Courths Mahler Jadwiga Miłoć wie lepiej

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ewa i parobcy położyli choinkę w poprzek lodu i popychali ją w kierunkuUdo.Złapał za gałęzie i posuwał się, aż lód przestał się pod nim załamywać.Najpierw wyciągnięto na brzeg chłopca i Ewa oddała go w ręce parobka, asama zwróciła się do Udo parę ruchów i był na brzegu, wzruszony patrzącna jej bladą, przerażoną twarz.Ewa zatoczyła się nogi odmówiły jej posłuszeństwa.Udo chciał ją pod-trzymać, lecz ona już się opanowała.86 Szybko, do sań! Pan się na śmierć przeziębi zawołała.Jednemu parobkowi polecono, aby natychmiast odwiózł dzieci do wsi.Chłopak stracił przytomność.Udo najpierw sprawdził, czy jego serce jeszczebije, a potem nakrył go derkami. Szybko, zawiezcie go do jego matki.Musi go położyć do łóżka i daćmu gorącej herbaty; na pewno bardzo się przeziębił.Ewa wróciła do sań i uspokajała płaczące dzieci.Hella wyciągnęła ku bra-tu ramiona, a Marina szlochała, nie wiedząc, co się właściwie dzieje.Udo przemoczony, w zamarzającym na nim ubraniu, stał przed nimi, a zjego miny widać było zadowolenie.Ewa milcząco patrzyła na niego; zdjęła zkoni derki i położyła je na siedzeniu.Udo zażartował: No, ale będę miał katar! Szybko! zawołała.Posłusznie wsiadł do sań, a Ewa owinęła go derkami, aby nie zmoczyłpłaszczy dziewczynek.Potem narzuciła mu na ramiona futrzak. Szybko do domu! poleciła stangretowi.Konie ruszyły z kopyta.Udo próbował rozweselić dzieci, co mu się udało, ale szczękał zębami zzimna.Ewa zmartwiona patrzyła na niego ponaglając stangreta, aby szyb-ciej jechał. Pani powinna się uspokoić, proszę panią o to rzekł Udo.Zauważył, że drżała; w jej oczach zobaczył lęk o swoje życie. Bardzo się pani przestraszyła? zapytał.Ewa milcząc skinęła tylko głową. A okazała się pani taka dzielna i zdecydowana, kiedy wszyscy potra-cili głowy.Bez pani pomocy nie uratowałbym chłopca.Kiedy kazałem ściąćjodłę, nie przypuszczałem, że stanie się kołem ratunkowym dla nas.Jakpani wpadła na taki pomysł, żeby położyć jodłę na lodzie?Ewa zamknęła oczy. Nie wiem.Ja.och, proszę już o tym nie mówić.Nie mogę teraz my-śleć o niczym innym niż o tym, że pan jest całkowicie przemoczony; panunadal grozi niebezpieczeństwo. Zdenerwowana wypatrywała zamku.Kiedy w końcu zajeżdżali przed taras zanim sanie zatrzymały się wy-skoczyła, wołając do Helli:87 Proszę, zabierz Marinę do ciepłego pokoju. Potem pobiegła dozamku przywołując kamerdynera: Franc, szybko proszę pomóc panuhrabiemu, musi się zaraz przebrać a zwracając się do pani Bode rzekła: Proszę zlecić, aby przygotowano dla pana hrabiego gorącą kąpiel i grzanewino.Wpadł do rzeki ratując dwoje dzieci.Proszę go namówić, aby zarazpołożył się do łóżka, przynajmniej do czasu, aż będzie przygotowana kąpiel.Jeśli tego nie zrobi, może ciężko zachorować!Stara dama szybko wstała. Moje dziecko, pani cała drży, proszę się uspokoić, zaraz się samawszystkim zajmę. Mówiąc to pospiesznie opuściła pokój.Ewa oparła się o ścianę, złożyła ręce na piersiach i szeptała: Panie Bo-że, dzięki ci, że go ochroniłeś.Czuwaj nad jego życiem.Potem powoli,chwiejnym krokiem poszła na piętro.Hella i Marina wybiegły jej naprzeciwi objęły ją. Kochana Ewo, gdybyś ty nie pomogła! Och, mój brat, gdyby utonął,Ewo, umarłabym z rozpaczy.Ewa objęła dziewczynki i powiedziała wzruszona: Pan Bóg go ocalił.W międzyczasie Udo wziął kąpiel, wypił grzane wino, lecz nie dał się na-mówić na położenie się do łóżka.Odpoczywał na kanapie i rozmawiał z Hel-lą i córeczką, które potem przyszły go odwiedzić i zapytać, jak się czuje.Dziewczynki nie miały pojęcia, jakie myśli go męczyły.Czy odpokutowałwinę tym, że uratował dwoje dzieci? Czy przed Bogiem nie był już grzeszni-kiem? Czy mógł naprawić zło, które tak lekkomyślnie wyrządził? Czy maprawo czuć się rozgrzeszony? Gdyby mu ktoś mógł odpowiedzieć na te palą-ce pytania!Hrabia Udo i Ewa przeczuwali, że nad nimi zawisł wspólny los, że ichdrogi będą się krzyżowały i musi nastąpić jakieś rozstrzygnięcie ale obojeobawiali się tego.Udo wciąż robił bilans swoich poczynań, lecz nie mógł się pozbyć myśli,że zabójstwo nawet jeśli popełnione w afekcie według prawa musi byćukarane, a człowiek nie może być sędzią i mścicielem w swojej własnejsprawie.Ewa obawiała się różnicy, jaka istniała między nimi.Uświadomiła sobie,że Udo jest mężczyzną, który zadecyduje ojej życiu, lecz bała się, że jej88życiowa droga nie będzie szeroka i jasna będzie to ciernista ścieżka pełnaniebezpieczeństw.Myśląc o tym, Ewa nie domyślała się, jak straszne demo-ny zaciążyły na jego życiu.Kilka godzin po tym wydarzeniu Udo siedział z Hellą. Musisz wypić jeszcze jedną szklankę grzanego wina usilnie prosiłago siostra. Naprawdę muszę? Tak, obiecałam to Ewie. W takim razie muszę słuchać rozkazu.A gdzie ona jest? Poszła do wsi, aby dowiedzieć się o uratowane dzieci.Zanim wróci,zostanę z tobą.Godzinę pózniej Ewa wróciła.Hella zobaczyła ją z okna, pobiegła naprze-ciw i pociągnęła ją do pokoju.Ewa broniła się; obawiała się spotkania zhrabią.Zdawała sobie sprawę, że w zdenerwowaniu zdradziła to, co czuła.Kiedy weszła do pokoju, Udo wstał zauważył jej speszoną minę i wytłu-maczył to sobie trafnie.Starał się być bezpośredni i zapytał: Jakie wiadomości przynosi pani z wioski? Jak się czują dzieciaki? Bogu dzięki, dobrze.Dziewczynka to córka wieśniaka Mertensa; le-żała w łóżku szczęśliwa, że jej nie ukarano.Z pewnością nie pójdzie już nacienki lód.Jutro będzie zdrowa.A chłopak to jedynak wiejskiej szwaczki.N�hchristel.W zeszłym roku jej mąż w mieście spadł z rusztowania i zabiłsię.Zupełnie straciła głowę.Sąsiadka położyła chłopaka do łóżka i musiałwypić tyle lipowej herbaty, że był cały spocony, kiedy przyszłam.Jemu teżnic nie będzie.Udo rozpromieniony patrzył na Ewę i słuchał jej.Kiedy skończyła mówić,zobaczyła jego rozradowaną twarz i serce zaczęło jej żywiej bić.Wiedziała,że Udo jest dobry dla swoich ludzi i chętnie pomaga, ale wzruszyło ją dogłębi, że tak go uszczęśliwiło uratowanie dwójki dzieci.Jaki on szlachetny pomyślała. Dzięki Bogu.Gdyby pani wiedziała co ta wiadomość dla mnie zna-czy! Uratowano dwie ludzkie istoty.Dwie.Byłoby dla niego ogromnym dobrodziejstwem, gdyby mógł Ewie wyznać,dlaczego go to tak bardzo poruszyło.89Opadł na fotel i zakrył twarz dłońmi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy