Roberts Nora Niebezpieczna miłoć 02 Kuzyn z Bretanii (NYTBA. Romans)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Serenity spojrza�ła na niego ze złością.- Druga lekcja - powiedziałgładko, ignorując wojownicze błyski w jej bursztyno�wych oczach.- Lekcja? - spytał Yves.- Czego uczysz swoją uro�czą kuzynkę, Christophe?- Jazdy konnej.- Nie mogłaś znalezć lepszego instruktora - zauwa�żyła Genevieve, lekko dotykając ramienia Christophe' a.- Christophe nauczył mnie jezdzić, podczas gdy Yvesi mój ojciec już zrezygnowali, uznając mnie za bezta-lencie.Serenity na chwilę wyłączyła się z rozmowy, ponie�waż jej uwagę przykuła mała dziewczynka, która bawiłasię na trawniku z czarnym, rozdokazywanym szczenia�kiem.Obrazek był tak sielski, że Serenity potrzebowałaNORA ROBERTS86kilkunastu dodatkowych sekund, by zareagować na to,co zdarzyło się za chwilę.Oto nagle pies popędził przez trawnik w stronę drogi,a dziecko za nim, nawołując go głośno.Serenity, wi�dząc nadjeżdżający samochód, początkowo nie wyczułazagrożenia.Dopiero po chwili zimny dreszcz przeraże�nia przebiegł po jej kręgosłupie.Pod wpływem impulsurzuciła się w pościg, gorączkowo wołając do dziew�czynki, by się zatrzymała, ale ta biegła prosto pod zbli�żający się samochód.W chwili gdy Serenity chwyciła dziecko w ramiona,usłyszała przerazliwy pisk hamulców, poczuła nagłypowiew powietrza i lekkie uderzenie błotnikiem w bio�dro.Razem z dziewczynką przetoczyła się przez drogęi upadła po drugiej stronie jezdni.Przez ułamek sekun�dy panowała absolutna cisza, potem zaś rozległo sięrozpaczliwe skomlenie, ponieważ szczeniak, na którymleżała Serenity, stracił cierpliwość.Do tego dołączyłosię głośne zawodzenie dziecka.Kompletnie oszołomiona Serenity usłyszała próczszczekania i płaczu podniecone głosy w różnych języ�kach.Nie mogła jednak wykrzesać z siebie dość siłyi wstać.Dziewczynka natomiast podniosła się i lekkoutykając, pobiegała do bladej, zapłakanej matki.Czyjeś mocne ręce chwyciły Serenity za ramionai postawiły na nogi.Gdy odwróciła głowę, napotkałaciemne, rozzłoszczone oczy Christophe'a.- Nic ci się nie stało? - Gdy pokręciła głową, kon�tynuował zniecierpliwionym, przejętym tonem: - NaBoga! Chyba oszalałaś! - Potrząsnął nią lekko, a toKUZYN Z BRETANII 87przyprawiło ją tylko o większy zawrót głowy.- Mogłaśzginąć.Tylko cudem ten samochód wyhamował.- Tak ładnie się bawili.A potem ten głupi pieswybiegł na ulicę.Och, czy nie zrobiłam mu krzywdy?- Serenity! - Wściekły głos Christophe'a i potrząsa�nie przywróciły ją do rzeczywistości.- Wielki Boże! Tychyba naprawdę jesteś nienormalna!- Przepraszam.- wymamrotała, nadal czując oszo�łomienie.- To głupie, że najpierw pomyślałam o nim,a potem o dziecku.Czy z nią wszystko w porządku?- Tak, jest już z matką.Biegłaś jak gepard, żeby jąuratować.- To adrenalina - wyszeptała, sama się dziwiąc.-Ale teraz jestem całkiem bez życia.Zacisnął ręce na jej ramionach i uważnie popatrzyłw jej twarz.- Masz zamiar zemdleć? - Pytaniu towarzyszyłogłębokie zmarszczenie brwi.- Na pewno nie - odpowiedziała, ale choć starała sięprzybrać stanowczy ton, głos jej zabrzmiał żałośnie.- Serenity! - Genevieve podeszła do niej i wzięła jąza rękę.- Jesteś taka odważna.- Gdy całowała Serenityw oba pobladłe policzki, łzy wypełniły jej oczy.- Nie zrobiłaś sobie krzywdy? - Yves powtórzył py�tanie Christophe'a, ale w jego oczach widniał raczejniepokój niż złość.- Nie, wszystko w porządku - zapewniła, bezwied�nie opierając się o Christophe'a.- Najbardziej ucierpiałchyba szczeniak, ponieważ przygniotłam go swoim cię�żarem.88 NORA ROBERTSPodbiegła do niej matka dziewczynki i przez łzy za�częła mówić coś po bretońsku.Kobieta cały czas wy�cierała oczy pogniecioną chusteczkąSerenity, wyczerpana i zażenowana, odpowiadałacoś pod nosem.Wreszcie na cichą prośbę Christophe'akobieta puściła ją, zabrała dziecko i zniknęła w tłumie.Christophe objął Serenity i poprowadził z powrotemdo kościoła.- Myślę, że oboje, ty i ten kundel, powinniście byćtrzymani na krótkiej smyczy - powiedział.- To miło, że wrzucasz nas do jednego worka - wy�szeptała.Nagle zauważyła swoją babkę siedzącą na ni�skiej ławce.Wyglądała bardzo blado i staro.- Bałam się, że zginiesz - powiedziała hrabina zdu�szonym głosem, gdy wnuczka przyklękła obok niej.- Jestem niezniszczalna - oświadczyła Serenityz pewnym siebie uśmiechem.- Odziedziczyłam to poprzodkach.Chuda, koścista dłoń mocno chwyciła jej rękę.- Jesteś bardzo odważna i bardzo uparta - stwierdzi�ła hrabina silniejszym głosem.- I bardzo cię kocham.- Ja też cię kocham, babciu - odpowiedziała ciepłoSerenity.ROZDZIAA SI�DMYSerenity nie zgodziła się na propozycję dłuższegoodpoczynku ani na wezwanie lekarza.I nalegała, by polunchu odbyć lekcję jazdy konnej.- Nie potrzebuję lekarza - upierała się.- Czuję sięświetnie.- Zbagatelizowała poranny incydent.- Mamtylko kilka siniaków.Powiedziałam już, że jestem nie�zniszczalna.- Jesteś jedynie uparta - poprawiła ją hrabina, a Se�renity tylko wzruszyła ramionami z lekceważącymuśmiechem.- Doznałaś szoku - wtrącił Christophe, przyglądającjej się uważnie.- Sugeruję mniej wyczerpujące zajęcia.- Na litość boską, tylko nie to! - Ze zniecierpliwie�niem odstawiła filiżankę z kawą.- Nie jestem jakąświktoriańską panną, która mdleje przy byle okazjii trzeba podawać jej sole trzezwiące.Jeśli nie pojedzieszze mną konno, zadzwonię po Yves'a i przyjmę jegozaproszenie na przejażdżkę! - Uniosła podbródek, a jejdelikatna twarz przybrała stanowczy wyraz.- Nie mamzamiaru kłaść się do łóżka w środku dnia jak dziecko.- Zgoda.- Oczy Christophe'a pociemniały.- Odbę�dziemy lekcję, choć nie będzie ona zapewne tak ekscy�tująca jak przejażdżka, którą obiecał ci Yves.90 NORA ROBERTSZdumiona wpatrywała się w niego przez chwilę,a potem mocno się zarumieniła.- Och, doprawdy, co za dziwaczne stwierdzenie!- Spotkamy się w stajni za pół godziny.- Wstał odstołu i wyszedł z pokoju.- Dlaczego on jest dla mnie taki ostentacyjnie nie�grzeczny? - zwróciła się do babki z wyrazem oburzeniana twarzy.Hrabina wzruszyła szczupłymi ramionami.- Mężczyzni to dziwne stworzenia, kochanie - po�wiedziała filozoficznie.- Pewnego dnia - zarzekała się Serenity, złowiesz�czo marszcząc brwi - pewnego dnia wysłucha do końcatego, co mam mu do powiedzenia!Serenity spotkała się z Christophe'em w stajniacho umówionej godzinie.Mocno sobie postanowiła, że dadziś z siebie wszystko.Z werwą dosiadła klaczy, a po�tem podążyła stępa za milczącym instruktorem.Gdypoderwał konia do krótkiego galopu, zrobiła to samoi doświadczyła takiego samego odurzającego poczuciawolności jak poprzednio [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy