Smith Neil L. Lando Calrissian i gwiazdogrota Thonboka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nominalną- usłyszał odpowiedz Dwudziestego Drugiego.Pilot był stosunkowo młodymmężczyzną i pochodził z kontynentu położonego na przeciwległej półkuli niż ta, na którejmieściła się rodzinna kraina- państwo Shangi, Mathilda.Kiedyś, bardzo, bardzo dawno,powinien był nienawidzić ten akcent.- Przypuszczam, że wina leży po stronie telemetrii,panie admirale.- Nie tytułuj mnie admirałem, Dwudziesty Drugi, i uważaj na tę temperaturę.Pragnęśmierci kata Renatazji nie mniej niż ty, ale uda nam się, jeżeli wlecimy tam, a twójmyśliwiec okaże się do niczego.Nie wierzę, aby ci technicy w hangarze wyczyścilipaznokcie, zanim dotknęli naszych maszyn.Lepiej powiedz mi całą prawdę, synu.- No cóż, panie admira.Klynie, może trochę za bardzo go wystudziłem.Pomyślałemjednak, że mógłby się przegrzać w trakcie tego skoku.- Teraz już lepiej - mruknął niechętnie Shanga.- Dwudziesty Trzeci, co, na Jądro, dziejesię z twoimi systemami alarmowymi? Mam czerwone światełka, a to znaczy, że wszystkieoszalały!- Tylko zapaliłem cygaro, szefie.Widocznie analizatorom atmosfery nie bardzo to sięspodobało.- Bern Nuladeg wybuchnął śmiechem.- Nie mogę ruszać do walki bez fajkiw zębach.Bałbym się, że odgryzę swój parszywy język!Shanga wyszczerzył zęby w bezgłośnym uśmiechu.Uczynił wysiłek, by nie zachichotać.- Zrozumiałem, Dwudziesty Trzeci.To twój pogrzeb.No, dobrze, chłopaki, synchronizujemynawigacyjne chronometry.Startujemy na mój sygnał.Uwaga! Cztery.trzy.dwa.jeden.ZERO!Cała eskadra jak jedna napędzana przez centralną jednostkę kapsuły maszyna drgnęłai zaczęła lecieć w stronę ThonBoki.Nie zmieniając kierunku, stopniowo coraz bardziejzwiększała prędkość lotu.Dopiero teraz, na chwilę przed niezbędną orientacją wprzestworzach - konieczną w celu dokonania skoku - renatazjański dowódca i jegopodwładni mieli pierwszą okazję rozejrzenia się po okolicy.Prosto na kursie ujrzeli GwiazdoGrotę, wyglądającą jak widziana z profilu gigantycznagałka oczna.Zbliżali się do wlotu, lecąc pod kątem ostrym, żeby do maksimumwykorzystać element zaskoczenia.Co prawda, Shanga uświadamiał sobie, że taki rytuałnie ma sensu.Wiedział, że i tak zostaną zauważeni, gdy będą się zbliżali.Mimo tonie zamierzał z niego rezygnować.Od czegoś musi zaczynać się każdy atak, a więcmożna było go zacząć nawet od czegoś, co nie miało znaczenia.Spoglądał na ogromnąszarą, pozbawioną tęczówek gałkę oczną, w której wnętrzu migotały trzy mikroskopijnebłękitnawobiałe punkciki.Gdzieś, tam, w środku, ukrywał się Nieprzyjaciel.Gdzieś, tam,może jeszcze głębiej, czaiła się posępna kostucha.Wydając radosny wrzask, chyba zawsze towarzyszący gwałconemu prawu przyrody,dziwaczna eskadra dokonała skoku w nadprzestrzeń, jakby spieszyła na jej spotkanie. W325 - tak nazywała się bardzo mała i przypominająca wannę jednostka, którejzasięg i moc silników nie całkiem usprawiedliwiały miano awaryjnej kapsuły.Dziwacznyprzedmiot służył przede wszystkim do przeprowadzania inspekcji i dokonywania napraw92@ Lando Calrissian i Gwiazdogrota ThonBokazewnętrznej powierzchni kadłuba Wennisa , kiedy okręt unosił się w międzygwiezdnychprzestworzach - i to bez ruchu.W tej chwili W325 także się nie poruszał, przytwierdzony za pomocą elektromagnesów dokadłuba krążownika, jakby przycumowany do przypominającej kanciasty sejf konstrukcji,którą zainstalowano właściwie za rufą i przymocowano do wsporników dysz wylotowychgłównych jednostek napędowych.Mimo iż silniki Wennisa były unieruchomione, żebyumożliwić wystrzelenie w przestworza eskadry renatazjańskich myśliwców, osłony dyszwciąż jeszcze jarzyły się ciemnoczerwonym, coraz słabszym blaskiem.Na szczególnąuwagę zasługiwał jednak fakt, iż spód kadłuba Trzystadwudziestkipiątki ozdabiałakalkomania mająca kształt istoty ludzkiej.A ściślej człowiek przyklejony niczymkalkomania.Ottdefa Osuno Whett, antropolog i as imperialnego wywiadu, doskonale wiedział,że bardzo ryzykuje.Tak zresztą działo się zawsze, ilekroć wykonywał rozkazy dwóchprzełożonych.Obiecał Rokurowi Gepcie, że będzie mu służył radą i pomocą - w zamianza pomoc w unicestwieniu własnych nieprzyjaciół.Innemu mocodawcy zawdzięczałwszystko, co osiągnął w życiu, i jeżeli miałoby to okazać się konieczne, był gotówoddać za niego życie.W tej chwili wykonywał jego polecenie obserwowania perfidnegoczarownika.�w mocodawca nie darzył go tak bezgranicznym zaufaniem, jak mógłbynaiwnie sądzić Gepta - bez względu na to, czy obsypywał go, czy też nie, podarunkamiw rodzaju wycofanego z czynnej służby przestarzałego gwiezdnego krążownika.A zatem, chroniony przez bardzo długi, elastyczny próżniowy kombinezon barwyidentycznej jak kolor lakieru na kadłubie kapsuły, antropolog wykonywał kolejne zadanie.Rozłożył ręce na boki i rozsunął nogi tak daleko, jak potrafił, i uczepiony dna lilipuciejjednostki niczym czteroramienna rozgwiazda, obserwował, co robi drugi mocodawca.Wtej chwili, mimo iż trzymał się kurczowo, by się nie odkleić, interesował się także czymśinnym.Coraz bardziej zdumiony i zaniepokojony, uważnie przyglądał się wskazaniomkontrolnych przyrządów umieszczonych na miniaturowym pulpicie wewnątrz hełmu.Czujniki ujawniły mu, że Rokur Gepta otworzył właz umieszczony w górnej części kadłubakapsuły, a pózniej poszybował w kierunku tylnej ściany wystającej poza rufę krążownikadziwnej nadbudówki.Posługując się innymi zestawem czujników i skanerów, Whett ustalił,że ściany owej niekonwencjonalnej konstrukcji sporządzono z niezwykle wytrzymałegomateriału, z którego zazwyczaj wykonywano pancerze gwiezdnych okrętów, ale takgrubego, że promienie wykrywaczy Whetta nie potrafiły go przeniknąć.Antropolog spodziewał się czegoś takiego i zanim wyruszył na wyprawę, odpowiednio sięprzygotował.Rozsypanie na drodze, którą miał pokonywać Gepta, kilkunastu zbierającychinformacje urządzeń o rozmiarach nie większych niż pyłki kurzu może nie było łatwe, alenaukowiec dokonał tej sztuki.Niektóre szpiegowskie odrobiny przesyłały dane na bieżąco,ale po krótkim okresie pracy miały przestać funkcjonować.Inne natomiast, wyposażonew indywidualne pamięci, gromadziły wszystko, co wykrywały, i miały wyrzucić z siebie wciągu ułamka mikrosekundy, kiedy Whett ponownie znajdzie się w zasięgu.Antropolog uzbroił się w cierpliwość i czekał.Wiedział, że przebiegły czarownik unosi sięgdzieś, nad jego głową, przyczepiony do tylnej ściany dziwacznej nadbudówki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy