Posadas Carmen de Zaproszenie na morderstwo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tak, tak, nie było co do tego żadnej wątpliwości.Vladpozwolił, aby jego ramię ześlizgnęło się po ramieniu Agaty i pozostałoprzy nim, w czasie gdy mówił coś do niej, ale ona za Chiny niepamiętała co, bo była skupiona na komunikacji zupełnie innego typu,mającej niewiele wspólnego ze strunami głosowymi.Daj spokój, kochana wyrzucała sobie, pałaszując talerz śledzi wśmietanie zmieszanej z dwoma żółtkami. Lepiej przerwać to teraz, niżbawić się w jakieś harlequiny.Nie jesteś w jego typie (to zresztą całkiemzrozumiałe), ale nie tylko ty, uświadamiam ci raz jeszcze, żeby todotarło do ciebie: ten facet to g-e-j, żałośnie przeliterowała to słowo wmyślach, jakby chciała wytatuować owe trzy litery na swoim złamanymsercu.I właśnie wtedy, o ile �gata dobrze pamiętała, doszło dokatastrofy.Nie była ona wcale związana ze śmiercią siostry, co miałonastąpić kilka godzin pózniej, lecz z innym nieszczęściem.Wcześniejszym, mniej przerażającym, chociaż niewątpliwieodgrywającym kluczową rolę w tym, jak �gata odbierała wszystkiewydarzenia owego dnia.Winny był ten niespodziewany dotyk, jakimobdarzył ją Vlad Romescu.A może kawa, która okazała się szatańskomocna? Niewykluczone, że to te dwa huevos rancheros spałaszowanewraz ze śledziami w śmietanie, niemal bez przeżuwania.Najpewniejjednak znaczenie miała każda z tych rzeczy, a do tego jeszcze lekhomeopatyczny o skutkach, pożal się Boże, przeczyszczających.Wkażdym razie kiedy tylko Vlad oddalił się kilka metrów, aby nałożyćsobie grzanki, �gata poczuła pierwsze oznaki poruszenia.A właściwieistnego tsunami, które wystąpiło bynajmniej nie na zupełnie spokojnymtego dnia morzu, lecz w jej brzuchu, w okolicach jelit.Człowiek zawszeczuje, kiedy zbliża się tego typu kataklizm.Najpierw odbiło jej się kawązmieszaną z chili poblano.Wkrótce nastąpił odgłos niczym z zatkanejrury, a potem plumknięcie, które wywołało w niej dreszcze iwystąpienie zimnych potów.No nie! zirytowała się w myślach, lecznic już nie mogła poradzić.Wszystkie objawy były z gatunku tych, októrych lepiej nie wspominać, bo nawet kiedy samemu się o nich myśli,twarz rumieni się ze zgrozy.Spadło to na nią tak znienacka, że być może(tak, o Jezu, tak, oby!!!) nikt nie miał czasu zauważyć, jak na jej pareo(w kolorze khaki, co za szczęście w nieszczęściu) rośnie coraz większawstydliwa brązowawa plama.W końcu �gata zdołała powstać z krzesłai ruszyć pod pokład szalonym biegiem.Siedząc na skraju łóżka w oczekiwaniu na kaprala Padillę i jegodecydenta, porucznika Galveza, którzy mieli przystąpić do serii pytań,�gata przycisnęła kolana do siebie i zwarła pośladki.Nie ma mowy.Otym wszystkim nie miała zamiaru opowiadać żadnemufunkcjonariuszowi, choćby ją przypiekali na ruszcie.Musiała jednakkoniecznie zmyślić jakiś dobry powód, dlaczego nie przebywała zpozostałymi od śniadania aż do piątej po południu, czyli do chwili, kiedyodkryto zwłoki Olivii.Widzi pan, kapralu, po śniadaniu miałam niewielkie zawrotygłowy (mhm, tak właśnie powie; zawroty, to brzmi godnie, a przy tymjak najbardziej wiarygodnie na pokładzie statku)& naprawdęniewielkie, natomiast wie pan, jak uprzykrzające to może być uczucie.Oto przyczyna tego, że tyle godzin spędziłam w kajucie sama. Czydobrze rozumiem, że od pory śniadania aż do momentu, kiedyznaleziono ciało pani siostry, nic pani nie widziała ani nie słyszała?Padilla i jego szef z pewnością zadadzą tego typu pytanie, potem mogąnawet dodać: Proszę powiedzieć, panno Uriarte, nikt w tym czasie niezbliżał się do pani kabiny, żeby sprawdzić, jak się pani czuje? A przezbulaj też nic pani nie zauważyła ani nie usłyszała, żadnej rozmowy,żadnego krzyku, żadnego uderzenia?.�gata pomyślała, że jeśli policjanci z krwi i kości faktycznie choćtrochę przypominają tych filmowych, to po tego typu pytaniu Padilla ijego przełożony najprawdopodobniej wychyliliby się przez iluminator wjej kajucie i natychmiast przekonali się, że widać stamtąd co najmniejpołowę drewnianego pomostu tego, który �gata zauważyła napoczątku dnia przed kąpielą, tego samego, na którym po południupojawiło się martwe ciało jej siostry. Bardzo nieszczęśliwy upadek.Wszystko wskazuje na to, że panisiostra siedziała na górze tu, na rufie, na poręczy, tyłem do morza,rozmawiając przez telefon (na kładce znalezliśmy też jej komórkę), ispadła.Skręcony kark, łatwo się domyślić, że właśnie to stało siębezpośrednią przyczyną zgonu.Ważne jednak, aby ustalić, czy byłasama, czy może ktoś jej towarzyszył.Niech pani jeszcze raz sięzastanowi, czy kiedy przebywała pani w kajucie z objawami lekkichzawrotów, widziała coś pani lub słyszała?�gata jeszcze mocniej przyciska kolana do siebie.Nad jej ciałemwisi grozba kolejnego ataku tsunami, a do gardła znów podchodziposmak zjełczałej kawy.No tak.Jeśli funkcjonariusze zadadzą topytanie, nie będzie miała wyjścia, musi odpowiedzieć twierdząco.Przezte pięć czy sześć godzin dobiegały do niej urywki rozmów.A przedszybą iluminatora, z którego faktycznie można dojrzeć część kładki,�gata widziała wtedy majaczące cienie.A co mówiły te głosy? I cowyrabiały te cienie? Gdyby to był film, a nie prawdziwe życie znowupogrążyła się w rozmyślaniach to z pewnością teraz moja pamięćstopniowo odtwarzałaby te strzępki rozmów, luzne słowa, nawet jakąświzję, krótkotrwałą, acz wyjaśniającą bardzo wiele, coś, co pozwoliłobyustalić, jak doszło do śmiertelnego wypadku.Tylko że to nie jest film, torzeczywistość.A jak widać, prawdziwe życie nie waha się mieszaćnienaprawialnego z niewytłumaczalnym, rzeczy żałosnych zewstydliwymi.A mówiąc wprost i dosadnie śmierci mojej jedynejsiostry z potężną sraką. We wspomnieniach Agaty Uriarte przewijały się więc i mieszałypojedyncze słowa i skurcze żołądka.Zmiech, który urwał się równienagle, jak się zaczął, nader infantylny, a potem, po kilku minutach,przelotny widok czegoś przez iluminator (komórka na ziemi, okularyprzeciwsłoneczne), wszystko oczywiście przeplatane bieganiem dołazienki i żałosnym jękiem, gdy kolejny raz nie zdążyło się na sedes.%7łycie to fatalny, a przy tym wyjątkowo bezlitosny scenarzysta,stwierdza z żalem �gata, wciąż trzymając kolana ściśnięte, i usiłujeprzypomnieć sobie i uporządkować to, co pamięta, zanim otworzą siędrzwi, pojawią się kapral Padilla z porucznikiem Galvezem i zacznązadawać pytania.Rusz głową, Agato, wysil mózg, choćby nie wiem co.Codokładnie widziałaś i słyszałaś, i w jakiej kolejności? Przypomnij sobie,przypomnij& ZAPROSZENIE NA MORDERSTWOZAPROSZENIE NA MORDERSTWOUwagi do ewentualnej powieściautorstwa Agaty UriarteOd śmierci mojej siostry upłynęło już trochę czasu, więc otojestem, z kartką i ołówkiem w dłoni (to taka licentia poetica, oczywiściepiszę na komputerze, cóż, nie ma rady), aby opowiedzieć, co wydarzyłosię od tamtego dnia.Część mnie samej uważa, że taką historię wartowydać w formie powieści, a może jeszcze lepiej w formie bloga, tak abyinni mogli zapoznać się z wieloma osobliwymi okolicznościami tejhistorii.Druga część mnie, mająca obecnie głos decydujący, opowiadasię jednak za tym, aby szczegóły nie ujrzały światła dziennego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy