Zelazny Roger Oko Kota

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie była jeszcze tak głęboka, jak pamiętałz kilku dawniejszych wizyt, gdy pędziła między pomarańczowymi, łososiowymii szarymi ścianami niosąc wiosenne roztopy, podmywając podobne do obeliskówskalne ostańce, spadając kaskadami z nierówności terenu, wirując za głazami, porywającbłoto i odpadki aż do Topieli Chinle i tworząc obszary ruchomych piasków na całymdnie kanionu.W cieplejszych miesiącach mieszkało tu kilkuset z Ludu, wszyscy jednakwyprowadzili się na zimę.Okolica powinna być zupełnie bezludna.Skały były śliskie w lekkim deszczu.Rozejrzał się za bezpieczną drogą w dół.Tam,po lewej.Przeszedł do wybranego punktu i przyjrzał się uważnie.Tak.To możliwe.Sprawdziłpasy plecaka i rozpoczął zejście.Zcieżka wiodła do wysokiego, twardego zboczaosypiska, biegnącego równoległe do krawędzi ściany.Po drodze zatrzymał się, poprawił plecak, otarł czoło i spojrzał w bok, na skalnyrysunek naturalnych rozmiarów antylopy.W pobliżu było ich więcej, razem z innymiczworonogami, sępami, postaciami ludzi i koncentrycznymi kręgami.Niektóre sięgałyaż do poziomu trzeciego piętra wielkich ruin budynku, opartego o podstawę urwiska.To nie jego lud był twórcą tego wszystkiego.Rysunki pochodziły z okresu kultury88Pueblo, od dwunastego do czternastego wieku.Były dziełem dawnych Anasazi.Znówruszył w dół.Zejście było teraz łatwiejsze.Lekkie nachylenie i przewieszka chroniłyprzed deszczem.Gdy dotarł do dna, skręcił na wschód.Spieniona woda płynęła z prawej strony,zbocze porastały zeschłe trawy i karłowate drzewa.Nie próbował zacierać śladów;szedł długim, równym krokiem.Za wodą, u podstawy przeciwległej ściany stała RuinaBitewnego Schronienia, niewielka, murowana struktura pokryta białymi, czerwonymi,żółtymi i zielonymi rysunkami.Ona także była dziełem kultury Pueblo.Jako chłopiecbałby się pewnie takich miejsc; czuł lęk, że rozbudzi mściwe duchy Starożytnych.Z drugiej, strony, pomyślał, przyszedłby tu pewnie, żeby się popisać.Na wschodzie zatańczył jasny zygzak błyskawicy ikne eka a.Przetoczył się głuchygrzmot.Kot był już chyba w Arizonie.Dostrzegł w jego myślach Rezerwat Kanionu deChelly, a w szczególności odnogę del Muerto.Umieszczenie platformy skokowej przyChacie Ognistego Ptaka byłoby jednak dość dziwacznym pomysłem.Kot z pewnościązjawi się w Chinle.A to znaczy, że ma jeszcze przed sobą długą drogę, nawet jeśliprzybył kilkanaście godzin temu.To dobrze.Kanion Czarnej Skały był już niedaleko.� � �Zlad wiatru na czubkach moich palców,znak, że jestem śmiertelny.Zlad deszczu na mojej dłoni,znak oczekującego świata.Pieśń, co rodzi się we mnie nie wzywana,znak mego ducha.Zwiatło tej pół-krainy,gdzie wierzchowiec tańczył dla Szalonego Konia,znak innego świata,gdzie wciąż spacerują moce, rozmawiają kamieniei nic nie jest tym, czym się wydaje.Spotkamy się w pradawnym miejscu.Zadrży ziemia.Głazy będą pić.Rzeczy zapomniane to tylko cienie.Cienie będą tak rzeczywistejak wiatr, i deszcz, i pieśń, i światło,w tym pradawnym miejscu.Kobieto-Pająku na szczycie swej skały,pozdrowię cię,lecz podążam inną drogą.Tylko głupiec może ścigać Navajodo Kanionu Zmierci.Tylko głupiec spróbuje tam wejść,89gdy spływają wody.Podążam w pradawne miejsce.Ten, który ściga, także musi tam dojść.Znak wiatru, dotknięcie deszczu, narodziny pieśni, światłoze mną, nade mną, we mnie, wokół mnie.Dobrze jest być głupcem w odpowiednim czasie.Jestem synem Słońcai Zmiennej Kobiety.Podążam w pradawne miejsce.Na-ya!� � �Gdy Kot wynurzył się na platformie skokowej w Chinle, miał na sobie ciemny płaszcz,okulary i obwisły kapelusz.Budynek stacji był pusty, jednak dzięki zdolności widzeniaw podczerwieni potrafił spojrzeć kilka minut w przeszłość i poznał po termicznychśladach, że para ludzi stała niedawno przy drzwiach.Wyjrzał na zewnątrz.Tak.Mężczyzna i kobieta oddalali się właśnie.Zapewne jedno z nich czekało tu na drugiei rozmawiali chwilę, zanim odeszli.Gdy się im przyglądał, przecięli ulicę i zniknęliw drzwiach baru po lewej stronie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy