Stendhal Czerwone i czarne tom I

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Widziała w nim rys uroczej naiwności, tego zaś właśnie bra-kło w jej oczach chłopcu, którego talenty tak podziwiano. Ten księżyk nie budzi we mnie zaufania mówiła niekiedy pani Derville. Robi wraże-nie, że wciąż myśli i że działa jedynie z wyrachowania.To filut.Julian poczuł się głęboko upokorzony, że nie umiał zręcznie odpowiedzieć pani de R�nal. Winien to jestem sobie, aby naprawić tę porażkę! myślał.Jakoż chwytając chwilę, gdyprzechodzili do drugiego pokoju, uważał za obowiązek pocałować ją.Było to w równym stopniu nienaturalne, niesmaczne i nieostrożne zarówno dla niej, jak idla niego.Omal że ich nie spostrzeżono.Pani de R�nal myślała, że Julian oszalał.Przeraziłoją to, a zwłaszcza zraziło.Osielstwo to przypomniało jej pana Valenod. Cóż by było pomyślała gdybym się z nim znalazła sam na sam!Wszystkie skrupuły cnoty wróciły, ponieważ miłość pierzchła na chwilę.Odtąd pani deR�nal starała się, aby któreś z dzieci zawsze było przy niej.49Dzień upłynął Julianowi mdło; najniezgrabniej silił się przeprowadzić uwodzicielskie pla-ny.Każde spojrzenie jego na panią de R�nal miało swoje znaczenie; mimo to czuł, że nieudaje mu się być ani miłym, ani tym bardziej niebezpiecznym.Pani de R�nal zdumiona była tym skojarzeniem niezręczności i zuchwalstwa. To nieśmiałość serca przy genialnym umyśle! rzekła sobie wreszcie z niewysłowionąradością. Byłożby możliwe, że ona, moja rywalka, nigdy go nie kochała!Po śniadaniu pani de R�nal przeszła do salonu, aby przyjąć podprefekta Bray, pana Char-cot de Maugiron.Haftowała coś na wysoko umieszczonych krosienkach; pani Derville sie-działa obok.W tej pozycji, w biały dzień, bohater nasz uznał za stosowne wysunąć but i przy-cisnąć ładną nóżkę pani de R�nal, której ażurowa pończocha i paryski trzewiczek ściągałychciwe spojrzenia dwornego podprefekta.Pani de R�nal zlękła się straszliwie, upuściła nożyczki, kłębek, igły; gest Juliana mógłuchodzić za niezręczną chęć złapania nożyczek.Szczęściem małe angielskie nożyczki zła-mały się; pani de R�nal zaczęła ubolewać, że Julian się nie znalazł bliżej. Spostrzegł pan, żelecą, byłby je pan schwycił, gdy tak gorliwość pańska zdała się tylko na to, że mnie pan po-kopał. Wszystko to oszukało podprefekta, ale nie panią Derville. Aadny chłopiec, alestraszny cham pomyślała: etykieta prowincjonalna nie przebacza tego rodzaju błędów.Panide R�nal znalazła chwilę, aby szepnąć Julianowi: Proszę być ostrożniejszym, rozkazuję panu!Julian czuł swoje niezgrabstwo i był wściekły.Długo zastanawiał się, czy ma się obrazić oto: r o z k a z u j ę p a n u.Głuptas rozumował tak: Mogłaby mi powiedzieć r o z k a z u ję, gdyby chodziło o wychowanie dzieci, ale odwzajemniając mą miłość stawia się ze mną nastopie równości.Nie można kochać bez równości.Tu zapuścił się myślą w komunały o równości.Podrażniony, powtarzał sobie wiersz Cor-neille a, który usłyszał parę dni wprzód w ustach pani Derville:Nie! równości nie szuka miłość, lecz ją stwarza.Julian siląc się odgrywać Don Juana, mimo że nie miał pojęcia, co to kobieta, zachowywałsię cały dzień jak skończony głupiec.Jedną miał tylko szczęśliwą myśl.Znudzony sobą i pa-nią de R�nal, patrzał z lękiem na zbliżanie się wieczoru, kiedy znajdzie się w ogrodzie obokniej i po ciemku.Oświadczył panu de R�nal, że idzie do proboszcza; wyszedł po obiedzie iwrócił aż w nocy.W Verri�res zastał księdza proboszcza Ch�lan zajętego przenosinami; usunięto go osta-tecznie, miejsce jego obejmował wikary Maslon.Julian pomógł zacnemu staruszkowi, poczym wpadł na myśl, aby napisać do Fouqu�go [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy