[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W końcu zadecydował, że telegram, który dotrzedo peruwiańskiej wioski z trzymiesięcznym opóz
nieniem, bÄ™dzienajlepszym rozwiÄ…zaniem.Przecież takie rzeczy siÄ™ zdarzaÅ‚y.RozdziaÅ‚ 7SIEDEM LAT PÓy
NIEJSiedem wiosen przemknęło nad Chapel Hill, lecz tutaj czas zdawałsię stać w miejscu.Miasteczko akademickie wciąż wypełnione byłogwarem młodych głosów.Studenci, którzy tu dopiero przybywali,rozglądali się wokoło zawsze z tym samym wyrazem nerwowegooczekiwania, a cztery lata póz
niej opuszczali te mury zawsze z takąsamą młodzieńczą pewnością siebie.Wokół zdawała się unosić wciążta sama atmosfera intelektualnego napięcia.Tam, gdzie było jeszczemiejsce, postawiono kilka nowych budynków, a jedna z wielueklektycznych księgarni college'u została zamknięta.Nic nie zdołałojednak naruszyć ponadczasowego wdzięku budynków z kolumnami zczerwonej cegły, szerokich, ocienionych drzewami ulic, gdzie wtłumie młodych twarzy wiosna zdawała się panować zawsze.Judd Riken był teraz prezydentem izby handlowej, skarbnikiemYacht Clubu, podobno poważnie myślał o kandydowaniu w wyborachdo władz stanowych.Zięć Rikena pracował w jego firmie, a mieszkał opięć minut drogi od niej.Do przedszkola wnuka Judda jechało się tylkopięć minut dłużej.Wiosna była zawsze najlepszą porą do przygotowywania jachtu donowego sezonu, odwiedzenia pól golfowych, a nawet do wysuwaniaostrożnych planów spędzenia wakacji w Europie.Firma prawniczaprosperowaładobrze, dwóch nowo przyjętych, młodych prawników pracowało bezwytchnienia.Judd Riken coraz częściej mógł rozkoszować się takimichwilami jak ta, kiedy przed nim na biurku, oświetlone promieniamisłońca padającymi wprost z okna, stało smakowite śniadanie.Kawazaparzona była dokładnie w taki sposób, jaki uwielbiał, świeżoupieczony placek przyniosła właśnie przed chwilą jego córka Sheila.Leżące tuż obok niedzielne gazety kusiły kolumnami ulubionychfelietonów.Judd uwielbiał spędzać w swym biurze leniwe niedziele, kiedywszyscy inni uciekali z miasta na weekend.Był to dla niego czaswytchnienia, pozbawiony hałasu co chwila otwieranych drzwi inatrętnych dzwonków telefonów.Mógł skupić się na jakiejśpapierkowej robocie lub tylko siedzieć i czytać sobie gazety, tak jakteraz.Biuro Judda było tak samo luksusowo urządzone jak jegomieszkanie i Riken był z tego bardzo dumny.Lubił wydawać pieniądzetak samo, jak lubił je zarabiać i bogaty wystrój całej firmy w pełniodzwierciedlał te jego zamiłowania.Goście wchodzili do biurazajmującego całe ostatnie piętro okazałego budynku przez szklane,obrotowe drzwi i nagle znajdowali się w eleganckim świeciewykładanych boazerią ścian, dyskretnych świateł i dz
więkówwyciszonych przez puszyste, jasnoszare dywany.Było to wnętrzebudzące zaufanie i szacunek, świadczące o zamożności tych, którzykierowali tą firmą.Własne biuro Rikena było okazałympomieszczeniem, zdominowanym przez olbrzymie, mahoniowe biurkostojące tuż przed czterema, sięgającymi podłogi oknami.Tuż przydrzwiach znajdowało się miejsce, w którym Judd przyjmował zwyklepoważniejszych interesantów.W starannie rozplanowanym układziestały tam miękkie sofy, wyłożone aksamitem w kolorze bourbona orazstół o blacie pokrytym szkłem.Od czasu do czasu Judd spoglądał przezokno i rozkoszował się spokojnym, idyllicznym widokiem.Kilkustudentów grało w parku w piłkę nożną i Judd śledził przez kilka minutich ruchy myśląc, że przyszło mu wreszcie zakosztować spokojnego,zwy-kłego życia.Nareszcie, mówił sobie, nie musi obawiać się żadnegozagrożenia z zewnątrz, wszystkie środki ostrożności zostały podjęte.Nic nie powinno już zburzyć jego spokojnego szczęścia, zapracował nato.Sam stworzył świat, w którym żył teraz.Czuł z tego powoduniemałą satysfakcję.Wszystkie działania, które musiał podjąć,wszystkie wybory, których musiał dokonać, okazały się trafne.Promień słoneczny, który zdołał się przedrzeć przez gęstą zasłonęliści, zatańczył przez chwilę kaskadą drobnych ogników na srebrnejramce, w którą oprawione było zdjęcie jego wnuka.Judd uśmiechnąłsię i na chwilę, tylko na krótką chwilę jego świadomość dotknęławspomnienia o prawdziwej matce chłopca.Nie musiał już obawiać siętakich wspomnień.W ten piękny, jakby z obrazka wyjęty wiosennydzień Natalia Parnell, teraz trzydziestojednoletnia, nadal trwała wuśpieniu, a ciepłe promienie słońca i wiosenna świeżość liścipozostawały pozajej świadomością.Dla niej pojęcie czasu nie istniało [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

szkla.opx.pl