Kava Alex Plomienie smierci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Więzień opisywał szczegóły popełnionychprzez siebie przestępstw, które miały potwierdzać jegobogate doświadczenie.Samantha rozumiała, dlaczego Jeffery do tej pory goignorował.Wszyscy ich pozostali rozmówcy bylimordercami.Biedny Otis P. jak kazał się nazywać niespowodował niczyjej śmierci podczas żadnego z pożarów,choć wzniecił ich jakieś trzydzieści siedem w całym stanieWirginia.I to nie dlatego, że nie próbował.Ostatnimmiejscem, gdzie podłożył ogień, był dom spokojnejstarości.Dwudziestu trzech rezydentów w cudowny sposóbzdołało ocaleć.Otis P.odsiadywał pierwszy rok z dwudziestu pięciulat kary.Podejrzewała, że chciał zwrócić na siebie uwagę.Prawdę mówiąc, nie przyciągnąłby uwagi Jeffery ego,gdyby nie podpalenia w magazynach.Zastanawiała sięnawet, czy dziennikarz zamierza wykorzystać wywiad wfilmie, czy jest po prostu ciekawy, co podpalacz sądzi otych pożarach.Przygotowywała sprzęt, kiedy strażnik przyprowadziłwięznia do pokoju.Otis przywitał się z Jefferym, jegokajdany przypięto do żelaznych haków w betonowejpodłodze.Samantha widziała wcześniej jego zdjęcie, ajednak ten potężny mężczyzna z krzywym uśmiechemzaskoczył ją.Gdyby nie zakola, wyglądałby jakprzerośnięty nastolatek, który zle się czuje w swoim ciele.Na chłopięcej twarzy widniał wyraz szczeregozaciekawienia i rozbrajający uśmiech. Przypniecie mi taki malutki mikrofon do kołnierzyka? spytał spokojnym, zadziwiająco wysokim głosem,przenosząc wzrok z Jeffery ego na Sam.Wyjęła z torby bezprzewodowy mikrofon. Pozwoli pan? Tak, proszę. Oblizał wargi.Strażnik wyciągnął rękę po mikrofon, a Samanthaodetchnęła z ulgą.Kiwnęła głową do Jeffery ego, kiedy kamera byłagotowa, ale to Otis P.zareagował na jej sygnał. Mam dla pana prezent oznajmił.To zdanie wywołało osłupiałe spojrzenie dziennikarza.Zaniepokoiła się.Widziała Jeffery ego w różnychsytuacjach.To było coś nowego.Otis P.znów się uśmiechnął i znów oblizał wargi.Potem dodał: Chcę panu powiedzieć, gdzie jest ciało.Nagaślicznotka w pomarańczowych skarpetkach. ROZDZIAA DWUDZIESTY �SMYSamantha powiedziała sobie w duchu, że przestępcystale kłamią.Podczas poprzednich wywiadów wysłuchiwalidziwacznych opowieści morderców, którzy przysięgali, żemówią prawdę.Historii o tym, jak podchodzili i zabijaliswoje ofiary.Podawali im szczegóły niczym dumnirzemieślnicy odsłaniający tajemnice rzemiosła.Niektórzy dzielili się z nimi koszmarnymidoświadczeniami z dzieciństwa, jakby znajdowaliwymówkę czy wytłumaczenie kompulsywnych zbrodni.Prawie niemożliwe było stwierdzenie, co jest faktem, a cofikcją.Odsiadywali dożywocie z niewielką nadzieją naułaskawienie, więc dzieląc się tym wszystkim, nic nieryzykowali.Ale Otis P.Dodd? Nie potrafiła go rozgryzć.Coskłoniło go do wyznań? Nie prosił o obecność adwokata.Nie przejmował się, czy nowe zeznania skrócą karę.Zdawało się, że jedyne, co go interesuje, to znalezienie sięw centrum uwagi.I to z pewnością mu się udało.Jeffery pochylił się i siedział niezwykle milczący,wyczekując.Nigdy go takiego nie widziała.Dałpodpalaczowi czas, a on z tego korzystał, wykorzystywałkażdą sekundę. Powiedział, że prosiła go o podwiezienie.Mówił, żebyła naprawdę ładna.Jasne włosy, niebieskie oczy.Drobniutka.Ale nie dziewczynka.Wiem, że co do tego sięupewnił.Nie zajmował się małymi dziewczynkami.Anichłopcami.To go nie rajcowało.To żadne wyzwanie.Oparł się i uśmiechnął, zadowolony, że ma słuchaczy.Tak w każdym razie powiedział.Chciał skrzyżować ręce na piersi, zapomniał, że jestprzykuty do podłogi.To go jednak nie zniechęciło. Samochód jej się zepsuł.Utknęła na jednym z tychparkingów przy międzystanowej.Zabrał ją w pewnemiejsce w lesie.Walnął ją w głowę.Ale nie tak, żebyumarła.Jeszcze trochę żyła.Więc jak ją rozciął, wciąż byłaciepła.Urwał z tym głupim uśmiechem na twarzy, jak małychłopiec, który czeka na reakcję słuchaczy, zastanawiającsię, czy zostanie pochwalony czy skarcony. Tak powiedział.%7łe lubi mieć ciepłą krew na rękach.Potem wyciągnął jej bebechy, żeby zobaczyć, jakwyglądają.Jak to jest trzymać je w ręce.Kiedy żadne z nich się nie wzdrygnęło, podjął: Zabrał jej wszystko, żeby nikt nie wiedział, kim onajest.Zostawił tylko pomarańczowe skarpetki.Z jakiegośpowodu.Nie pamiętam, czy mi to wyjaśnił.Potem wsadziłją do przepustu.Otis P.po raz pierwszy odwrócił wzrok, spojrzał nasufit, jakby się zastanawiał, czy o czymś nie zapomniał. Z początku pomyślałem, cóż, facet ma gadane.Nowiecie.Widziałem, że to nie jest pijaczek, a my sobiepopijaliśmy.Ale mój tata nie był alkoholikiem, a chwileprawdy zdarzały mu się po szklaneczce whisky.Przesunął się na krześle i przeniósł wzrok z Jeffery egona Sam i z powrotem.Powiedział, co miał do powiedzenia.Teraz sprawiał wrażenie, jakby czekał na pochwałę. Jak on wyglądał? spytał Jeffery. Bo ja wiem. Otis P.wzruszył ramionami i pokręciłgłową.Po raz kolejny oblizał wargi.Samantha zrozumiała,że to nerwowe, że nie ma w tym nic sprośnego, jakwcześniej sądziła. Dla mnie wyglądał zwyczajnie.Tyle postanowił im przekazać.Nie chodziło o tegodrugiego mężczyznę.Chodziło o Otisa P., który pragnąłzwrócić na siebie uwagę.Nie zamierzał dzielić się tymzainteresowaniem z nikim, nawet z mordercą, któregoopowieść przytoczył. Mogę wam pokazać, gdzie ona jest.Powiedział mi. Na jakiej podstawie sądzi pan, że ona wciąż jest wtym miejscu? Och, na pewno tam jest. Był pan tam? Minął prawie rok.Kiwnął głową.Wysunął czubek języka w kąciku ust ischował go z powrotem. Co każe panu sądzić, że ciało nadal jest tam, gdzieje porzucił? Jest tam na pewno.Nikt jej nie znalazł. Skąd ta pewność? Przyglądam się. Znów wzruszył ramionami.Wiem, że tam jest.To byłoby coś, co? Być tam z kamerą? Czekał, żeby się upewnić, że Jeffery go rozumie, potemdodał: Dajcie mi znać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy