Mickiewicz Adam Pan Tadeusz

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Krótko trwał, lecz zrobili wiele w jedną chwllę;Bo razem wyrzucili słów i obelg tyle,%7łe wyczerpnęli sporu zwyczajne trzy części:Przycinki, gniew, wyzwanie i szło już do pięści.Więc ku nim z drugiej izby wszyscy się porwaliI tocząc się przeze drzwi na kształt bystrej fali,Unieśli młodą parę stojącą na progu,Podobną Janusowi, dwulicemu bogu.Tadeusz z Telimeną nim na skroniach włosyPoprawili, już grozne ucichły odgłosy,Szmer zmieszany ze śmiechem śród ciżby się szerzył;Nastąpił rozejm kłótni, Kwestarz ją uśmierzył:Człowiek stary, lecz krępy i bardzo pleczysty.Właśnie kiedy Asesor podbiegł do Jurysty,Gdy już sobie gestami grozili szermierze,On raptem porwał obu z tyłu za kołnierzeI dwakroć uderzywszy głowy obie mocneJedną o drugą jako jaja wielkanocne,Rozkrzyżował ramiona na kształt drogoskazuI we dwa kąty izby rzucił ich od razu;Chwilę z rozciągnionemi stał w miejscu rękamiI Pax, pax, pax vobiscum! krzyczał pokój z wami!Zdziwiły się, zaśmiały nawet strony obie:NASK IFP UGZe zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG49Przez szacunek należny duchownej osobieNie śmiano łajać mnicha; a po takiej probieNikt też nie miał ochoty zaczynać z nim zwadę.Zaś kwestarz Robak, skoro uciszył gromadę,Widać było, że wcale tryumfu nie szukał,Ani groził kłótnikom więcej, ani fukał;Tylko poprawił kaptur i ręce za pasemZatknąwszy, wyszedł cicho z pokoju.TymczasemPodkomorzy i Sędzia między dwiema stronyPlac zajęli.Pan Wojski, jakby przebudzonyZ głębokiego dumania, na środek wystąpił,Obiegał zgromadzenie ognistą zrenicąI gdzie szmer jeszcze słyszał, jak ksiądz kropielnicą,Tam uciszając machał swą placką ze skóry;Wreszcie, podniosłszy trzonek z powagą do góryJak laskę marszałkowską, nakazał milczenie. Uciszcie się! powtarzał. Miejcie też baczenie,Wy, co jesteście pierwsi myśliwi w powiecie,Z gorszącej kłótni waszej co będzie? czy wiecie?Oto młodzież, na której Ojczyzny nadzieje,Która ma wsławiać nasze ostępy i knieje,Która, niestety, i tak zaniedbuje łowy,Może do ich wzgardzenia wezmie pochop nowy!Widząc, że ci, co innym mają dać przykłady,Z łowów przynoszą tylko poswarki i zwady.Miejcie też wzgląd powinny dla mych włosów siwych;Bo znałem większych dawniej nizli wy myśliwych,A sądziłem ich nieraz sądem polubownym.Któż był w lasach litewskich Rejtanowi równym?Czy obławę zaciągnąć, czy spotkać się z zwierz�m,Kto z Białopiotrowiczem porówna się Jerzym?Gdzie jest dziś taki strzelec jak szlachcic %7łegota,Co kulą z pistoletu w biegu trafiał kota?Terajewicza znałem, co idąc na dziki,Nie brał nigdy innego oręża prócz piki!Budrewicza, co chodził z niedzwiedziem w zapasy.Takich mężów widziały niegdyś nasze lasy!Jeśli do sporu przyszło, jakże spór godzili?NASK IFP UGZe zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG50Oto obrali sędziów i zakład stawili.Ogiński sto włók lasu raz przegrał o wilka;Niesiołowskiemu borsuk kosztował wsi kilka!I wy, Panowie, pójdzcie za starych przykłademI rozstrzygnijcie spór wasz choć mniejszym zakładem.Słowo wiatr, w sporach słównych nigdy nie masz końca,Szkoda ust dłużej suszyć kłótnią o zająca;Więc polubownych sędziów najpierwej obierzcie,A co wyrzekną, temu sumiennie zawierzcie.Ja uproszę Sędziego, ażeby nie broniłDojeżdżaczowi, choćby po pszenicy gonił;I tuszę, że tę łaskę otrzymam od Pana.To wyrzekłszy, Sędziego ścisnął za kolana. Konia zawołał Rejent stawię konia z rzędemI opiszę się jeszcze przed ziemskim urzędem,Iż ten pierścień sędziemu w salarijum złożę. Ja rzekł Asesor stawię me złote obroże,Jaszczurem wykładane, z kółkami ze złota,I smycz tkany, jedwabny, którego robotaRównie cudna jak kamień, co się na nim świeci.Chciałem ten sprzęt zostawić w dziedzictwie dla dzieci,Jeślibym się ożenił; ten sprzęt mnie darowałKsiążę Dominik, kiedym z nim razem polowałI z marszałkiem Sanguszką księciem, z jenerałemMejenem, i gdy wszystkich na charty wyzwałem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy