało.wyczułemgo.jak twardy gorący węgiel w głowie.Ale kiedy zaczął być posłuszny, jakiż był to przypływenergii! Och.tego nie da się wyobrazić!Na te słowa spiskowcy zaczęli hałaśliwie świętować; piszczeli i pod�skakiwali z radości.- Moc demona.Quentinie! - krzyknął Lime.- Użyj jej!- Jeszcze nie.przyjaciele.- Makepeace uniósł dłoń.prosząc o spokój; w pokojuzapanowała cisza.- Mógłbym zniszczyć tę salę - powiedział.- Zetrzeć ją na proch, gdybymchciał.Ale czas na zabawę przyjdzie, kiedy wszyscy pójdziecie w moje ślady.Wejdzcie dopentagramów! Wy�wołajcie swoje demony! Wtedy wykujemy nasze przeznaczenie!Opanu�jemy Laskę Gladstone'a i zrobimy sobie przechadzkę po Londynie.O ile wiem,niektórzy plebejusze zajęci są demonstracjami.Naszym pierw�szym zadaniem będziepokazać im, gdzie ich miejsce.Spiskowcy, jak ciekawskie dzieciaki, pognali do pentagramów.Natha-niel schwycił Kitty zaramię i odciągnął ją na bok.- Za chwilę - syknął - zostanę wezwany, żeby przyłączyć się do tego szaleństwa.Będęudawał, że to czynię.Nie obawiaj się.W ostatniej chwili użyję pentagramu, żeby wezwaćzespół najsilniejszych dżinów.Przy łu�cie szczęścia zniszczą Makepeace'a i tych durniów.Aprzynajmniej zy�skamy okazję, żeby uciec! - Przerwał z triumfem.- Nie wygląda na to, żebyśbyła pod wrażeniem.Oczy Kitty były zmęczone, zaczerwienione.Czy płakała? Nie zauwa�żył.Wzruszyłaramionami.- Mam nadzieję, że się nie mylisz.Nathaniel przełknął złość.Prawdę mówiąc i on się denerwował.- Zobaczysz.W całej sali zaczęły się wywoływania.Rufus Lime, z zamkniętymi ocza�mi, otwartymirybimi ustami intonował słowa, jakby krakał; Clive Jenkins zdjął okulary z małego noska i,obracając je nerwowo w rękach, szybko i monotonnie wypowiadał zaklęcie.Inni, którychnazwisk Nathaniel nie spamiętał, stali w różnych pozycjach, przygarbieni, wyprostowani, roz-trzęsieni.Wystękiwali inkantacje, robiąc przy tym niepotrzebne gesty.Hopkins i Makepeacechodzili wśród nich.aprobująco kiwając głowami.- John! - Makepeace podszedł, trzęsąc się z radości.- Ach! Cóż za energia! Mógłbympodskoczyć do gwiazd.- Twarz mu spoważniała.-Nie trzymasz z nami, chłopcze? Dlaczegonie jesteś w kręgu?Nathaniel uniósł dłonie.- Może bym był.gdybyś mnie rozwiązał.- Ach, tak.Jak to nieuprzejmie z mojej strony.Proszę! - Trzaśniecie palcami; sznurkizapaliły się liliowym płomieniem.Nathaniel otrząsnął resztki więzów.- W kącie jest pustypentagram.John - powiedział Make-peace.- Jakiego demona sobie wybrałeś?Nathaniel wymienił dwa.pierwsze z brzegu.- Rozważałem wybór jednego z dwóch dżinów z tekstów etiopskich.Zosy alboKarlouma.- Interesujący, choć skromny wybór.Proponuję Karlouma.Cóż, do dzieła.Nathaniel kiwnął głową.Spojrzał długo, z ukosa na Kitty.która przy�glądała mu sięuporczywie, potem poszedł do najbliższego, wolnego pen�tagramu.Nie miał wiele czasu,kątem oka zobaczył dziwne, zniekształ�cone cienie łopoczące nad Jenkinsem i Limem.Diabliwiedzą, co ci idioci wywołali, ale pewnie zajmie im jakiś czas.zanim opanują wewnętrznychniewolników.Zanim się to stanie, Cormocodran i Hodge krótko się z ni�mi rozprawią.Wszedł w krąg.odchrząknął i się rozejrzał.Makepeace przyglądał mu się uporczywie.Napewno żywił podejrzenia wobec niego.Nathaniel uśmiechnął się do siebie.Cóż, ta nieufnośćzaraz zostanie potwierdzona i to w możliwie najbardziej dramatyczny sposób.Ostatnie przygotowania - będzie musiał działać szybko, kiedy pojawią się jego dżiny,wydawać bardzo precyzyjne rozkazy - i Nathaniel przy�stąpił do akcji.Wykonał ozdobnygest, wypowiedział imiona swoich pię�ciu silnych demonów i wskazał na sąsiedni krąg.Przygotował się na wybuchy, dym i ogień piekielny, na nagłe pojawienie się ciężkich,zde�formowanych form.Z żałosnym piskiem, pośrodku kręgu pojawiło się coś małego i niema�terialnego i przeturlałosię na bok jak owoc rzucony z góry.Nie miało rozpoznawalnego kształtu, ale wydawało silnyzapach ryby.W środku tego czegoś wyrosła bulwa.Jakiś cienki głosik krzyknął.- Uratowany! - Bulwa zakręciła się i zauważyła pana Hopkinsa.- Och! Nathanielpatrzył na to bez słowa.Quentin Makepeace też zauważył tę scenę.Podszedł bliżej, przyjrzał się.- Niezwykłe! Wygląda jak jakiś niedogotowany posiłek obdarzony czu�ciem.Co o tymsądzisz, Hopkins?Zbliżył się pan Hopkins.Jego oczy błyszczały, gdy patrzył na Nathaniela.- Obawiam się.że to nie jest takie niewinne.To pozostałości szkodli�wego dżina, któryparę godzin wcześniej usiłował mnie porwać.Zabiłem już kilka innych demonów, które mutowarzyszyły.Obawiam się.że pan Mandrake chciał nas przyłapać, korzystając zzaskoczenia.- Doprawdy? - powiedział smutno Quentin Makepeace.- Och.To zmie�nia postaćrzeczy.Zawsze wiązałem z tobą takie nadzieje.John.Naprawdę myślałem, że dobrze będziesię nam współpracowało.No cóż, nie szkodzi- nadal mam Hopkinsa i pięciu lojalnych przyjaciół, na których mogę li�czyć.-Rozejrzał się po spiskowcach, którzy skończyli wywoływania i stali spokojnie w swoichkręgach.- Wystarczy.Naszą pierwszą przyjemnością będzie przyglądanie się twojej śmierci.Twojej i twojego stworzenia.Oj!- Przyłożył rękę do ust.- Przepraszam.Obawiam się, że - Eep! - mam niestrawność.Azatem.- Kolejny atak czkawki, oczy wyszły mu z orbit.-To bardzo dziwne, ja.- Językwylazł mu na wierzch.Kończyny zadrża�ły, kolana ugięły się pod nim.Miało się wrażenie,że zaraz upadnie.Nathaniel odsunął się zszokowany.Ciało Makepeace'a nagle zaczęło się skręcać, wiło się jakwąż, jakby wszystkie kości zmieniły się w płyn.Potem ustabilizowało się, zesztywniało.Dramaturg jakby wziął się w garść.Przez ułamek sekundy patrzył spanikowanym wzrokiem.Język zdołał wybełkotać dwa słowa:- To jest.Wściekłe skręty ciałem przerwały jego słowa.Makepeace poruszał się teraz jak kukiełka naskręconych sznurkach.Głowa podskoczyła.Oczy patrzyły bez życia.A usta się śmiały.Stojący w swoich kręgach Lime, Jenkins i pozostali spiskowcy dołą�czyli do tego śmiechu.Ich ciała zdawały się małpować przywódcę; także podrygiwały i się wiły.Nathaniel stał jak zahipnotyzowany, gdy obok niego rozległ się hałas.Nie był to przyjemnyśmiech, ale nie był też szczególnie złowrogi, chci�wy, triumfalny czy okrutny.Inaczej możnabyłoby się go przestraszyć.Dzwięk był pusty, fałszywy i całkowicie nie z tej ziemi.Nie byłow nim ludzkich uczuć.Bo też nie był to śmiech człowieka.ćLttim&eiiJ1ATX o zupa mnie uratowała [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy