eBooks.PL.Izrael.Szahak. Zydowskie.Dzieje.i.Religia. Polityka.Ĺťydzi.Izrael.Kultura.Cywilizacja.Historia.PaĹstwo.Polska.Ojczyzna.Honor.Europa.Kresy.Rosja.Niemcy.WĹadza.Spisek.doda.KsiÄĹźka.KsiÄĹźki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na uwagę zasługuje fakt, że nawet tradycyjna opozycja chrześcijańska, czy bardziej nawet islamska, wobec judaizmu klasycznego wolna była od rasizmu.Trudno się zresztą dziwić, wynikało to bowiem z uniwersalnego charakteru chrześcijaństwa i islamu, jak również ich związków z wiarą mojżeszową (św.Tomasz Morus wielokrotnie strofuje kobietę, która protestowała, gdy powiedział jej, że Maria Dziewica była żydówką).Jednak moim zdaniem o wiele ważniejszym powodem takiego stanu rzeczy była pozycja społeczna żydów, należących nieodmiennie do klas wyższych.W wielu krajach żydów traktowano jak (potencjalnych) arystokratów.Wystarczyło, że się przechrzcili, a mogli zawierać małżeństwa z przedstawicielami najznakomitszych rodów.Piętnastowieczny szlachcic kastylijski czy aragoński, albo osiemnastowieczny arystokrata polski - żeby posłużyć się tylko dwoma przykładami krajów, w których nagminnie dochodziło do związków małżeńskich z „przechrztami” - nie pojąłby za żonę hiszpańskiej wieśniaczki czy córki polskiego chłopa pańszczyźnianego, choćby nie wiem jak Ewangelia wychwalała cnote ubóstwa.Najbardziej znamiennym przejawem współczesnego antysemityzmu jest mit o żydowskiej „rasie” - czesze na pozór niewidocznej, lecz podobno dominującej i trafnie charakteryzującej żydów, i to niezależnie od historii czy uwarunkowań społecznych.Gdy tylko współczesny antysemityzm pokazał swój pazur, natychmiast podchwycili ten mit niektórzy liderzy Kościoła.Na przykład, część hierarchii francuskiego Kościoła katolickiego sprzeciwiła się nowej doktrynie rasistowskiej wyłożonej przez E.Drumonta, pierwszego popularnego współczesnego antysemity, autora głośnej książki „La France Juive” (1886)(23).Współczesny antysemityzm niemiecki natrafił początkowo na podobny opór.Należy też podkreślić, że dla osiągnięcia własnych celów po antysemityzm sięgały niektóre wpływowe europejskie ugrupowania konserwatywne, a równocześnie antysemici, gdy tylko nadarzała się ku temu okazja, chętnie powoływali się na konserwatystów, choć obie grupy nie miały ze sobą zbyt wiele wspólnego.Ofiarami ciętego pióra wspomnianego Drumonta nie stali się Rothschildowie, lecz arystokracja, która się do nich umizgiwała.Drumont nie oszczędził też rodziny królewskiej.ani biskupów, ani samego papieża (24).Niemniej jednak wielu francuskich notabli, biskupów i konserwatystów ochoczo sięgało do teorii Drumonta i antysemityzmu w okresie kryzysu związanego z aferą Dreyfusa, by obalić władzę republikańską.Ten rodzaj oportunistycznych sojuszy pojawił się wielokrotnie na przestrzeni lat w różnych krajach europejskich aż do upadku nazismu.Wrogość konserwatystów wobec wszelkiego radykalizmu, a w szczególności wobec różnych odmian socjalizmu, zaślepiała tych pierwszych co do natury ich politycznych sojuszników.W wielu wypadkach konserwatyści gotowi byli sprzymierzyć się z samym diabłem, zapominając o starym powiedzeniu, iz od ciemnych typów trzeba się trzymać z dala.Skuteczność współczesnego antysemityzmu i jego sojuszu z konserwatystami zależała od kilku czynników.Po pierwsze, istniejąca w wielu krajach (choć stanowczo nie we wszystkich) tradycyjna chrześcijańska niechęć religijna wobec żydów, gdy tylko spotykała się z poparciem lub choćby brakiem sprzeciwu ze strony kleru, mogła swobodnie zaowocować sojuszem z antysemicką ferajną.Stanowisko kleru w poszczególnych krajach wynikało w dużym stopniu z lokalnej specyfiki historycznej i uwarunkowań społecznych.We Francji, na przykład, Kościół katolicki miał silne ciągoty do koniunkturalnego sprzymierzania się z antysemitami, we Włoszech natomiast nie; podobne ciągoty miał Kościół w Polsce i Słowacji, a w Czechach nie.Grecki Kościół ortodoksyjny w Rumunii przejawiał silne tendencje antysemickie, w Bułgarii zaś przeciwnie.Jeśli chodzi o kościoły protestanckie, opinie na ten temat były skrajnie podzielone.W kościele łotewskim i estońskim górę wzięły tendencje antysemickie.Natomiast w innych krajach (na przykład w Holandii, Szwajcarii i krajach skandynawskich) potępiono antysemityzm już z chwilą, gdy się pojawił.Po drugie, antysemityzm był zasadniczo ogólnym przejawem ksenofobii, marzeniem o społeczeństwie „czystym”, jednorodnym, jednonarodowym.Problem polegał na tym, że około roku 1900 (czyli jeszcze do niedawna) w większości krajów europejskich jedynymi „obcymi” byli żydzi.Tak właśnie było w Niemczech.Niemieccy rasiści z początku XX wieku w równym stopniu pogardzali Murzynami, co żydami, tyle tylko, że w Niemczech nie było wtedy Czarnych [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy