Parks Tim Morris Duckworth 02 Duch Mimi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dziesięcioletni Morris kochał te wyprawy.Kochał zapach lśniących parkietów,kwieciste obicia szezlongów, wysokie okna, ozdobione kunsztownie upiętymi,ciężkimi, welweto-wymi storami, za którymi rozciągał się widok na starannieprzycięte trawniki i eleganckie stawy rybne.Kochał ciszę i echo rozbrzmiewają-ce w przestronnych pomieszczeniach, których dekoratorzy nieodmiennie przed-kładali przepych nad to, co niezbędne.Czuł, że urodził się nie w tej klasie spo-łecznej, co powinien.Prawdopodobnie także nie w tej nacji.Po śmierci Matki West End nagle stałsię całkiem obcy i Morris zaczął spędzać weekendy w Victoria and Albert Mu-seum, National Gallery, British Museum czy Tate, dorastający i niecierpliwy,stopniowo odkrywający, że ten rodzaj piękna, który pociąga go najbardziej, by-najmniej nie wywodzi się z chwały militarnej i meteorologicznej przeszłości jegoojczystego kraju: scen batalistycznych ukazujących zwycięstwa Wellingtona,nieb Constable'a czy marin Turnera.Prawdziwe jego zródło biło we Włoszech.Niepozorny tryptyk Cespo di Garofano ostatecznie ugruntował go w tym prze-świadczeniu.Malowidło przedstawiało Madonnę ze świętą Cecylią i świętymWalerianem.Ich pozy były majestatyczne, a jednocześnie swobodne i pełne ra-dości.Wszyscy nosili wspaniałe szaty, w niczym nieprzypominające sztywnychangielskich konstrukcji składających się z gorsetów i kryz, zupełnie jakby odpo-wiednia prezencja była równoznaczna z torturą.Włoscy święci najwyrazniejczerpali radość ze swoich strojów, miękkich zwojów błękitu i purpury, migo-czących brosz i eleganckich sandałów.A jak zmysłowe mieli usta i oczy! NawetMadonna.Była to zmysłowość wyrażona poprzez ceremonialność.Ceremonial-ność zaś rodziła się ze zmysłowości.Po raz pierwszy Morris mógł się przekonać,że wulgarne przyjemności ojca i pobożność jego drogiej, zmarłej Matki nieko-niecznie muszą stanowić przeciwieństwo.Co więcej, mimo ciemnych włosów święty Walerian był wyraznie podobny doMorrisa.Tak więc, kiedy wszystko sprzysięgło się - doprawdy nie można byłonazwać tego inaczej - aby wyrzucono go z Cambridge, wyjazd do Włoch wydałmu się czymś najnaturalniejszym w świecie.- Czy kiedykolwiek szukał pan w obrazach znanych sobie ludzi? - zapytał For-besa, kiedy po raz drugi okrążali Piazza della Libert�.Jak zwykle w tym bałaga-niarskim kraju znalezienie miejsca parkingowego graniczyło z cudem.Samocho-dy stały na chodnikach, na miejscach zarezerwowanych, nawet na przystankachautobusowych.Jednak Morris nie miał ochoty łamać przepisów.Z pewnością w pobliżu jestjakiś parking.Zapłaci z przyjemnością.- Co masz na myśli? - zainteresował się Forbes.RLT- Ludzi, których pan znał i byli panu bliscy.Czy kiedykolwiek szukał pan ichtwarzy na obrazach?- Mówisz o szukaniu portretów, które byłyby do nich podobne? - uściślił For-bes.- Owszem.- Takie sformułowanie stanowiło pewne ograniczenie jego myśli,jednak zgodził się je zaakceptować.- Nie, nigdy mnie to w sztuce nie pociągało.- Rozumiem.Ale tak z czystej ciekawości.Nigdy nie natrafił pan na obrazie natwarz kogoś, kogo by pan znał? Pańskiej żony na przykład.- Nie.- Głos Forbesa brzmiał teraz bardzo stanowczo.-Ani nie natrafiłem, aniteż nie szukałem.Morris milczał.Wędrował wzrokiem po zatłoczonych samochodami dwudzie-stowiecznych chodnikach, wzdłuż których wnosiły się monumentalne, eleganckiefasady renesansowych palazzi.Forbes obserwował go swoimi małymi, zielonymioczkami.W tym momencie rozdzwonił się telefon.Pochłonięty wartko biegnącymi myślami i kłopotami z zaparkowaniem samo-chodu, Morris omal nie podniósł słuchawki.Ale nie, powiedział jej przecież, że odziesiątej trzydzieści jest umówiony z klientem, a teraz była dopiero za dziesięćjedenasta.Nie jest żółtodziobem, żeby dać się przyłapać w ten sposób.Forbes czekał.Dokładnie po dziesięciu dzwonkach, akurat kiedy ponownieokrążyli plac, telefon umilkł.- Osobliwy z ciebie gość - zauważył Forbes.Morris odwrócił się i obdarzył swojego towarzysza najbardziej promiennym zuśmiechów spod jasnowłosej czupryny.Nagle błękit jego własnych oczu stał siędla niego niemal namacalny i ogarnął go nastrój takiej euforii, że w odruchuanarchistycznej ekstrawagancji zaparkował na przejściu dla pieszych, dokładniena wprost Palazzo dei Signori.RLTGaleria z całą pewnością przydawała szyku ulicy.A jednocześnie w osobliwysposób stanowiła jej odbicie, uświadomił sobie Morris, czyniąc jedno z tychprzenikliwych, błyskotliwych spostrzeżeń, które zawsze wprawiały go w zado-wolenie.Miała te same kolory, tylko zredukowane do zgaszonych różów marmu-rów i żółci szorstkich trawertynów.Kryła w sobie tę samą zmysłowość, z jakąobnosili się mężczyzni i kobiety na piazza, w jej wnętrzu zastygłą jednak wwiecznej kontemplacji, przemienioną w bezruch pędzlem i dłutem, wydestylo-waną z intensywności i wulgarności, cechujących świat zewnętrzny, stanowiłachłodną podobiznę ulicy, tyle że wyzbytą pośpiechu i gorączki.Morris postano-wił przeciągnąć wizytę w galerii tak długo, jak się tylko da.Massimina znajdo-wała się na trzecim piętrze, w Sali VIII, ale przecież poczeka tam na niego.Mor-ris zawsze był zwolennikiem odwlekania przyjemności.Po krótkich odwiedzinach w toalecie Forbes ujął swojego towarzysza za łokieći poprowadził zaprojektowanym przez Vasariego korytarzem do Sali Hermafro-dyty.Ten człowiek był taki inteligentny, dysponował taką wiedzą.Zachęcił Mor-risa do dotknięcia gładkich ud Apollina, by poczuł dłonią siłę oddanych w mar-murze mięśni.Tego właśnie chciałby nauczyć swoich uczniów, kiedy szkoławreszcie otworzy podwoje, tłumaczył przy tym.%7łeby nie traktowali sztuki z peł-ną szacunku obawą, żeby czerpali z niej przyjemność.Dzieci powinno się zachę-cać do kopiowania, a następnie do tworzenia.To naprawdę jedyna droga pozna-nia gratia placendi.A to znaczy? Morris uwielbiał te łacińskie wstawki.Jego dłoń powędrowała wdół, do kamiennego kolana, które gdyby nie brak odruchów, śmiało mogłobyuchodzić za jego własne.- Rozkosz przyjemności.- Głos Forbesa był teraz bardziej afektowany niż kie-dykolwiek.RLT- Attenzione, signore*33! - Strażnik wyrósł przed nimi niczym spod ziemi.Nałokciu Morrisa zacisnęła się zdecydowana dłoń.- Non s� tocca, nie dotykać.Albowyjść stąd.Dotykać bardzo zle, capito*34!Morris odwrócił się gwałtownie.Dlaczego przedstawiciele władzy zawszewprawiali go w taką nerwowość? To nieznośne uczucie, że został przyłapany naczymś, czego nie powinien był robić.Od razu był gotów rzucić się do ucieczki.Dokładnie w tym samym momencie przypomniał sobie, że miał wysłać faks doDoorways z potwierdzeniem przyjęcia zamówienia.Wycieczka była zepsuta, takstarannie pielęgnowany dobry nastrój ulotnił się bezpowrotnie.- Filisterska mentalność ukryta pod maską protektora dzieł sztuki - skomento-wał Forbes, ze smutkiem potrząsając głową, kiedy strażnik wrócił na swoje krze-sło.- Przecież widział, że nie robimy nic złego.Jeden z powodów, dla którychopuściłem Anglię - dodał w jednym z rzadkich momentów osobistego wyznania.Jednak Morris był zbyt wstrząśnięty, by podjąć temat.Jedyne, czego pragnął,to zobaczyć Massiminę i wyrwać się stąd [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy