DAWID HEWSON THE KILLING 02.Dochodzenie 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.S�gaard ściskał nerwowo swój beret majora. Nikogo nie zabiłem powiedział. Marnujecie czas, jeśli próbujeciena mnie to zwalić.*Prawniczka wróciła.Widać musiała rozmawiać z Arildem.To byłooczywiste. A zatem wszystko uzgodnione? spytała, gdy szli przez korytarzekomendy w stronę samochodu, który miał go zabrać do szpitala. Wycofapan zeznanie o oficerze i ofiarach cywilnych?Towarzyszyło im trzech policjantów.Krzepkich gości.Jeden dzgnąłRabena w klatkę piersiową, gdy uznał, że idzie on za wolno.Ten wydał zduszony jęk.Rękę miał wciąż na temblaku.I kulał.Prawniczka się zirytowała. Wczoraj postrzeliliście tego człowieka krzyknęła na policjanta.Nie popychajcie go. Będziemy mu towarzyszyć aż do szpitala odparł detektyw. Kiedypowie nam, że jest zdrowy, pójdzie do więzienia.Przechodzili przez główną salę dochodzeniowców.Zdjęcia na ścianach.Zakrwawione ciała.Broń.Nieśmiertelniki.Raben wpatrywał się w nie.Potem zerknął na trzech policjantów.Senni ludzie, którzy mieli się za twardzieli niczego więcej niepotrzebował.Przy zdjęciach stała grupka detektywów.Adwokat, bystra szybkakobieta, która, jak sądził, korzysta z każdej okazji, kazała mu zaczekać chwilęi poszła z nimi pogadać.Raben spojrzał na policjantów i uśmiechnął się.Potem podniósł rękę, tęna temblaku, i się skrzywił. Postrzał to nic fajnego.Drugi raz w ciągu dwóch lat.Muszę miećpecha. No raczej mruknął ten, który go popchnął.Raben tylko się znowu uśmiechnął.Adwokat wróciła.Wyglądała nazadowoloną. Nie będziemy mieli jutro posiedzenia aresztowego. Zerknęła namężczyzn dokoła niego. Proszę, żeby w szpitalu trzymano go podnadzorem.Dopóki nie pójdziemy do sądu. Skąd to spóznienie? spytał. Podobno złapali mordercę.Major S�gaard siedzi w areszcie, ma miećpostawione zarzuty.W jego szafce znaleziono dowody. No na miłość boską! krzyknął Raben. S�gaard? %7łartujecie sobie?!Jego reakcja nie spodobała się pani adwokat. Trudno sprawić panu radość.Całemu światu pan powtarza, że jest wto zamieszany ktoś z wojska. To nie był S�gaard.On nie był Perkiem.Nie mógł być. Możemy już iść? spytał wielki policjant.Po czym pchnął Rabena w stronę wyjścia.Szli i szli.Przez korytarze z czarnego marmuru na wysoką klatkęschodową prowadzącą do głównego wejścia. Nie mogę jechać z wami do szpitala powiedziała prawniczka,zerkając na policjantów. Nie wolno wam zadawać mu pytań pod mojąnieobecność.Czy to jasne?Bez odpowiedzi.Znowu utykał, powoli pokonując schody. S�gaard mógł coś ukrywać, ale nie jest mordercą ciągnął. Może byś się zamknął i szedł? warknął pierwszy z detektywów.Nudzisz mnie. To ranny człowiek krzyknęła na niego prawniczka. To gnojek, który nas w kółko zwodzi. S�gaard tego nie zrobił! krzyknął Raben. Naprawdę? Policjant skrzyżował ramiona i zatrzymał się naschodach. Znalezliśmy w jego szafce drugie połówki nieśmiertelników.Jakto wyjaśnisz, dupku? A teraz ruszaj.Delikatne pchnięcie, a Raben niemal się zatoczył.I przewróciłby się,gdyby policjant nie trzymał go pod ramię.Koniec jednego odcinka schodów.Przed nimi następny. Moja żona i syn są w koszarach krzyknął do niego Raben. Toznaczy. Naprawdę już mnie.Raben krzyczał.Podszedł drugi policjant, kazał mu się uspokoić, pchnąłgo w plecy.Adwokat znowu zaczęła krzyczeć.Patrzyli, jak Raben w więziennymkombinezonie zatacza się do przodu, macha jedną ręką, a drugą, uwięzioną natemblaku, próbuje się asekurować.Przelatuje przez drugie schody i spadadalej, aż na sam dół. Cholera zaklął wielki policjant, dopadłszy Rabena.Podtrzymał mugłowę, szukał pulsu. Musi natychmiast jechać do szpitala.*Noc w koszarach.Cichych i pustych, bo ostatnia grupa żołnierzyodjechała do Helmand.Większość wieczoru Louise Raben próbowała znalezćojca.Teraz zniknął też S�gaard.Jednostką chyba już nikt nie dowodził.Przeszła po pustych biurach, szukając kogoś, z kim mogłabyporozmawiać, komu pozawracałaby głowę.W końcu w magazynie broniznalazła Saida Bilala czyszczącego karabin.Kiedy weszła, nie podniósł wzroku.Nigdy się nie uśmiechał.Nigdy niereagował. Bilal powiedziała. Co tu się dzieje, do diabła? %7łandarmeria niechce mi powiedzieć, kiedy wypuszczą mojego ojca.Trzymał karabin w ramionach, gładził naoliwioną lufę.Spojrzał na niągroznie i nic nie powiedział. I co tu robiła policja, u licha? pytała. Nie wiem odparł ze wzruszeniem ramion. Pojechali już.Zabrali zesobą S�gaarda.Przykucnęła koło niego, próbowała zajrzeć w jego nieruchomą twarz. Mój ojciec dowiedział się, że ktoś ukrywał raporty radiowe z czasumisji Jensa.Nie pokazał ich prokuratorowi wojskowemu.Wrócił do karabinu, wyjął magazynek, sprawdził go w bladym świetle. Kto mógłby to zrobić? spytała. To musi być jakiś żołnierz stąd.Ktoś, kto służył w tym oddziale.Wstał, uciekł wzrokiem. Nie obchodzi cię to, Bilal? Nie rozumiesz, jakie to ważne? Topokazuje, że Jens miał rację.Ktoś go wrobił. To wojna! ryknął Bilal, a jego ciemne oczy wypełniła taka furia, żeLouise aż się przeraziła. Nigdy tam nie byłaś.Nie wiesz, jak to jest. Nie mów tak odparła cicho. Widziałam, jak to jest.Ktoś wrobiłmojego męża. Nie było żadnych wiadomości.Nikt niczego nie ukrywał.Raben byławanturnikiem.Szkoda tylko, że zabrał ze sobą pozostałych. Gniewniespojrzał na jej twarz. %7łe nie poszedł sam.Nie ustępowała. Mój ojciec tak nie uważa, prawda? Ma dowód.Może ten samczłowiek podrzucił te rzeczy do szafki S�gaarda.Bilal zaklął.Po raz pierwszy słyszała, żeby klął.Odłożył karabin nastół, wstał i podszedł do skrzyń z bronią. Skoro znalezli te rzeczy, S�gaard musiał je tam włożyć powiedział. Bo kto inny? To kretyn.Mówiłem wszystkim, żeby tam nie chodzili.Sufitgrozi zawaleniem. Kto zajmował się radiem dwa lata temu, Bilal?Kolejny karabin w jego rękach.Trzymał go tak, jak wszyscy.Jakbybroń była częścią jego ciała. Jesteś pielęgniarką.Trzymaj się tego, za co ci płacą. Jestem żoną Rabena! Córką twojego pułkownika.Dwaj najważniejsidla mnie mężczyzni siedzą po uszy w gównie, bo. Połączenia radiowe rejestruje komputer! krzyknął. To tylko listakomunikatów.Nic poza tym.Nie zamierzała odpuścić. Powiedzmy, że ktoś rozpracował, jak skasować zapisy w komputerze.Domyślam się, że S�gaard mógł to zrobić.Jest dowódcą.Kto jeszcze?Wciął magazynek od karabinu, zajrzał do środka, przebiegł palcem pozamku i zatrzasnął go w środku. Nie mogę o tym rozmawiać powiedział. To są sprawy armii.Nietwoje. Zadzwoń do tego gnoja Arilda! Dowiedz się, kto doniósł na mojegoojca o balu kadetów.Patrzył na nią. Co? Ale ty jesteś tępy.Gdy tylko mój ojciec zaczął drążyć sprawę, ktośkazał go aresztować.Dlaczego? Bo drążył.Jeśli się dowiemy, kto.Podszedł, stanął przed nią.Młoda, obca twarz bez wyrazu. Zadzwoń nalegała. I na policję.Oni muszą wiedzieć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy