Wójtowicz Milena Podatek

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Oni te\ ją zauwa\yli.Rusałka na chwilę znieruchomiała, alezaraz wyciągnęła pogiętą kartkę z urzędowymi przeprosinami. Won, bo was zaskar\ę! wrzasnęła.Sam widok pieczęci wystarczył, by agenci odskoczyli na dwa metry od Moniki.Rusałkadopadła Id�efiksa, który aktualnie był du\ym smokiem, złapała go za lewą przednią łapę izaczęła ciągnąć w nadziei, \e bestia pójdzie.Bestia mo\e by i poszła, ale jednocześnie ktoś jąciągnął za ogon i naprawdę nie wiedziała, w którą stronę ma się udać.Na wszelki wypadekimplodowała w pieska.Monika, ściskająca kurczowo łapę Id�efiksa, wytrzeszczyła oczy na panaSprawiedliwość, trzymającego biały ogonek.Zanim którekolwiek z nich zdą\yło coś powiedzieć, z zarośli dobiegł ich czyjś wrzask. Zabierajcie stamtąd tego smoka, do stu diabłów!!!Niewiele myśląc, pan Sprawiedliwość chwycił psa pod pachę i ruszył biegiem w stronęlasku i zarośli.Monika dotrzymywała mu kroku.Byli w połowie drogi, kiedy Id�efixeksplodował.Przez jedną straszną chwilę rusałka była przekonana, \e zaraz przygniecie ich parę tondobrze wypasionego zwierzaka.Podobnego zdania byli czekający w krzakach pracownicyUrzędu Skarbowego.Jens stracił na chwilę głos, Oleńka pisnęła i zakryła oczy, Piotrek iAukasz swoje dla odmiany wytrzeszczyli.Smok uniósł się w górę, bynajmniej nie własnym wysiłkiem.Pod jego brzuchem stałaJagienka, w szpilkach i eleganckim płaszczyku, na wyciągniętych do góry ramionachpodtrzymująca puchate cielsko. Ach, ci ludzie powiedziała pogardliwie, rzucając niechętne spojrzenie rusałce ibyłemu mę\owi.Wdzięcznym krokiem, wcią\ niosąc smoka, podą\yła w stronę zarośli.Aukasz ju\ miał oderwać wzrok od bestii i skupić go na Oleńce, kiedy na polanie pośródwilkołaków i agentów dostrzegł znajomą postać. Cholera jasna, dziadek! ryknął, bez namysłu opuścił bezpieczną kryjówkę i rzucił sięw kierunku owej postaci.Radośnie uśmiechnięty staruszek w długiej białej szacie (a mo\e to była koszula nocna)łaskotał właśnie zbaraniałego wilkołaka w nos, mamrocząc entuzjastycznie: Gudzigudzi gu!Zauwa\ył go te\ pan Sprawiedliwość. Miałaś pilnować druida!Jagienka zatrzymała się i odwróciła głowę, potrząsając rudymi włosami. Co ja jestem, robot wielofunkcyjny?! Albo was ratuję i spełniam dodatkowy dobryuczynek, albo pilnuję tego wariata.Aukasz dopadł wreszcie dziadka, ale poniewa\ nie odwa\ył się porzucić księgi wkrzakach i oburącz przyciskał ją do siebie, brakowało mu wolnej ręki, \eby złapać staruszka iodciągnąć od wilkołaków, więc tylko przestępował nerwowo z nogi na nogę, mamrocząc: dziadku, idziemy.Dziadek nie słuchał, a wilkołaki powoli otrząsały się z oszołomienia.Agenci otrząsali się szybciej.Niesiony przez Jagienkę Id�efix implodował w pieska.Demonica, wcią\ trzymając go wgórze, zaczęła niecierpliwie tupać zgrabną nó\ką. Idziecie czy nie? zgrzytnęła zębami. Nie mam zamiaru spędzić wieczności,trzymając nad głową smoko-psa. Chwileczkę. Michał zajęty był czujnym obserwowaniem dziadka, Aukasza, agentów iwilkołaków.Rusałka te\ obserwowała, ale mniej czujnie, a bardziej z troską i niepokojem.W zaroślach trwała nerwowa narada nad pudłem kulek feng shui. Mogłabym zbombardować ich z powietrza proponowała Oleńka. Naucz się najpierw korzystać z radaru zasugerował Jens, nie szczędząc sarkazmu.Inaczej mo\esz potraktować tymi kulkami naszych. Z powietrza? Piotrek popatrzył na Oleńkę z powątpiewaniem. Jestem wampirem pochwaliła się Ola. Umiem się zmieniać w nietoperza.Piotrek trochę zbladł i odsunął się o kilka kroków. Tak przypuszczałem westchnął. Ale te zęby masz takie krótkie. No myślę powiedziała Ola. Kosztowały tysiąc złotych. Dajcie spokój cenom usług dentystycznych! ryknął Jens.Monika wcią\ przecie\ niebyła bezpieczna. Tu nie ma czasu na dyskusje! Złapał strzelbę i zaczął do niej wpychaćkulki.Oleńka entuzjastycznie, błyskając czerwonymi oczkami, chwyciła drugą strzelbę. Będziemy w nich strzelać? zapytała. Strzelać na pewno, czy w nich, to podlega dyskusji, niemniej. Urząd nie porzuca swoich ludzi przypomniał sobie Piotrek.Pospiesznie napychałkieszenie kulkami.Skądś wyciągnął scyzoryk.Błysnęło stalowe ostrze. Jako najstarszystanowiskiem, ja dowodzę zastrzegł. Przygotować się do szar\y! Wybiegł z krzaków izaczął ciskać w agentów kulkami.Panika nie wybuchła od razu.Najpierw wszyscy osłupieli na widok Piotrka w garniturze,który ciskał kulkami, gdzie popadnie.W dodatku wydawał bojowe okrzyki, zupełnieniezrozumiałe, gdy\ w zębach, wzorem filmowych komandosów, trzymał scyzoryk.Jens iOleńka nie zostawili go samego.Poborca, wcią\ niepewny, czy strzelać do rzekomychwrogów, na wszelki wypadek celował w niebo, rozświetlając je fajerwerkami.Jegozapomniane, niedoplecione do końca zaklęcia wlokły się za nim niczym ogonek z obłoczków.Wampirzyca chętnie by postrzelała, obojętnie w kogo czy w co, ale nie umiała obchodzić sięz bronią.Ku jej wielkiemu niezadowoleniu, Michał, który pierwszy otrząsnął się z osłupienia,wyrwał jej strzelbę.Jedna z kulek, rzuconych przez Piotrka mało zręcznie, za to z du\ym zapałem, trafiła wsam środek czoła Jagienki, krzesząc przy tym snop kolorowych iskier.Demonica wrzasnęła,złapała się za głowę i upuściła Id�efiksa-pieska, który spadając, czknął i zmienił się w smoka.Wtedy właśnie wybuchła panika.Najszybciej ewakuowały się wilkołaki.Te bardziej rozhisteryzowane zostałyodprowadzone na bok przez towarzyszy, ktoś wpadł na pomysł, \eby wypo\yczyć sobieauto Tajnych Słu\b Magicznych, i ju\ po chwili zabytkowa właściwie czarna wołgaodjechała, uwo\ąc w dal swoich futrzastych pasa\erów.Oleńka wydała z siebie \ałosne zawodzenie i rzuciła się podkopywać brzuch Id�efiksa wnadziei wyciągnięcia stamtąd szczątków Jagienki.Agenci zgłupieli do reszty i zaczęli szarpać dziadka, jedyną osobę, która nie przejawiałachęci natychmiastowej ucieczki ani te\ nie wykazywała się jakąś przera\ającą aktywnością,czego, niestety, nie dało się ju\ powiedzieć o pozostałych uczestnikach zajścia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy