[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na nieszczęście zapomniała telefonu do biuraApolla.Diego musiał mieć to gdzieś zapisane.Niechciała szukać w jego biurku, ale sprawa była zbytważna.Otworzyła środkową szufladę i znalazłaczarny notes z telefonami.Pod nim leżała otwartakoperta, która przykuła jej uwagę.Szybko spojrzała w stronę drzwi, a potem zbijącym sercem wyciągnęła ją i obejrzała.Adres343zwrotny wskazywał na Biuro Ewidencji Ludności wArizonie.Otworzyła kopertę drżącymi rękami iznalazła w środku to, czego się obawiała - odpis aktuurodzenia Matthew.W rubryce  ojciec" staranniewypisano na maszynie imię, nazwisko i adres Diega.A więc wiedział.I nic nie powiedział.Dręczyłją pytaniami, zagroził, że nie zbliży się do niej, pókisię nie dowie prawdy o Matthew.Dlaczego? Czy tegowymagało poczucie dumy? Czy raczej grał nazwłokę, aby zdobyć sympatię Matthew, a póz
niej siłąusunąć Melissę z ich życia? Może nie mówił prawdy,może chciał wrócić do Gwatemali tylko z synem, a jązostawić tutaj? Jego ciepły stosunek do Matta, odkiedy poszli razem do zoo, i brak zainteresowania nią,pogłębiały uczucie niepewności.Albo dzisiejszaobojętność, kiedy lekarz uznał, że Melissa możepowrócić do pracy.Czy myślał, że pora ją porzucić,bo już nie potrzebuje pomocy?Bała się, w pierwszym odruchu chciałaspakować walizkę i zabrać Matthew jak najdalej i takszybko, jak to możliwe.Ale to nie byłoby rozsądne.Musi spokojnie pomyśleć.Musi działać logicznie, niepodejmować decyzji na łapu capu, by ich potem nieżałować.Włożyła dokument z powrotem do koperty,przykryła ją starannie czarnym notesem i zamknęłaszufladę.Nie odważyła się szukać numeru telefonu,by Diego nie zorientował się, że zaglądała do344szuflady.Przypomniała sobie, że pani Albright musiznać ten numer.Wróciła do kuchni i spytała ją o to.- Ależ oczywiście, pani Laremos - uśmiechnęłasię.- Znajdzie go pani w książce telefonicznej podBlain Security Consultants, Inc.- Przyjrzała sięuważnie Melissie.- Wszystko w porządku? Jest panibardzo blada.- Czuję się dobrze.- Melissa zdobyła się nauśmiech.- Tylko trudno mi się pozbierać.Ranyzabliz
niły się, ale noga ciągle jeszcze sztywnieje.Chcieli mnie skierować na fizykoterapię, ale wolałamćwiczenia w domu.Kiedy je zacznę, noga na pewnosię rozrusza.- Moja siostra miała bóle w krzyżu i lekarzprzepisał ćwiczenia - zauważyła pani Albright.-Bardzo jej pomogły.Pani również pomogą.- Tak, na pewno.Dziękuję.Poszła do salonu, drżącymi rękami odnalazła inakręciła numer.Po drugim dzwonku w słuchawce odezwał sięmelodyjny głos Joyce.- Blain Security Consultants.Słucham.- Możesz jutro pójść ze mną na lunch i pomócmi uchronić moje władze umysłowe - powiedziałasucho Melissa.- Mówi Melissa, żona Diega.- Tak, poznałam cię po głosie, Melisso -powiedziała ze śmiechem Joyce.- To cudowny345pomysł.Czy mogę wpaść po ciebie koło wpół dodwunastej? Jeśli mój szef pozwoli.Głęboki głos Apolla zabrzmiał w tle.- Od kiedy to zabraniam pani wychodzić nalunch, panno Latham? Oczywiście, idz
cie razem.Niech pani przestanie robić ze mnie potwora.- Nigdy tego nie robię, panie Blain - zapewniłago skwapliwie Joyce.- Obrażałabym w ten sposóbpotwory.Z oddali doszło przekleństwo, a póz
niej trzaskdrzwi.Joyce westchnęła niewinnie.- Do zobaczenia jutro - szepnęła.- Muszę sięzabrać do pracy, bo wylecę na zbitą twarz.- Wszystko na to wskazuje.Przyjemnego dnia.- Wzajemnie.Tego wieczora Diego wrócił póz
no.Akurat wsamą porę, żeby pocałować Matthew na dobranoc.Melissa, obserwując ich od progu, widziała na twarzyDiega oddanie i dumę, z jaką spoglądał na syna.Odjak dawna wiedział? Być może domyślał się tego odsamego początku.Pewnie nawet wiedział, jak bardzogo kocha.Zastanawiała się, czy znajdzie w sobie dośćsiły, aby go opuścić.Jeśli planuje odebranie jej Matta,nie będzie miała innego wyjścia.Nigdy nie krył, cosądzi o miłości.Nie wierzył w nią.Nie miała powoduuważać, że po latach zmienił zdanie.Kochał Matthew, jeśli w ogóle kogoś kochał.Melissa komplikowała mu życie.Kiedy wstał i ruszył346do drzwi, odwróciła oczy - nie chciała, aby zobaczyłw nich strach.- Joyce powiedziała, że zabiera cię jutro nalunch - zaczął.- Tak.Pomyślałam, że powinnam ruszyć się zmieszkania - powiedziała.- Czuję się tutaj.samotnie.Zatrzymał się na progu jej sypialni.Jegociemne oczy były spokojne.- Nie zawsze będzie tak, jak teraz - powiedział.- Już przecież możesz się poruszać; poszukamywspólnych zajęć dla naszej trójki, na ile czas pozwoli.- Nie musisz czuć się wobec mniezobowiązany.- Uśmiechnęła się smutno.- Dlaczego?Zapomniała, jaki był sprytny.Odwróciła oczy.- Wiesz, chłopcy czasami lubią tylko męskietowarzystwo, bez udziału kobiet, prawda?Popatrzył zdziwiony.Spodziewał się, że powiecoś więcej.Czuł się rozczarowany i rozdrażniony.Czego w końcu oczekiwał? Utrzymała tajemnicę takdługo i teraz miałaby ją zdradzić? Dawał się ponieśćnajczarniejszym myślom.Zostawił ją w spokoju,licząc, że wreszcie wyjawi prawdę.Tak się nie stało.Być może z
le odczytał stan jej ducha.A jeśli poprostu nie zależy jej na nim? Jeśli opuści go teraz,kiedy już nie potrzebuje opieki?Ledwie pamiętał, że zadała mu pytanie.347- Myślę, że będzie to z pożytkiem dla Matthew,jeśli trochę czasu będzie spędzał tylko ze mną -odpowiedział jej znużony.Na tego twarzy rysowałosię zmęczenie, przybyło mu zmarszczek.Przyglądałsię jej powoli przez chwilę, póz
niej odwrócił się.Miałem dzisiaj męczący dzień.Nie mam siły narozmowy.Jeśli pozwolisz, pójdę już spać.- Oczywiście.Dobranoc - odpowiedziała,zdziwiona jego tonem i spojrzeniem.Skinął głową i ruszył korytarzem.Obserwowała go oczami pełnymi łagodnej zadumy iżalu.Miłość to nie tylko to słodkie uczucie, którepokazują w kinie, pomyślała gorzko.Bywa bolesna,przysparza cierpień.Odwróciła się i weszła do sypialni, oglądającsię w lustrze.Wyglądała mizernie, dostrzegłazmarszczki na twarzy.Otworzyła szufladę komódki i wyjęła z niejzdjęcie, które mu zrobiła w przeddzień tamtychzdarzeń, kiedy ojciec odnalazł ich na wzgórzach.Westchnęła, gładząc palcami jego twarz.Jakie towszystko wydawało się odległe, jak nie spełnione!Kochała go, ale wspomnienie tego wywoływało tylkoból.Gdyby i dla niej miał choć trochę uczucia,pomyślała.Ale może on nie potrafi kochać? Schowałafotografię i zamknęła szufladę.Marzenia nie zastąpiąrzeczywistości.348ROZDZIAA
ÓSMYJoyce i Melissa wybraÅ‚y maÅ‚Ä…, przytulnÄ…restauracjÄ™ z kuchniÄ… francuskÄ….Melissa zamówiÅ‚analeÅ›nik z nadzieniem z kurczaka i brokułów orazÅ›wieżego melona, Joyce wolaÅ‚a befsztyk zprzystawkami.- JesteÅ› dosyć milczÄ…ca, jak na osobÄ™, któraumówiÅ‚a siÄ™ na zwierzenia - zauważyÅ‚a Joyce popiÄ™tnastu minutach cichego skupienia nad talerzem.- Mam kÅ‚opot.- Melissa westchnęła.- Kto ich nie ma? - Joyce uÅ›miechnęła siÄ™.- Zgoda.Mój sprowadza siÄ™ do tego, że niewiem, czy nie spakować walizki i nie wyjechać zChicago.- W takim razie sÅ‚ucham uważnie.- JoyceodÅ‚ożyÅ‚a widelec.- Matthew jest synem Diega - powiedziaÅ‚a.-Zanim uciekÅ‚am od niego pięć lat temu, powiedziaÅ‚ammu, że straciÅ‚am dziecko.- I to ma być kÅ‚opot? - spytaÅ‚a Joyce zezdziwieniem.- Nie myÅ›laÅ‚am, że wie o wszystkim [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

szkla.opx.pl