[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Czarna Taksówka, w czym możemy pomóc? - rozległ się głos w telefonie.- Potrzebuję taksówki!Starałem się szeptać, ale mój przedostający się przez chustkę głos zabrzmiał jakcharczenie starca.- Skąd dokąd?- Z Raleigh Court w Kilburn, w jakieś bezpieczne miejsce.- Kiedy mamy po pana przyjechać?- Najszybciej, jak się da!- Proszę bardzo.Niech pan się skieruje do Raleigh Road i tam zaczeka.Taksówkazjawi się za kilka minut.Zakończyłem połączenie.Oda znalazła puszki na śmieci.Przypomniałem sobie, żeprzy nich właśnie spotkałem pana Lisa.- Tędy! - wysyczałem i pociągnąłem ją za pośrednictwem ciężkiego mostu, jakim byłKemsley, w stronę, gdzie moim zdaniem powinna się znajdować ulica.Po kilku krokach Oda nadepnęła na coś i syknęła.Spojrzałem w dół.To był jeden zesprowadzonych przez Rajców żołnierzy.Leżał na chodniku przed nami.W gardło wbito muscyzoryk.- Cicho! - wyszeptałem.- Cicho!Zatrzymaliśmy się, wytężając słuch.De de de de de de de de de.- Gdzie on jest? - syknęła Oda.- Nie wiem.Cicho!Kakakabum kakakabum kakakabum.- Czarnoksiężniku.To był strach, nie pytanie; pragnęła pocieszenia, nie odpowiedzi.To znaczy, zapewneucieszyłaby się z odpowiedzi, ale wiedziała, że nie mam żadnych na zbyciu.Zacisnąłem mocniej dłoń na kulce światła, pozwalając, by stała się tylko maleńkimpłomieniem między moimi palcami.- Tędy - wyszeptałem.Ruszyliśmy powoli naprzód, chwiejąc się na nogach jak starcy.Każdy krok mógł sięokazać ostatnim przed pęknięciem miażdżycowych tętnic.może ten, a może następny.Posuwaliśmy się przed siebie, przy każdym kroku myśląc, że to może być ten.Ciszę mąciłjedynie słabiutki basowy szmer dobiegający ze słuchawek.Oraz monstrualne szuranienaszych stóp.Gdy wreszcie dotarliśmy na uliczny chodnik, omal się nie potknąłem.Nogi wpadły mido rynsztoka pełnego cuchnącej deszczówki.Spływ zatkały butwiejące liście.- Tutaj! - syknąłem i Oda również się zatrzymała.- I co teraz? - zapytała.- Cicho! Słuchaj!Wytężyliśmy słuch.Pojawił się słaby wietrzyk, dmący od granic chmury smogu izapowiadający, że gdzieś można znalez
ć odrobinę świeższe powietrze.Przyniósł też cośinnego.Spojrzałem pod nogi.Kawałek papieru wypadł z rynsztoka i przylepił mi się dokostki.To był oderwany róg gazety.Napisano na nim:SZOKUJ
CA WIADCHERYL MÓWIkandaliczne wybryki na zabawie doprowadziÅ‚yjakoby powiedziaÅ‚a, że niejcie mi mój odkoUniosÅ‚em wzrok.Jedynym z
ródłem światła były tu koniuszki moich palców.Blask sięgał najwyżejstopę powyżej mojej głowy, zanim zniknął w smogu.Powinienem był poczuć jego oddech,ale on przecież nie miał płuc.Poczułem, że czubki jego butów dotknęły moich, twarda skóraprzycisnęła koniuszki moich za dużych adidasów w miejscach, gdzie powinny być palce.Pan Pinner nadal się uśmiechał.- Odo, ucie.! - krzyknęliśmy.Uniósł rękę.Trzymał w niej coś błyszczącego, wymierzonego prosto w nasze oko.Złapaliśmy go za rękę, owinęliśmy palce wokół rękawa i pozwoliliśmy światłu zapłonąć,wypłynąć z wnętrza naszego ciała.- Odo, uciekaj do końca.! - zawołaliśmy znowu.Uniósł drugą rękę i zacisnął dłoń na naszym gardle, odchylając nasz podbródek dotyłu, a razem z nim całą resztę ciała.Zobaczyliśmy, co trzyma w uniesionej ręce.To byłowieczne pióro z tytanu i złota, sugerujących wszystkie najjaskrawsze kolory srebrzystej tęczy.Gdy opuszczał je ku nam, ze stalówki skapnęła kropla czarnego atramentu.Nawet pomijającto, czym był, czym mógł być, groz
ba wbicia takiego przedmiotu w nasze oko wypełniła nasprzerażeniem, dodała nam sił.Pozwoliliśmy, by zapłonęła w nas elektryczność.Wstrząspowinien go zabić, człowieka zabiłby z całą pewnością, podpaliłby mu włosy, ale po cielepana Pinnera ładunki po prostu odpłynęły do ziemi, nawet nie przypalając mu włosów.Słyszeliśmy kroki oddalającej się z wysiłkiem Ody.Pióro rosło z każdą chwilą, przesłaniająclewą połowę naszego świata.Telefon zadzwonił w mojej kieszeni.- Odo, uciekaj do taksówki, uciekaj do.! - zawołałem.Od strony końca ulicy dobiegł warkot silnika.Ujrzałem jaskrawe pomarańczowożółteświatło, litery zniknęły gdzieś w smogu.- Odo! Odo, uciekaj do.Pan Pinner zacisnął palce na mojej tchawicy, wbijając je w warstwę mięśni.Jego oczystały się całym naszym wszechświatem.- Kim jesteś, niebieskokrwisty? - wyszeptał.Pomarańczowe światło było coraz bliżej.Słyszałem grzechot starego, potężnegosilnika, który pewnego dnia wreszcie się rozpadnie, sypiąc na wszystkie strony śrubami ipoczerniałym żelazem, ale do owej chwili będzie pracował bez zarzutu.- My jesteśmy Swift, a ja jestem aniołami! - odpowiedzieliśmy, patrząc panuPinnerowi prosto w oczy.Puściłem jego rękę.Nie zważając na wbijające się w moje gardło palce, wykonałemnagle przewrót w tył, jakby wszystkie moje kości zmieniły się w galaretę.Udało mi się gozaskoczyć, pociągnąłem cały jego ciężar za sobą, upadając, uderzyłem nogami i złączyłemrazem łokcie, starając się upaść na chodnik najmniej delikatną częścią swego ciała, czylityłkiem.Lądowanie okazało się jednak twarde.Poczułem, że noga wygięła się pode mną iprzetoczyłem się, przesuwając przeciwnika na bok i odpychając go od siebie.Jego palcezsunęły się z mojej szyi.Podniosłem się, nie puszczając jego marynarki, która się nierozerwała ani nie zsunęła z ciała, by odsłonić koszulę.Trzymała się mocno, jakby byłaczęścią jego ciała i skóry.Nie ma czasu, nie teraz, nie teraz.Zatoczyliśmy się do tyłu i rzuciliśmy do ucieczki, czekając na ból tysiąca papierowychcięć, biegliśmy ku żółtemu światłu, widzieliśmy wyraz
nie OdÄ™ przy jego z
ródle, wpychałakrwawiącego Kemsleya na tylne siedzenie, ujrzeliśmy napis TAXI, wielkie litery na tleświatła, pojazd był duży, czarny, pełen krzywizn, buchał czarnym dymem z rury wydechowej,chwiał się na rozklekotanych resorach i był czarną taksówką, nie, to za mało, był CzarnąTaksówką, o skórze tak czarnej, że wyglądała jak plama głębszej ciemności, oknach takzabrudzonych pyłem i nigdy niezmywanym, zanieczyszczonym deszczem, że nie sposób byłozajrzeć do środka, z jego kół buchały kłęby dymu, a silnik ryczał jak zwierzę w klatce.Odawsiadała już do środka.Wlazłem za nią.- Ruszajmy! Szybko! - zawołałem.Kierowca nacisnął pedał gazu.Ruszyliśmy.* * *Istnieje wiele różnych opowieści.Niektóre z nich, w przeciwieństwie do innych, sąprawdziwe.Mówią o.Pociągu, który jez
dzi bez końca po Circle Line i nigdy się nie zatrzymuje, nigdy nieodpoczywa i nie zabiera nowych pasażerów, poza tymi, którzy znają tajemnicę OstatniegoPociągu i wiedzą, kiedy kursuje.Nocnym Autobusie, zabierającym dusze tych, którzy umarli w czasie snu, sami wciemności.Lady Neon, której oczy lśnią zbyt jasno, by śmiertelnik mógł w nie spojrzeć, niewpadając w obłęd.Czarnej Taksówce, która może dotrzeć wszędzie, jej kierowca słyszał o IsaacuNewtonie i uważa, że pomylił się on w paru sprawach, a także zawsze żąda zapłaty.Z regułybardzo wysokiej.Doszliśmy do wniosku, że o to będziemy się martwić potem.Wszystko we właściwym czasie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

szkla.opx.pl