Boleslaw Prus Lalka t.2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- No, kupcem można być i można nic być, to zależy od pana.odparła już śmielej panna Izabela.Wokulski zamyślił się.W tej chwili w lesie poczęto hukać i zwoływać się, a w parę minut pózniej całe towarzystwo ze sługami,koszami i rydzami znalazło się na polance.- Wracajmy do domu - rzekła pani Wąsowska - bo mnie te rydze znudziły i czas na obiad.Kilka dni następnych upłynęły Wokulskiemu w sposób dziwny; gdyby go zapytano: czym były dlaniego? zapewne odpowiedziałby, że snem szczęścia, jedną z tych epok w życiu, dla których, może być,natura powołała na świat człowieka.Obojętny widz może nazwałby takie dnie jednostajnymi, a nawet nudnymi.Ochocki sposępniał i odrana do wieczora albo kleił, albo puszczał oryginalnej formy latawce: Pani Wąsowska z panną Felicjączytały albo zajmowały się szyciem ornatu dla miejscowego proboszcza.Starski z prezesową i baronemgrali w karty.I tym sposobem Wokulski i panna Izabela nie tylko byli zupełnie osamotnieni, ale jeszcze musieli byćciągle razem.Chodzili po parku, czasem w pole, siedzieli pod wiekową lipą na podwórzu, ale najczęściej pływali postawie.On wiosłował, ona od czasu do czasu rzucała okruchy ciastek łabędziom, które cicho sunęły zanimi.Niejeden podróżny zatrzymywał się na gościńcu za stawem i zdziwiony przypatrywał sięniezwykłej grupie, którą tworzyły: biała łódka z siedzącą w niej parą i dwa białe łabędzie ze skrzydłamipodniesionymi jak żagle.Pózniej Wokulski nie umiał nawet przypomnieć sobie, o czym mówili w podobnych chwilach.Najczęściejmilczeli.Raz zapytała go: dlaczego ślimaki pływają pod powierzchnią wody? drugi raz - dlaczego obłokimają tak rozmaitą barwę? Tłomaczył jej i wówczas zdawało mu się, że całą naturę od ziemi do niebaogarnia w jednym uścisku i składa jej pod nogi.Pewnego dnia przyszło mu na myśl, że gdyby kazała mu rzucić się w wodę i umrzeć, umarłbybłogosławiąc ją.Podczas tych wodnych przejażdżek, a także podczas spacerów w parku i zawsze, - gdy byli razem, czułjakiś niezmierny spokój, jakby cała dusza jego i cała ziemia od wschodnich do zachodnich kresównapełniona była ciszą, wśród której nawet turkot wozu, szczekanie psa albo szelest gałęzi wypowiadałysię w cudownie pięknych melodiach.Zdawało mu się, że już nie chodzi, lecz pływa w oceaniemistycznego odurzenia, że już nie myśli, nie czuje, nie pragnie, tylko kocha.Godziny umykały gdzieśjak błyskawice� zapalające się i gasnące na dalekim nieboskłonie.Dopiero był -ranek - już południe -już wieczór i - noc pełna przebudzeń i westchnień.Niekiedy myślał, że dobę podzielono na dwanierówne okresy czasu: dzień krótszy od mgnienia powiek i noc długą jak wieczność dusz potępionych.Pewnego dnia wezwała go do siebie prezesowa.- Siadajże, panie Stanisławie - rzekła - cóż, dobrze się u mnie bawisz? Drgnął jak człowiekprzebudzony.- Ja?.- spytał.- Nudziłżebyś się?- Za rok takich nudów oddałbym życie.Staruszka potrząsnęła głową.- Tak czasem się zdaje - odpowiedziała.- Nie wiem, kto tam napisał, że człowiek jest wtedynajszczęśliwszy, kiedy dokoła siebie widzi to, co nosi w sobie samym.Ale ja mówię, że mniejsza,dlaczego jest szczęśliwy, byle nim był.Wybaczysz mi, jeżeli cię obudzę?.- Słucham panią - odparł, mimo woli blednąc.Prezesowa wciąż przypatrywała mu się i z lekka chwiałagłową.- No, przecie nie myśl, że obudzę cię złymi wiadomościami.Zbudzę cię w zwykły sposób.Myślałżeś co otej cukrowni, którą mi tu radzą budować?.- Jeszcze nie.- Nic pilnego.Ale o stryju zupełnie już zapomniałeś.A on, biedak, leży niedaleko stąd, o trzy mile, wZasławiu.Może byście tam jutro pojechali.Okolica ładna, są ruiny zamku.Moglibyście bardzoprzyjemnie czas przepędzić i zrobić coś z tym kamieniem nagrobnym.Wiesz co - dodała staruszka wzdychając - namyśliłam się.Nie trzeba rozbijać kamienia pod zamkiem.Zostaw go tam i tylko każ wyryć na nim te wiersze: "Na każdym miejscu i o każdej dobie." Znaszto?.- O tak, znam.- Pod zamkiem więcej bywa ludzi niż na cmentarzu, prędzej przeczytają i może zamyślą się nadostatecznym kresem wszystkiego na tym świecie, nawet miłości.Wokulski wyszedł od prezesowej silnie rozstrojony."Co znaczy jej rozmowa?." - pomyślał.Naszczęście, spotkał pannę Izabelę idąca w stronę stawu i zapomniał o wszystkim.Na drugi dzień istotnie całe towarzystwo pojechało do Zasławia.Mijali lasy, zielone pagórki, wąwozy zżółtymi ścianami.Okolica była piękna, jeszcze piękniejsza pogoda, ale Wokulski nie uważał na nic,zatopiony w smutnych myślach.Już nie był sam z panną Izabelą, jak wczoraj jeszcze; nawet niesiedział w breku blisko niej, tylko naprzeciw panny Felicji, a nade wszystko.Ale to już mu się tylkozdawało i nawet śmiał się w duszy ze swych przywidzeń.Zdawało mu się, że Starski w jakiś dziwnysposób spojrzał na pannę Izabelę i że ją oblał rumieniec."Ach, głupstwo - mówił do siebie - po cóż miałaby mnie oszukiwać!.Ona mnie, który przecie niejestem nawet jej narzeczonym."Otrząsnął się ze swych przywidzeń i tylko było mu trochę przykro, że Starski siedzi obok panny Izabeli.Ale tylko trochę."No, przecież nie zabronię jej - myślał - siadać, przy kim zechce.I nie zniżę się do zazdrości, którabądz jak bądz jest podłym uczuciem, a najczęściej gruntuje się na pozorach.Zresztą, gdyby chcieliwymieniać ze Starskim tkliwe spojrzenia, nie robiliby tego tak jawnie.Szaleniec jestem."W parę godzin znalezli się na miejscu.Zasław, niegdyś miasteczko, dziś licha osada, stoi w nizinie otoczonej mokrymi łąkami.Oprócz kościołai dawnego ratusza wszystkie budowle, są parterowe, drewniane i stare.Na środku cynku, a raczej placupełnego ostów i jam, wznosi się piętrowa kupa śmieci i studnia pod dziurawym dachem opartym naczterech zgniłych słupach.Z powodu szabasu rynek był pusty, a wszystkie kramiki zamknięte.Dopiero o wiorstę za miastem, wpołudniowej stronie, leżała grupa wzgórz.Na jednym stały ruiny zamku, składające się z dwu wieższeściokątnych, gdzie ze szczytów i okien zwieszały się bujne zielska; na drugim rosła kępa starychdębów.Gdy podróżni zatrzymali się w rynku, Wokulski wysiadł, ażeby zobaczyć się z proboszczem, Starski zaśobjął komendę.- Więc my - rzekł - jezdzimy brekiem do tych dębów i tam zjemy, co Bóg dał, a kucharze przygotowali.Następnie brek wróci się tu po pana Wokulskiego.- Dziękuję - odparł Wokulski.- Nie wiem, jak długo zabawię, i wolę iść piechotą.Zresztą muszę jeszczewstąpić do ruin.- I ja z panem - odezwała się panna Izabela.- Chcę zobaczyć ulubiony kamień prezesowej.- dodałapółgłosem.- Proszę mi dać znać, jak pan tam będzie.Brek odjechał, Wokulski wstąpił na plebanię i w ciągu kwadransa skończył interes.Proboszczoświadczył mu, że nikt w mieście nie będzie miał pretensji, jeżeli na kamieniu zamkowym znajdzie sięjaki napis, byle nie nieprzyzwoity i nie bezbożny.Dowiedziawszy się zaś, że chodzi pamiątkę ponieboszczyku kapitanie Wokulskim, którego znał osobiście, proboszcz obiecał zająć się ułatwieniem tejsprawy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy