Stomma Ludwik Żywoty zdań swawolnych

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.(.) Wrócił nasz młodzieniec po paroletnim pobycie w Krakowie do swej biednej inieszczęśliwej matki, która utraciwszy w tym czasie obie swoje córki, poprzednio uwiedzionei sponiewierane podstępem nieuczciwych kochanków, przytuliła do siebie swe nieszczęśliwedziecię, i wszelkich sił i resztek majątku nie żałowała, aby go z nałogu pijaństwa wyrwać i nauczciwą skierować drogę.Niestety, próby te poszły całkiem na marne, młodzieniec staczał sięcoraz bardziej w kałużę upadku i nędzy i po takim ataku delirium już mu ratunku i zdrowiawcale nie rokuję.Zauważmy cały zespół więzi nie mających niby medycznego ani logicznego związku, ajednak koniecznych: syfilis - alkoholizm - utrata resztek majątku - liberalne poglądy -chodzenie do teatru - pospolitowanie się ze służbą ( stosunków służbowych ofiarą ).Otosyfilis mieszczański i pedagogiczny.Nie ma już w nim cienia metafizyki, jest za tokategoryczna socjologia: zarażasz się w wyniku naruszenia norm społecznych, a twojezarażenie ostatecznie tkankę społeczną rozpruwa.Jesteś nie tylko świnią, ale i burzycielemporządku, obywatelu zarażony.Wstydz się podwójnie.88Niby lepiej się wstydzić niż mieć poczucie ostatecznego potępienia.Ale.Chory na kiłę(wówczas z kolei mówiło się lues ) znakomity socjolog i etnograf polski, Jan StanisławBystroń, tak był porażony wizją ośmieszenia w środowisku, tak bał się wskazujących palcówkolegów, iż by ukryć chorobę - zrezygnował nawet z prób jej leczenia.Cóż, wychował się,jak i nasz młodzieniec , w Krakowie i patrzył na świat oczyma tamtejszej jagiellońskiejprofesury.W tym samym czasie u wód , w Marienbadzie czy Karlsbadzie inaczej już bywało.Chorzy tworzyli tutaj zgoła wesołe kółka towarzyskie, w których opowieści ookolicznościach zarażenia, im bardziej skandaliczne, tym lepiej, należały do obowiązkowychatrakcji.We Francji Guy de Maupassant przechwalał się swoim syfilisem na lewo i prawo, aw liście do Roberta Pinchona, w marcu 1877 (Bystronia nie było jeszcze na świecie) pisał: Mam kiłę! Nareszcie! Najprawdziwszą na świecie.Nie jakiegoś tam mieszczańskiegotryperka, nie byle jakie pryszcze.Nie, nie - wielkiego syfa - takiego, na który umarłFranciszek I.I jestem z tego dumny.A nade wszystko gardzę burżujami.Alleluja - mamsyfa, więc nie muszę już żyć w strachu, że go złapię.Robert Pinchon nie zawiódł przyjacielai pokazywał jego korespondencję wszystkim z szanowanych obywateli, którzy go jeszczeprzyjmowali.Postępy medycyny, dzięki którym stał się syfilis w pełni wyleczalny, przyniosły ostatecznytriumf libertynom.Chorobę leczy się dziś łatwo, ale i (we Francji) obowiązkowo.Obdarzeniprzypadłością spotykają się więc w poczekalniach wyspecjalizowanych komisji lekarskich.Francuzi nie są na ogół łatwi w nawiązywaniu kontaktów.Tutaj jednak wspólny los, jak i losuowego dwuznaczna pikanteria, sprzyjają śmiałym żarcikom i - od słowa do słowa -nawiązywaniu kontaktów towarzyskich.Przyjaciel mój (ze względu na krakowską profesurę zachowam jego anonimowość)nabawił się naszej dolegliwości w pierwszych dniach francuskiej emigracji.- Myślałem, że topech - mówi - ale oto w przychodni poznałem dwóch antykwariuszy, komisarza policji,sędziego i kontrolera podatków.- Takie znajomości od początku pobytu! Rzecz jasna,dalsza moja asymilacja w Paryżu poszła jak z płatka.Mandatów nie płacę do dzisiaj.Obywatelstwo przyznano mi poza kolejnością.I tylko, widzisz, pech taki.Tamta panienka,której wszystko zawdzięczam, też się już wyleczyła.Nie mogę więc rodakom służyć adresem.No, ale w końcu kiedy się ktoś decyduje na emigrację, musi się wykazać minimumprzedsiębiorczości.Niech szuka sam!Jak widać, nie przesadziliśmy pisząc na początku, że jest społeczna historia syfilisu sercakrzepiącą.Nie pierwszy to i nie ostatni paradoks w dziejach dziwnej naszej kultury.89SzampanPierre dom P�rignon urodził się w 1638 roku w bardzo bogatej rodzinie mieszczańskiejspokrewnionej - na co wskazuje dom przed nazwiskiem - ze szlachtą hiszpańską.Zakilkadziesiąt lat odległy członek familii Dominique de P�rignon zostanie markizem imarszałkiem Francji.Oto jaka kariera czekać mogła bardzo zdolnego i inteligentnegoPierre a.Cóż, kiedy on wybrać postanowił życie zakonne i w 1658 zamknęły się za nim wrotaklasztoru benedyktyńskiego w Verdun.Mnisi szybko poznali się na intelektualnej sprawnościnowicjusza i powierzyli mu pracę równie odpowiedzialną co zaszczytną - studia nad historiązakonu.Dom P�rignon zabrał się do nich z takim zapałem, że parokrotnie upominany byćmusiał przez opata za przekraczanie czasu przeznaczonego na pracę.Benedyktyni słynęlizawsze z troski o higienę życia i zdrowia swoich współbraci.Zauważyli więc szybko, że jestich nowy dziejopis anemiczny i nader słabej kondycji, trzeba więc, aby się maksymalnieoszczędzał.Niełatwo było jednak oderwać upartego dom P�rignona od ksiąg.Zapadła tedyradykalna, ale i mądra decyzja.Brat Pierre przeniesiony został do tonącego w zieleniachwinnic, wiejskiego klasztoru w Hautvilliers nad Marną, pięć kilometrów od Epernay, zsurowym poleceniem picia na wzmocnienie jak największych ilości białego wina.Z winem nie było kłopotów, gdyż założone w 650 roku opactwo Hautvilliers dysponowałonie lada relikwią - kośćmi świętej Heleny, matki cesarza Konstantyna, która odnalazładrzewo Krzyża Zwiętego.Za pielgrzymie pieniądze zakupiono 40 hektarów winnic, z którychwino sprzedawano po wysokiej cenie.O tej cenie, o czym przekonał się z przykrymzdziwieniem dom P�rignon, decydowała jednak bardziej bliskość relikwii niż rzeczywistajakość trunku.Tymczasem mianowanemu szafarzem zakonnym dom P�rignonowi poleconowłaśnie podnieść dochodowość winnic.Dalsze śrubowanie ceny byłoby już jawnąnieprzyzwoitością, wydajność była całkowicie zadowalająca.Pozostawała jedyna możliwość:poprawić jakość.Celowi temu poświęcił się młody szafarz bez reszty: szczepił, nawoził,podcinał, degustował, zmieniał drewno beczek, degustował znowu, zmieniał temperatury wpiwnicach i degustował raz jeszcze.Okrzepł, wyzdrowiał, a przy okazji stał się takim rzeczyznawcą, że na podstawie owoców winorośli określić umiał z nieomylną precyzją, jaki będziebukiet smaków z wypędzonego z nich wina.Wszystko to jednak bez widocznego rezultatu,jeśli chodzi o samą jakość wytworu.Kto inny dałby sobie może spokój.Dom P�rignon zauważył jednak pewną specyficzną właściwość klasztornego i szerzej -okolicznego wina.Oto po otworzeniu butelek, do których wlewano już oczywiście winodojrzałe i gotowe, wydobywała się z nich znaczna ilość bąbelków, jak gdyby w butelcedokonała się druga, ulotna fermentacja.Co więcej - pierwszy kieliszek, wypity natychmiastpo odkorkowaniu, w którym wino jeszcze musowało, miał specyficzny i przyjemny smak.Trwało to jednak kilkanaście sekund zaledwie.Bąbelki uchodziły i z kieliszka, i z otwartejbutelki.Dalej pozostawało to, co przedtem: przeciętne i banalne blanc de blancs.Istna czarnarozpacz.90Jak zatrzymać bąbelki w butelce, sprawić, by trunek zachowywał swoje musującewłaściwości? I znowu nastąpiły lata żmudnych eksperymentów.Nie darmo mówi się benedyktyńska cierpliwość.Tyle że tym razem cel był jasno wyznaczony.Ratowaćbąbelki! Aż wreszcie przyszedł ten dzień! Węzeł gordyjski, jajko Kolumba! Przypomnijmy,co znaczą te symbole.W Gordian, dawnej stolicy Frygii, pokazano AleksandrowiMacedońskiemu rydwan, którego dyszel związany był tak misternym węzłem, że oba końcesznura niknęły we wnętrzu supła.Proroctwo orzekało, że kto rozwiąże węzeł, będzie królemświata [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy