Scarrow Simon Orły Imperium 02 Podbój

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Co tam się dzieje, panie? Wygląda na to, że chłopaki usiłują wykrzesać w sobie ducha walki. Ducha walki? Jasne.Przecież już wiedzą, że nie mają z nami szans.Do tej pory za każ-dym razem skopaliśmy im dupska.Morale musiało spaść im strasznie, więc Kar-atakus robi co może, by zachęcić ich do dalszej walki.Kolejny ryk dobiegł od strony obozu wroga i znów rozległo się klekotanie. Co to za dzwięki? Chodzi ci o ten stukot? To ta sama sztuczka, której i my używamy.Ude-rzają mieczami o tarcze.Możesz osiągnąć taki efekt, jeśli wystarczająca liczbaludzi zdoła wejść w odpowiedni rytm.Robi się to w jednym celu: żeby wróg nasamą myśl o nas srał ze strachu po nogach.Tak to w zamierzeniu ma działać naludzi.U mnie jednak takie hałasy wywołują wyłącznie ból głowy.Katon skończyłjeść i odłożył menażkę.Kontrast pomiędzy dwoma obozami niepokoił go mocno.W namiotach wroga świętowano, , legioniści rozbili obozowisko i odpoczywali,jakby jutro miał być kolejny zwykły dzień. Nie powinniśmy czegoś z tym zrobić? Na przykład czego? Sam nie wiem, ale wydaje mi się, że trzeba by im w tym przeszkodzić.%7łeby znowu poczuli się niepewnie. A kogo to obchodzi, jak oni się czują? Macro ziewnął. Niech siędranie bawią.Chłopakom to niespecjalnie przeszkadza, a jak się jutro zetrzemy, tooni będą bardziej zmęczeni. Też racja. Katon zlizał ostatnie krople wieczerzy z palców.Potemnarwał trawy i wyczyścił nią wnętrze menażki. Panie? Czego? odparł sennym głosem Macro. Nie wiesz, czy tabory dotrą do nas jeszcze dzisiaj? Nie widzę powodu, żeby miały nie dotrzeć.Nie padało przez cały dzień.Dlaczego pytasz? Bo.tak się zastanawiałem, czy dostaniemy jutro wsparcie artylerii. Jeśli Klaudiusz ma odrobinę oleju w głowie, zapewni nam wsparciewszystkiego, czym dysponuje. Katon wstał. Wybierasz się gdzieś? Do latryny, panie.Może też pospaceruję trochę, zanim wrócę. Pospacerujesz. Macro przewrócił się na bok i spojrzał na swojegozastępcę. Mało się nałaziłeś przez ostatnie dwa dni? Muszę się uporać z kilkoma myślami, panie. Chyba że tak.Ale pamiętaj, powinieneś dobrze się wyspać przed jutrzejsząbitwą. Wiem, panie.Katon ruszył w kierunku środka obozu.Jeśli tabory zdołają dotrzeć do obozuarmii, po raz kolejny zobaczy się z Lawinią.Tymrazem nie będzie ich dzieliło żadne ogrodzenie.Może kilku wartowników,lecz ich da się bez problemu obejść w ciemnościach.A on tak pragnął wziąćdziewczynę w ramiona i znowu poczuć zapach jej włosów! Nadzieja na schadzkęnapełniła go niecierpliwością, przyspieszył więc kroku, idąc via Pretoria, w kie-runku namiotu legata.Parł naprzód w takim tempie, że nie zdążył wyhamowaćprzed filigranową postacią, która wynurzyła się z namiotu i stanęła na jego drodze.Wpadł na nią i przywalił brodą w czubek jej głowy. Auł! Ty głupia.Lawinio!Dziewczyna spoglądała na niego wybałuszonymi oczami, pocierając dłoniąobolałe czoło Katon? Ale.jak? mamrotał zaskoczony jej nagłym pojawieniem się w obozie. Co ty tu robisz? Jak się tu dostałaś? dodał zaraz, przypomniawszy sobiebłoto, w którym utknęły wozy. Z transportem artylerii.Jak tylko się okazało, że wozy zostają w tyle, paniFlawia poprosiła obsadę katapulty, by zabrała nas ze sobą.Co z twoją twarzą? Ktoś wpadł na mnie.I to kilka razy pod rząd.Ale to teraz nie ma znaczenia. Pragnął wziąć ją w ramiona, lecz w spojrzeniu Lawinii było coś, co skuteczniezniechęciło go do tego. Co się dzieje? Nic.Dlaczego pytasz? Zachowujesz się jakoś inaczej. Inaczej? zaśmiała się nerwowo. Nonsens.Po prostu jestem zajęta.Pani wysłała mnie po kilka rzeczy. Kiedy będę mógł się z tobą zobaczyć? Katon zaryzykował i chwycił jąza rękę. Nie mam pojęcia.Sama cię znajdę.Gdzie są wasze namioty? Tam. Wskazał jej właściwe pole. Zapytaj po prostu o szóstą centurięczwartej kohorty. Nagle poczuł niepokój, widząc oczyma wyobrazni dziew-czynę przemykającą w całkowitych ciemnościach pomiędzy tysiącami śpiącychżołnierzy. Lepiej będzie, jeśli ja poczekam tutaj na ciebie. Nie! Przyjdę, jeśli znajdę chwilę czasu.A teraz idz już. Lawinia po-chyliła się i pocałowała go szybko w policzek.Zaraz potem pchnęła go dłonią wpierś. No idz!Skonfundowany Katon cofał się powoli.Lawinia uśmiechnęła się do niegonerwowo i machnęła ręką, jakby żartobliwie chciała go pogonić.W jej oczach niebyło jednak ani krzty rozbawienia, co zmroziło Katonowi krew w żyłach i cowięcej, wystraszyło go.Skinął głową, odwrócił się i odszedł między namioty,znikając z jej pola widzenia.Lawinia zaś, ledwie straciła go z oczu, ruszyła szybkim krokiem wzdłuż viaPretoria, oddalając się od kwatery legata.Gdyby poczekała chwilę dłużej, zapewne dostrzegłaby Katona, który przy-stanął i obserwował ją zza pierwszej linii namiotów.Patrzył, jak niemal biegnie,oddalając się od niego, a gdy zyska! całkowitą pewność, że dziewczyna nie do-strzeże go w ciemnościach, ruszył za nią, posuwając się równolegle do głównegotraktu obozu.Przemykał od namiotu do namiotu, starając się nie stracić jej z oczu.Nie dotarła zbyt daleko.Zatrzymała się przed pierwszą z sześciu sporych kwatertrybunów Drugiego.Dręcząca Katona ciekawość zamieniła się w przerażeniemrożące krew w żyłach, kiedy ujrzał, jak Lawinia zdecydowanym ruchem odsuwaklapę namiotu Witeliusza i przestępuje jego próg.ROZDZIAA CZTERDZIESTY SI�DMYKlaudiusz ściągnął przykrywającą stół jedwabną płachtę, czyniąc to zaisteteatralnym gestem.Odkrył tym sposobem oświetloną tuzinami lamp oliwnychmakietę okolic, w których stacjonowała armia.Na tyle dokładną, na ile sztabowcypotrafili odwzorować dane z raportów zwiadu.Oficerowie ze wszystkich legio-nów tłoczyli się wokół stołu, przyglądając się uważnie każdemu szczegółowi.Dlaprzybyłych do obozu już po zmierzchu była to pierwsza okazja, by zapoznać się zrozmieszczeniem linii obrony wroga, które mieli szturmować nazajutrz.Cesarzpozwolił oficerom porządnie zapoznać się z makietą, zanim rozpoczął odprawę. Moi panowie, jutro rano nastanie p-p-początek końca podboju tych ziem.Gdy Karatakus zo-ostanie podbity, a jego armie rozgromione, p-pomiędzy nami astolicą Katuwellaunów nie będzie już żadnej p-przeszkody.A gdy up-padnieCamulodunum, pozostali wodzowie brytyjskich plemion ugną w k-końcu karkiprzed nieuniknionym.Za rok, jestem t-tego pewien, wyspa ta nie będzie się różniłaniczym od innych spokojnych prowincji imp-perium.Wespazjan słuchał tego ględzenia z dobrze skrywaną pogardą.Sądząc poznaczących spojrzeniach wymienianych przez pozostałych oficerów, oni takżeżywili podobne odczucia.Jakim cudem mieli dokonać całkowitego podboju tychziem w niespełna rok? Nikt przecież nie znał nawet prawdziwych rozmiarówwyspy.Niektórzy badacze twierdzili, że ziemie te są przylądkiem na skraju an-tycznego kontynentu.Jeśli to prawda i potwierdzą się opowieści o dzikich ple-mionach zamieszkujących daleką północ, trzeba będzie wielu lat, by zaprowadzićporządek w rozległej prowincji [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy