Ostatnia bitwa Templariusza Arturo Pérez Reverte

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zasadzka, nieruchoma kiedy wchodziłosię do archiwum zwykłą drogą, zaczynała działać, gdy próbowało się do niego dostać zzewnątrz: intruz przekraczający próg INMAVATU zaczynał ciągnąć za sobą tajemnykod, o którego istnieniu nie wiedział.Rodzaj niewidocznej przeszkody.Po dotarciu doV01A sygnał ten blokował wejście do prawdziwego adresata i kierował pirata kuodbiorcy fikcyjnemu, o nazwie V01AZS, gdzie nic, cokolwiek by zrobił, nie mogłospowodować szkody i gdzie mógł zostawić, sądząc, że wszedł do komputera papieża,swoje wiadomości.Kursor zatrzymał się, migocząc przy V01A.Na dziesięć długich sekund jezuiciwstrzymali oddech, wpatrzeni w ekran komputera blizniaczego.Wreszcie kursorkliknął i pojawiła się klepsydra oczekiwania. Wchodzi Cooey powiedział to bardzo cicho.Jego twarz poczerwieniała, a wokularach, znów zamglonych, odbijał się monitor.Ojciec Arregui przygryzał dolną wargę, rozpinając i zapinając na przemian jeden zguzików sutanny.Gdyby zasadzka nie działała lub Nieszpory zaczął podejrzewać jejistnienie, mógłby się obrazić na serio.A zachowanie rozsierdzonego pirata warchiwum tak delikatnym jak INMAVAT jest całkowicie nieprzewidywalne.W każdymrazie ekipa watykańskich ekspertów trzymała jeszcze jedną kartę w rękawie:wystarczyło przycisnąć jeden klawisz, żeby wyłączyć INMAVAT z systemu.Problempolegał jednak na tym, że w takim przypadku Nieszpory zrozumiałby natychmiast, żektoś trafił na jego trop i mógłby im zniknąć.Lub, jeszcze gorzej, wrócić przy kolejnejokazji, używając innej, niespodziewanej taktyki.Na przykład przynieść jakiegośmorderczego wirusa, który zaraziłby i zniszczył wszystko to, co napotka na swojejdrodze.Zniknęła ikonka oczekiwania i zmienił się format ekranu. Wchodzi powiedział Garofi.Nieszpory był wewnątrz V01A i przez pełną niepokoju chwilę trzej jezuiciwpatywali się wyczekująco w monitor, nie wiedząc, do którego archiwum,rzeczywistego czy fikcyjnego, się przedostanie.W miarę jak na ekranie pojawiało sięhasło, Cooey odczytywał je stłumionym głosem: Fał-zero-jeden-a-zet-es.A następnie na twarzy jego zagościł szeroki uśmiech, pełen dumy i satysfakcji.Nieszpory umieścił swój piracki dokument w zasadzce saduceuszy, a osobistykomputer papieża został poza jego zasięgiem. Niech będzie pochwalony powiedział ojciec Arregui.Oderwał w końcu guzik od sutanny.Trzymając go w ręce, pochylił się, żebyprzeczytać wiadomość, która pojawiła się na ekranie komputera.Wszystko poburzył wróg w świątyni.Ryczeli nieprzyjaciele Twoi w miejscu zgromadzeniaTwegoUstawili na znak władzy swoje godła.Widziano ich jak tych,Co wchodzą w lasy ścinać drzewa toporem.Potem wszystkie jej ozdoby młotem i siekierą rozbijali.Wydali na pastwę ognia świątynię Twoją,Aż do gruntu zbezcześcili siedzibę Twego imienia.Jak długo, o Boże, urągać ma ciemiężyciel.Następnie Nieszpory przerwał łączność i jego znak zniknął z ekranu. Nie da się go zlokalizować ojciec Garofi na darmo stukał w klawisz myszy przyswoim komputerze. Przy każdym wejściu zostawia coś w rodzaju materiałuwybuchowego, który niszczy jego ślad, kiedy wychodzi.Ten hacker bardzo dobrze znasię na robocie. Zna się też na psalmach powiedział ojciec Cooey, uruchamiając drukarkę,żeby przyjrzeć się kopii tekstu. To chyba sześćdziesiąty trzeci.Ojciec Arregui zaprzeczył ruchem głowy. Siedemdziesiąty trzeci.Psalm 73 poprawił, ciągle przyglądając się ekranowikomputera Garofiego. Nad gruzami świątyni. Dowiedzieliśmy się o nim czegoś nowego nagle powiedział ojciec Cooey. Tenpirat ma poczucie humoru.Pozostali dwaj księża patrzyli na świecący prostokąt.A na nim małe kulki odbijałysię jak pingpongowe piłeczki, za każdym razem rozdwajając się; a kiedy zderzały siędwie z nich, wzbudzało się coś podobnego do wybuchu jądrowego, pojawiał się małygrzyb, z którego środka wychodziło słowo bum.Arregui obruszył się. A to łajdak powiedział. Heretyk.Nagle zwrócił uwagę na guzik od sutanny, który trzymał w ręku, i wrzucił go dokosza.Nadal wpatrzeni w monitor ojcowie Cooey i Garofi cicho się śmiali.VIIButelka anyżówki Del MonoW owych dawnych czasach, zgłębiając wzniosł Naukę,pochylaliśmy się nad tajemnicą pełną trudnych zagadek.(Fulcanelli, Tajemnica katedr)Było parę minut po ósmej, kiedy Quart przeciął plac, żeby wejść do kościoła podwezwaniem Matki Boskiej Płaczącej.Słońce oświetlało zniszczoną dzwonnicę, jednaknie wyszło jeszcze spoza linii dachów kamienic pomalowanych na biało i piaskowo.Jeszcze pozostawały w chłodnym cieniu drzewka pomarańczowe, których zapachtowarzyszył mu do drzwi kościoła, przed którymi żebrak prosił o jałmużnę, siedząc naziemi obok kul opartych o ścianę.Quart dał mu monetę i przekroczył próg,zatrzymując się na chwilę przy Chrystusie otoczonym wotami.Msza nie doszła jeszczedo Ofiarowania.Zbliżył się do ostatnich ławek i usiadł w jednej z nich.Przed nim było okołodwudziestu wiernych, zajmujących połowę nawy.Pozostałe ławki z klęcznikamiustawione były jedne na drugich pod murem, między rusztowaniami, pokrywającymiściany całego obiektu.Włączono iluminację głównego ołtarza i przed niezwykłymzbiorem rzezb i obrazów, u stóp Matki Boskiej Płaczącej, ksiądz Pr�amo Ferroodprawiał mszę, a ksiądz Oscar służył mu jako ministrant.Większość wiernychstanowiły kobiety i osoby starsze: parafianie o skromnym wyglądzie, urzędnicy idącyzaraz do pracy, emeryci, gospodynie domowe.Kilka kobiet miało ze sobą kosze iwózki na zakupy.Dwie czy trzy staruszki ubrane były na czarno, a jedna, klęczącanieopodal Quarta, okryta była welonem, jakich na mszach nie używano już odprzeszło dwudziestu lat.Ksiądz Ferro podszedł bliżej, aby przeczytać słowa Ewangelii.Odprawiał mszę wbiałych szatach i Quart dostrzegł, że pod szyją, spod ornatu i stuły, wystaje brzeghumerału: staroświeckiego kawałka płótna, kładzionego na ramionach na pamiątkęmateriału, który przykrywał twarz Chrystusa, noszonego przez księży ubierających siędo mszy przed Drugim Soborem Watykańskim.Tylko duchowni bardzo starzy lubbardzo tradycyjni używali tego fragmentu ubioru liturgicznego; i nie był to jedynyanachronizm w stroju i zachowaniu księdza Ferro.Stary ornat, na przykład, należałdo typu nazywanego skrzypce gors całkowicie otwarty po obu stronach, podobniejak w dalmatyce, zamiast zwykłego modelu, który zastąpił ją przez to, że jest lżejszy iwygodniejszy. Wtedy Jezus rzekł do swych uczniów.Proboszcz czytał tekst, setki razy powtarzany przez swe długie życie, niemal bezpatrzenia do książki otwartej na pulpicie, skupiony na bliżej nieokreślonym punkciemiędzy nim a wiernymi.Nie było mikrofonów zresztą maleńki kościół wcale ich niewymagał a jego silny, spokojny głos, pozbawiony modulacji czy odcieni, wypełniałwładczo ciszę nawy pomiędzy rusztowaniami i pociemniałymi malowidłami nasuficie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy