[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bieg ciągnął się bez końca.Przestałaju\
nawet rozró\
niać warkot helikoptera od wycia wiatru.Jednakgrzmoty stawały się coraz głośniejsze.Miała wra\
enie, \
e ziemiawprost dr\
y pod jej stopami.Kolejne błyskawice przecinały niebo isprawiały, \
e chmury wyglądały niczym rozigrane olbrzymy, któremogą ich w ka\
dej chwili zdeptać.Między kolejnymi błyskami robi-ło się tak ciemno, \
e nie widziała biegnącego przed nią Charliego.Nagle wiatr szarpnął straszliwie i Melanie upadła, ryjąc kolanamiw błocie.Na szczęście osłoniła ręką policzek, dzięki czemu nie ska-leczyła jej łodyga kukurydzy, jednak został krwawy ślad na przed-ramieniu.Jared upadł na nią, mocno ją przygniatając.- Nie podnoś się - usłyszała cichy głos.Poczuła jego łokieć naplecach, jakby chciał zyskać pewność, \
e siostra nie wykona \
adne-go ruchu.Melanie czuła tylko tępy ból.Niepotrzebnie się bał, \
e dokąd-kolwiek pójdzie.Słyszała oddech brata tu\
przy swoim uchu.Czułanawet, jak bije mu serce.Czuła te\
odór jego potu wymieszany zzapachem kukurydzy i ziemi.A mo\
e to był odór strachu?Była pewna, \
e wszystko szybko się skończy.Za chwilę przeszy-je ich seria z powietrza, taki będzie koniec.Nie miało to znaczenia,poniewa\
wiedziała, \
e nie wytrzyma dłu\
ej tego bólu.Helikopterprzez chwilę był tu\
nad nimi, a jednak odleciał tak szybko, jak siępojawił.Nie dostrzegła nigdzie światła policyjnego szperacza.Nie135usłyszała świstu kul, a tylko kolejny grzmot.Le\
eli jeszcze parę minut, które wydały się Melanie godzinami.Jej twarz była umazana ziemią, bolało ją całe ciało, nie mogła oddy-chać, a mimo to nasłuchiwała.Docierały do niej jednak tylko wcią\
bli\
sze grzmoty.Nawet wiatr się uspokoił, poruszając delikatnieliśćmi kukurydzy.Bez gwałtownych powiewów, bez wirów.- Odlecieli - stwierdził Jared i odepchnął się od niej z taką siłą,\
e ugrzęzła jeszcze bardziej w miękkiej ziemi.- Patrzcie, pioruny - powiedział Charlie.- Zało\
Ä™ siÄ™, \
e nie mo-gą latać w taką pogodę.Przyczołgał się do Melanie.Dopiero teraz zauwa\
yła, \
e wziąłplecak z samochodu, a teraz przyciskał go do piersi, poruszając sięmiarowo tam i z powrotem.- Myślicie, \
e nas zauwa\
yli? - dodał jeszcze.- Na pewno widzieli samochód.- Jared wyjrzał nad czubki ku-kurydzy.- Pewnie jest gdzieś niedaleko.- Ale gdzie my jesteśmy? - spytała zbolałym głosem Melanie.- Zaufajcie mi i trzymajcie się blisko.Znowu ruszył przez pole.Melanie i Charliez trudem podnieśli się na nogi, by za nim podą\
yć.Grzmoty ibłyskawice wzmagały się z ka\
dą chwilą.Kiedy w końcu wydostalisię z pola, stanęli przed ścianą lasu tak gęstą, \
e Melanie wątpiła, byznalez
li jakąkolwiek drogę w tej głuszy.Pole kończyło się ogrodze-niem z drutu kolczastego.Widziała tylko pięć linii drutu, ale kiedyzbli\
yła się do ogrodzenia, poczuła ukłucie.136Po raz kolejny przypomniała sobie, co mówiła jej matka.Wcaleby się nie zdziwiła, gdyby piekło było ogrodzone drutem kolczastymI właśnie wtedy lunął deszcz.ROZDZIAA
DWUDZIESTY SZÓSTY19.10Andrew wyrwaÅ‚ kolejnÄ… kartkÄ™ z notesu, zgniótÅ‚ jÄ… i cisnÄ…Å‚ na sto-sik innych.Jedna zsunęła siÄ™ ze stoÅ‚u i dostawszy siÄ™ w pajÄ™czynÄ™,powiewaÅ‚a smÄ™tnie na wietrze.PajÄ…kowi to nie przeszkadzaÅ‚o.WciÄ…\
tkwił na swoim miejscu.Trzeba było czegoś więcej ni\
ka-wałka kiepskiej prozy, \
eby wypędzić to stworzenie z domu.Andrew oparł się o tył krzesła, zdjął okulary i przetarł oczy.Mo-\
e nie miało to sensu.Samo miejsce doskonale nadawało się do na-pisania powieści sensacyjnej, a natura postarała się o to, \
eby miałodpowiednią scenerię.Czegó\
jeszcze trzeba, by zaplanować per-fekcyjne morderstwo? Mo\
e po prostu stracił wenę? Przecie\
niemógł wcią\
tego zwalać na złamany obojczyk.To prawda, \
e bolałgo przy pisaniu, ale wydawało mu się to mniej irytujące ni\
twórczaniemoc.Patrzył na płomień lampy.Z
wiatło tańczyło na pustej kartce.Wziął ją z sobą, nie zdając sobie sprawy z tego, \
e burza przyniesie138znacznie szybszy zmrok.Prawdę mówiąc, nie miał pojęcia, którajest godzina.Ale między innymi dlatego przyjechał tu pisać.Zawszelubił to poczucie całkowitego odosobnienia.Spojrzał dalej, na taflę jeziora, która zalśniła w świetle błyskawi-cy.Burza połknęła ostatnie półcienie i zasnuła krajobraz ciemnością.Dostrzegł tylko pojedyncze światełko na przystani na przeciwległymbrzegu.Wiedział, \
e dookoła jeziora stoi kilkanaście innych domków,lecz o tej porze nie mo\
na było ich zobaczyć, jeśli właściciele niezapalili światła.Do wczoraj zapewne wszystkie były zajęte, cooznaczało wielkie przenosiny z miasta.Przecie\
właśnie po to byłytakie święta jak Dzień Pracy.Jednak Andrew szukał tu azylu wtedy,kiedy inni stąd wyje\
d\
ali.Potrzebował ciszy i samotności, chocia\
zwykle zapominał, co oznaczają tu prawdziwe ciemności.Burzajedynie pogłębiła czerń, która otulała szczelnie jego domek, las ijezioro.Uwielbiał ciszę, kiedy pisał, ale nie wtedy, gdy szukał właści-wych słów.Nie wtedy, kiedy musiał je wyciągać z głowy jedno podrugim.W takich chwilach czuł, \
e cisza go knebluje, a spokój po-większa tylko jego wewnętrzny niepokój.Zaczął odnotowywaćdz
więki, na które wcześniej nie zwracał uwagi, na przykład szumlodówki czy kapanie wody w toalecie.Na dworze gałęzie szorowały o siebie, a drzewa skrzypiały.Wcześniej odzywały się lelki, nawołując się z obu stron jeziora, atak\
e świerszcze, ale teraz wszystko umilkło.Nawet pająk gdzieś sięschował [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

szkla.opx.pl