[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dzieci już zdrowo chrapały: wysłałje spać o wiele wcześniej, bo większość nocy mieli spędzić na nogach.Młody król wiedział, że w ichwieku trudno się obyć bez normalnej porcji snu, a w dodatku przez całe popołudnie też nie byłosposobności do odpoczynku.Najpierw ćwiczył z Julią strzelanie z łuku i stwierdził, że chociaż niedorównuje w tej sztuce przeciętnemu narnijskiemu łucznikowi, radzi sobie zupełnie niez
le.UdaÅ‚o jej siÄ™nawet ustrzelić dzikiego królika (oczywiÅ›cie nie MÓWI
CEGO królika; w zachodniej Narnii jestwiele zwykłych), który wisiał już, oprawiony i oczyszczony.Tirian odkrył też, że dzieci znały się dobrzena tym brudnym i cuchnącym zajęciu, jakim jest oprawianie zwierzyny; nauczyły się tego podczasdługiej wędrówki przez Krainę Olbrzymów, za czasów księcia Riliana.Potem próbował nauczyćEustachego posługiwania się szablą i tarczą.Eustachy miał niezłą prak- tykę z czasów swychwcześniejszych przygód, ale wówczas walczył zawsze prostym narnijskim mieczem.Nigdy dotąd nie miałw ręku krzywej kałormeńskiej szabli i sprawiało mu to dużą trudność.Musiał poznać wiele zupełnienowych uderzeń, oduczyć się wielu dawnych, do jakich zdążył się przyzwyczaić, walcząc prostymmieczem.Tirian spostrzegł jednak, że chłopiec ma bystre oko i jest bardzo szybki w nogach.Zdumiała gosiła dzieci; wydawały się zresztą o wiele silniejsze, bardziej wyrośnięte i dojrzałe niż jeszcze kilkanaściegodzin temu, gdy zobaczył je po raz pierwszy.Tak właśnie działa narnijskie powietrze na przybyszy znaszego świata.Wszyscy troje zgodzili się, że przede wszystkim muszą wrócić na Wzgórze Stajni ispróbować uwolnić jednorożca Klejnota.Potem, jeśli im się powiedzie, powinni wyruszyć na wschód,aby spotkać się z posiłkami, które prowadzi z Ker-Paravelu centaur Runwid.Doświadczony żołnierz imyśliwy zawsze może się obudzić o tej godzinie, o której chce.Tirian  nastawił się" na dziewiątąwieczorem, zapomniał o wszystkich zmartwieniach i natychmiast zasnął.Po przebudzeniu czuł się tak,jakby spał zaledwie kilka minut, ale nie miał wątpliwości, że nadeszła właściwa pora.Wstał,włożył hełm z turbanem (kolczugi do snu nie zdejmował) i potrząsał dziećmi tak długo, ażsię przebudziły.Gdy wreszcie wygrzebały się ze swoich koi, miny miały niezbyt wesołe, a twarze niecoszare, było też wiele głośnego ziewania. Tym razem  rzekł Tirian  kierujemy się prosto na północ.Na szczęście noc jest gwiaz
dzista.Droga będzie o wiele krótsza, bo poprzedniego ranka musieliśmykluczyć i krążyć.Jeśli napotkamy wroga, zachowajcie zimną krew, a ja spróbuję przemówić jakprzeklęty, okrutny i dumny kalormeński pan.Jeśli dobędę szabli, ty, Eustachy, musisz zrobić to samo, aJulia niech się cofnie i nałoży strzałę na cięciwę.Ale kiedy zawołam:  Dom!", uciekajcie oboje do wieży.Iniech nikt nie próbuje walczyć  ani jednego uderzenia!  gdy dam sygnał do odwrotu.Takie fałszywemęstwo zepsuło już wiele najlepszych planów wojennych.A teraz, przyjaciele, w imię Aslana  naprzód!Zagłębili się w zimną i ciemną noc.Ponad szczytami drzew płonęły wszystkie gwiazdypółnocnego nieba.Gwiazda Północna tego świata nazywana jest Ostrzem Włóczni, jest ona jaśniejszaod naszej Gwiazdy Polarnej.Przez pewien czas szli prosto na nią, ale póz
niej natrafili na las tak gęsty,że musieli zmienić kierunek, aby go obejść.A potem określenie położenia stało się bardzo trudne, bogałęzie przesłaniały niebo.Właściwy kierunek odnalez
li dzięki bystrości Julii, która była w Angliidoświadczonym przewodnikiem.Wędrując po pustkowiach Północnych Krain w czasie swegopierwszego pobytu w tym świecie, poznała też dobrze narnijskie gwiazdy i potrafiła określić kieruneknawet wówczas, gdy nie widzieli Ostrza Włóczni.Kiedy Tirian odkrył, że dziewczynka jest lepszymprzewodnikiem od niego, ustąpił jej miejsca na przedzie i podziwiał ją, gdy bezszelestnie i zwinnieprzemykała przez ciemny las, bez wahania odnajdując właściwą drogę. Na grzywę Lwa!  szepnął doEustachego. Ta dziewczyna chyba urodziła się w lesie! Nawet gdyby płynęła w niej krew driad, nieradziłaby sobie lepiej. Jest mała i to jej pomaga  odpowiedział Eustachy, ale Julia syknęła na nich,żeby nie hałasowali.19W lesie panowała niezmącona cisza.Prawdę mówiąc, było trochę za cicho.Wzwykłą narnijską noc las powinien rozbrzmiewać rozmaitymi odgłosami: od czasu do czasu wesołympozdrowieniem jeża, pohukiwaniem sowy, zawodzeniem fletu z oddali, mówiącym, że gdzieś napolanie tańczą fauny, głuchymi uderzeniami młotów spod ziemi, przypominającymi, że karły lubiąpracować nocną porą.Ale tej nocy tylko cisza dzwoniła w uszach, jakby w całej Narnii zapanował smuteki lęk.Po pewnym czasie zaczęli się wspinać na dość strome zbocze.Drzewa rosły tu coraz rzadziej.Tirianczuł, że jest to dobrze mu znane Wzgórze Stajni.Julia szła coraz ostrożniej i dawała rękami znaki, aby jąnaśladowali.W pewnej chwili stanęła bez ruchu, powoli schyliła się i nagle bezszelestnie znikła wwysokiej trawie.Po minucie wstała, zbliżyła, usta do ucha Tiriana i szepnęła najciszej jak potrafiła:  Najemię! Am popat [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

szkla.opx.pl