Lerum May Grethe Córy Życia 02 Księga Marii

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Z tej książki czerpali wiedzę moi koledzy w czasach, kiedy w Kopenhadze uczyłem się naksiędza.My, teolodzy, często bywaliśmy w salach wykładowych medyków, przedmioty studiówprzecież są sobie bliskie.Przez jakiś czas zastanawiałem się nawet, czy i ja nie powinienem zostaćlekarzem, ale ojciec mój odradzał mi to jak najsurowiej i przestrzegał przed takim wyborem z całąmocą.Tak więc zostałem duchownym - zwierzył się pastor i nie wiadomo czemu wzruszył nakoniec ramionami.Otworzył księgę i zaczął czytać.Bez proszenia tłumaczył jej wszystkie trudniejsze słowa,przekładał łacińskie terminy, mówił, co po norwesku znaczą stare duńskie sformułowania.Mariasiedziała z na wpół otwartymi ustami i chłonęła wszystkie nowe wiadomości Tymczasem pastorzdjął z półki następną książkę, która z kolei zawierała mnóstwo ilustracji.Pozwalał swej uczennicyoglądać obrazki przedstawiające wewnętrzne organy ludzkiego ciała, a także szkice instrumentów iprzyrządów medycznych, które skonstruował pewien wielki lekarz w dalekim kraju.Maria uważała,że wyglądają groznie i niebezpiecznie, ale kiwała głową, gdy pastor opowiadał, jakie są pożytecznei przydatne lekarzowi.Nieważne, że pacjenta muszą przerażać.Niektóre obrazki ledwo zdążyłazauważyć, pastor przewracał pospiesznie strony z lekkim rumieńcem na policzkach.Przeglądali właśnie bardzo interesujący rozdział na temat ludzkiego serca i maksymalnegoczasu życia ludzi, gdy z dziedzińca dobiegły jakieś krzyki i zamieszanie.To znowu ludzie z Jostedalen!Pastor poczuł, że serce tłucze mu się w piersi.Co się stało tym razem? Czyżby byliniezadowoleni z pomocy, jaką im okazał?Na tyle znał ludzką naturę, by wiedzieć, że należy się lękać takiej zbiorowej wściekłości,jaką zawsze wzbudzały polowania na czarownice.Ludzie wyglądali, jakby postradali rozum, trudnobyło sobie wyobrazić, że ci żądni krwi, zbrojni w cepy, siekiery i widły tropiciele to zwykli chłopi,uprawiający górskie poletka, i stateczni ojcowie rodzin.Owszem, bogobojny von Sal�n wykonał kawał roboty, żeby ich aż tak podjudzić!Pastor bąknął jakieś przeprosiny pod adresem Marii, w pół słowa zatrzasnął księgę i opuściłbibliotekę.- Zostań tutaj! - zawołał od drzwi.- To nie są sprawy dla młodych dziewcząt.Maria stała niczym przyrośnięta do podłogi.Co on chciał przez to powiedzieć?Ostrożnie zakradła się do okna i leciutko odsunęła brzeg zasłony.Przez szparę widziałakrążących po podwórzu mężczyzn, wymachujących kosami i widłami do siana.Wołali coś i śmialisię.Nawet ten ich mały pokraczny przywódca odwrócił się i wykrzywił do pastora w paskudnymuśmiechu.Triumfująco wyciągnął w górę zaciśniętą pięść i wskazał na wjeżdżający właśnie wobejście wóz.Och, nie!Maria o mało nie zemdlała z przerażenia.Na wozie siedziała Anna!A więc udało im się!Wiezli ją na małej furce, skrępowaną i zakneblowaną, kapelusz gdzieś zniknął, a siwe włosyw pozlepianych kosmykach zwisały na ramiona.Z czoła spływała jej krew, zalewając policzki, i nawet z tej odległości Maria widziała, żetwarz staruszki została zmasakrowana ciosami męskich pięści i cięciami bicza.Jak oni mogli! Jak mogli w taki sposób potraktować tę nieszczęsną kobietę! Trzebakoniecznie.Nie!Nic nie może zrobić!Jedno jedyne słowo obrony i sama znajdzie się na stosie.Maria zmagała się ze sobą.Po razpierwszy w życiu jej piękne i szlachetne zasady zostały wystawione na taką próbę.Fałsz iukrywanie ze strachu własnego zdania to najgorsze cechy, jakie znała.Zawsze pogardzała ludzmi,którzy w jednej chwili przyjmowali od kogoś przyjazń i życzliwość, by w drugiej zdradzić,wyprzeć się go, bo nie mieli dość siły, by pokazać, co czują.Czyż nie przeklinała wszystkich mieszkańców osady nad fiordem za to, że tak właśnieodnoszą się do jej matki?Owszem, ale teraz, teraz.wszystko stało się takie trudne.Czuła gorycz w ustach.Jeśli chce żyć, sama musi zachowywać się tak jak tamci.Będzie musiała wyprzeć się starej, przysięgać, że nigdy jej nie spotkała, patrzeć na nią ztaką samą nienawiścią jak zebrany na podwórzu tłum.Kobiety i dzieci ze wsi też ciągną gromadnie za furą, dzieciaki z wrzaskiem i wyzwiskamiwtykają kije pomiędzy deski wozu, raniąc boleśnie staruszkę.Kobiety biegną krzycząc, niektóre z niemowlętami na rękach.Wytykają starą palcami, plują,szydzą z wiedzmy i dziękują Bogu, że została pojmana.Maria czuła, że ją mdli, kiedy patrzyła, jakstaruszka cierpi, a jej udręka jest rozrywką dla oszalałego tłumu.Ale co mogła zrobić?Znękana zaciągnęła na powrót zasłonę i osunęła się na podłogę pod oknem.Wielkie łzy spływały jej po policzkach, łzy wściekłości i bezsilności.Anna już została skazana, tyle Maria była w stanie pojąć.Ona sama nie miała najmniejszej szansy, by jej pomóc.Chyba że.Mogłoby się przecież tak zdarzyć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy