[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Paznokcie pomalowanebezbarwnym lakierem.Starcze plamy na wierzchu dłoni.Oparła się oniego ramieniem, a on delikatnie na nią naparł.Na chwilę zacisnęłapalce na jego ręce i cofnęła się.- Dobry z ciebie chłopiec, Wilbur - powiedziała.Bał się, że zawiedzie go głos, więc wolał nic nie mówić.W innejsytuacji może zażartowałby sam z siebie, że rozkleja się jak baba, alefakt, że w oczach siedzącej obok niego kobiety nie było nawet śladułez, uczyniłby taki żart kompletnie bezsensownym.- Chyba powinniśmy pójść, zanim Kitty włączy zraszacze, żeby sięnas pozbyć - powiedziała Amanda.Schowała obrączkę do torebki i wstała z ławki, ale zamiastprzewiesić torebkę przez ramię, wciąż trzymała ją w zdrowej ręce.- Pomóc ci? - zapytał.- Na litość boską, przecież nie jestem inwalidką! - %7łeby toudowodnić, zarzuciła torebkę na ramię.- Zapnij kołnierzyk.Niewychowywałeś się w stodole.I nie myśl sobie, że nie będziemywięcej rozmawiać na temat twojej fryzury!W drodze do samochodu Will posłusznie zapiął kołnierzyk.Wotwartych drzwiach stała Kitty Treadwell z papierosem w ustach iobserwowała ich uważnie.Kręta smużka dymu wiła się wokół jejtwarzy.593- Zapłaciłam podatek - powiedziała.Amanda znieruchomiała z ręką na klamce samochodu.- Za dom w Techwood.- Kitty zeszła po schodach i zatrzymała siękilka kroków od samochodu.- Co do centa.Kiedy James go sprzedał,Henry ego mało szlag nie trafił.- Mnie też - przyznała Amanda.- Cztery miliony to całkiem niezłyzarobek.- Henry rozumie wyłącznie język pieniędzy.- Kitty wyjęłapapierosa z ust.- Myślałam, że Wilbur go przejmie.- Nie chce - odparła Amanda.- Jasne.- Kitty obdarzyła Wilbura uśmiechem, od którego zrobiłomu się zimno.- I tak urządziłeś się najlepiej z nas wszystkich.Jak tomożliwe, u licha?Nie odpowiedział.Nie był w stanie nawet na nią spojrzeć.- Czy Hank poznał Ulstera w tej jadłodajni? - zapytała Amanda.Kitty z ociąganiem przeniosła spojrzenie na nią.- Szukał Lucy.Chciał mieć pewność, że nie zgłosi pretensji dospadku po rodzicach.Dobrali się jak dwa ziarna w korcu maku.Zawarli układ: Hank oddal mu Lucy, bez żadnych dodatkowychwarunków, a w zamian za to Ulster wyciągnął mnie z nałogu.Chociaż, szczerze mówiąc, nikomu nie polecam jego metod.-Uśmiechnęła się, jakby właśnie powiedziała świetny dowcip.-Wydaje mi się, że James był zadowolony.Lucy była jak upadły anioł,bez rodziców i rodziny, która mogłaby narobić smrodu.- Wy-dmuchnęła dym.- A Mary już mu się znudziła.- Dlaczego ją zabił?- Mary? - Wzruszyła ramionami.- Bo nie mógł jej złamać.Ciążacoś w tobie zmienia.Tak to przynajmniej wygląda z zewnątrz.Godne594najwyższego szacunku, ale sama widzisz, czym się to dla niejskończyło.- A Jane Delray?- O to bez przerwy się kłócili.Henry chciał, żeby znikła.Niechciała siedzieć cicho.Każdemu, kto tylko chciał słuchać, opowiadałao Lucy, o Mary, o mnie.Chyba mam szczęście, że nie skończyłam taksamo jak ona.Zasłaniałam się nazwiskiem ojca.- Znowu sięzaśmiała.- Tak jakby tam kogokolwiek obchodziło, kim jest mójojciec.- Kłócili się? - powtórzyła Amanda.- Jamesowi było obojętne, z kim rozmawia ta mała dziwka.Stał sięniezmiernie wyniosły, i chyba nic dziwnego.Przecież realizowałmisję powierzoną mu przez Pana.Nie był mordercą do wynajęcia.Bóg go chronił.- A więc mieszkałaś z Lucy - domyśliła się Amanda.- Tak, przez cały czas.- Można było odnieść wrażenie, że czeka nakolejne pytanie.Kiedy nie padło, powtórzyła: - Przez cały czas.Amanda nadal milczała.- Zresztą.- Kitty strząsnęła popiół na podjazd.- W końcupogodziłam się z ojcem.- Roześmiała się z goryczą.- Jeszcze więcejkasy do szkatuły Henry ego.Jak to mówią? Bóg zatrzaskuje drzwidopiero wtedy, kiedy najpierw pozabija deskami wszystkie okna.- Gdybyś zgodziła się zeznawać, mogłabym.- Niczego byś nie mogła.Obie o tym wiemy.- Ale za to ty możesz go zostawić.Zaraz, natychmiast.- Dlaczego miałabym to zrobić? - zapytała z autentycznymzdziwieniem.- Przecież jest moim mężem.Kocham go.To wygłoszone spokojnym tonem stwierdzenie wstrząsnęło Willembardziej niż cokolwiek, co do tej pory usłyszał.595- Jak możesz? - zapytała Amanda.- Po tym wszystkim, co zrobił.Kitty wydmuchnęła w górę wąską wstążkę dymu.Sama wiesz, jak to jest z mężczyznami.- Rzuciła niedopałek naziemię.- Przy nich kobieta musi czasem zamienić się w przestępcę.596OBECNIETYDZIEC
PÓy
NIEJROZDZIAA
33Psy Sary zupełnie się rozpuściły.Will zaczął je nawet karmićserem, o czym Sara przekonała się w dość bolesny sposób.Najwyraz
niej trwało to już od dość dawna.Psy wprost oszalały.Jaktylko poznały ulicę, przy której mieszkał Will, zaczęły szarpać się nasmyczach niczym husky pędzące do Klondike.Kiedy wreszcie Saradotarła do drzwi, miała wrażenie, że oba ramiona ma dłuższe okilkanaście centymetrów.Przełożyła smycze do jednej ręki, drugą zaś grzebała w kieszeni wposzukiwaniu klucza.Na całe szczęście właśnie wtedy przykrawężniku zatrzymało się jego porsche.Pomachał i wysiadł z samochodu, a psy rzuciły się na niego zradosnym szczekaniem.- No proszę, proszę! - przemawiał czule, głaszcząc je i drapiąc zauszami.- Dobre pieski!- Są okropne - stwierdziła Sara.- Koniec z serem.Will wyprostował się ze śmiechem.- Trzeba dawać psom ser, bo same nie są w stanie go zdobyć.Otworzyła usta, by zbić jego argument, ale nie zdążyła, ponieważpocałował ją tak długo i mocno, że wszystko inne przestało się liczyć.Uśmiechnął się do niej.- Masz jakieś wiadomości od swojego kuzyna?- Możemy mieszkać w jego letnim domku przez cały tydzień.597Uśmiechnął się jeszcze szerzej i wziął od niej smycze.Psy od razusię uspokoiły.Sara nie mogła się nadziwić, o ile lepiej Will terazwygląda.Wrócił do swojej normalnej pracy, przesypiał noce, uwolniłsię od ciągłego stresu.Zaczekał aż Sara zamknie za nimi drzwi, po czym spuścił psy zesmyczy.Natychmiast popędziły do kuchni, ale Will nie poszedł zanimi.- W przyszłym tygodniu Henry emu zostaną przedstawioneoficjalne zarzuty - powiedział.- Jeśli chcesz, możemy przełożyć wyjazd do.- Nie.Opróżniał kieszenie, kładąc klucze i pieniądze na stole.- Jak rozwija się sprawa?- Henry walczy, ale trudno dyskutować z wynikami badań DNA.-Zsunął z paska futerał na komórkę.- A co u ciebie? Jak ci minąłdzień?- Muszę ci coś powiedzieć.Od razu zesztywniał.Sara nie miała do niego pretensji.Ostatniomusiał wysłuchać wielu niedobrych wieści.- Przyszły wyniki badań toksykologicznych twojego ojca.Poprawił długopis leżący na stole.- I co?- Miał we krwi niewielkie ilości demerolu.Zmierzył ją uważnym spojrzeniem.- Tabletki?- Zastrzyki.- Co to znaczy  niewielkie ilości ?- Był dużym mężczyzną, więc trudno to dokładnie określić.Pewnietyle, żeby się rozluz
nił, ale nie aż tyle, żeby go oszołomić.Fiolka była598w lodówce pod barem.Strzykawkę znalez
li w koszu na śmieci.Wśrodku był osad, na strzykawce i na fiolce jego odciski palców.Will podrapał się po policzku.- Nigdy nie używał narkotyków.To była jego obsesja.Nienawidziłich.- Wiesz, jak paskudnie jest w więzieniu.Wielu ludzi zmieniazdanie na temat narkotyków, jak tylko posiedzi tam jakiś czas.- Skąd wziął płynny demerol?Sara przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią.- Może od prostytutki, która była u niego poprzedniej nocy? Czypolicji udało się ją odnalez
ć?- Nie.Nie znalez
li też lakieru do paznokci.Wiedziała, że Will nienawidzi zawieszonych w powietrzu,niedokończonych wątków.- Być może ona go ukradła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

szkla.opx.pl