Aaron Twierdza Rebelii

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Coś się stało.Coś.wyrwało się na wolność.214ROZDZI A�1515151515Luke wypłynął na powierzchnię morza nie bólu, nie wstrząsu,lecz czegoś graniczącego z rozkoszą i całkowitym pomieszaniem zmy-słów.Opierał się plecami o stertę gruzu, jego żona i dziewczyna leża-ły obok.Nie pamiętał ich imion.Nie pamiętał nawet własnego imie-nia.Z ramienia spływało mu coś czerwonego.Wyciągnął szyję, żebyspojrzeć w górę i ujrzał ciało leżące na tej samej stercie gruzu, tuż nadnim.Ciału brakowało prawego ramienia, po gruzach spływała krew,a jeden jej strumyczek kapał na Luke a.Luke.Właśnie, Luke.I Mara, i Tahiri.I Yuuzhanie, i Nyax.Lukewstał i przekonał się, że jego miecz świetlny leży o kilka kroków dalej.Przyciągnął go ku sobie niedbałym gestem poprzez Moc.Miecz ude-rzył w jego dłoń ze znacznie większą energią, niż się spodziewał.Upu-ścił go znowu.A potem zobaczył Nyaksa, który stał przed wyrwą w czarnymmurze.Dziura, w której wciąż jeszcze tkwił niszczycielski szpon ro-bota budowlanego, znajdowała się na poziomie około dwudziestumetrów.Nyax tańczył na stercie gruzu.Ruchy miał nieskoordynowa-ne i niezgrabne, jak u dziecka.Był to pląs radości.Mara stanęła obok niego.Luke wiedział już, że nic jej nie jest. Energia Mocy wyszeptała.Ależ tu musi być jej zródło, pomyślał Luke.Starą Zwiątynię Jedizbudowano w tym miejscu właśnie dlatego.Jedi strzegli zródła.I strze-gli go przed całą planetą.215Nyax przerwał swój taniec i obejrzał się na Jedi.Twarz miał pogod-ną, wręcz radosną.Wydawało się niemożliwe, że mógłby ich skrzyw-dzić w jakikolwiek sposób.Nie zaatakował ich.Podniósł tylko dłoń.Kawał sufitu ponad ich głowami, o średnicy mniej więcej dziesię-ciu metrów, wyskoczył w górę i natychmiast znikł im z oczu.Spadł nanich deszcz odłamków, ale podryfował w bok, zanim dążył dotknąćLorda Nyaksa.Z otworu wydobywały się ogłuszające trzaski i huk,otaczające ich mury zadygotały.Tahiri podeszła do Luke a i Mary, wciskając coś do plecaka. Mamy kłopot mruknęła.Jedną z zalet włóczenia się po zrujnowanym mieście na głębo-kości wielu kilometrów, gdzie nie istnieje prawo ani porządek, jestmożliwość znalezienia potrzebnego sprzętu, myślał sobie Buzka.Na przykład taka taksówka powietrzna.Pewnie trzydziesta z kolei,jaką spostrzegł od chwili rozstania się z Jedi, może czwarta nieuszkodzo-na, a pierwsza, która ruszyła od jednego naciśnięcia właściwego guzika.A teraz leciał sobie nad kanionami zwalonych budynków Coruscant, kie-rując się na sygnał naprowadzający i trzymając się poniżej dachów.Była to niezbędna ostrożność.Ostatnio zauważył kilka skoczkówkoralowych, a wszystkie zdawały się kierować w jedną stronę.tę samą,z której niedawno uciekł.Dotarł w okolicę zródła sygnału naprowadzającego i przyspieszył,aż sygnał nabrał siły.Teraz znajdował się dokładnie naprzeciwko za-walonego narożnika budynku.Widział tam srebrzysty błysk pewniepojedyncza antena, przyczepiona tak niedawno, że nic nie zdążyło naniej wyrosnąć.Nie zmatowił jej ani kurz, ani sadza. Buzka do Kella rzekł. Widzę twoją antenę. Zejdz sześć pięter w dół i przeleć do sąsiedniego budynku polecił Kell. Dostęp do miejsca, gdzie teraz jestem, znajduje sięw głównym pomieszczeniu. Już lecę Buzka zmniejszył wysokość i skręcił.Zajrzał przezwybite okno luksusowego niegdyś apartamentu i dostrzegł schody,wychodzące ze sklepienia.Dodał gazu i przebił się przez ścianę obokokna, po czym wyłączył zasilanie.Taksówka opadła na wysokość półmetra od podłogi.W kilka sekund pózniej przeciskał się już przez właz pojazduo nazwie Paskudna Prawda.216Kell siedział w fotelu pilota.Nie odwrócił się. Czułeś coś kilka minut temu? zapytał. Nie. Wspaniale.To ja też nie.Buzka wyjrzał przez iluminator i zmierzył wzrokiem stertę gruzunad ich głowami. Naprawdę masz dość materiałów wybuchowych, żeby to roz-walić? Mniej więcej.ale zrobimy to troszkę inaczej. Aha. Taki wybuch mógłby uszkodzić ten delikatny kwiatuszek po-śród statków ratunkowych Kell wskazał palcem pod stopy. Aleściana budynku po tej stronie nie jest ścianą nośną.Siła nośna pocho-dzi od konstrukcji metalowej budynku.Umieściłem w niej ładunkiplastiku i zaraz ją wysadzę. A co potem? A potem włączę górne repulsory dziobowe.Przechylimy sięw przód, włączę silniki, wybijemy się na zewnątrz i pokręcimy siętrochę, aż wszyscy zaczną wrzeszczeć i rzygać, a ja odzyskam kontro-lę nad sterami. Kell, czasem cię nie lubię. Nie ma sprawy, i tak jestem najlepszym pilotem, jakiego w ży-ciu widziałeś. A gdzie reszta? W drodze.Wyślę im wiadomość. Niby jak? Pomiędzy nami i nimi są kilometry gruzu.Ani bajtsię nie przeciśnie.Wyraznie doprowadzony do ostateczności Kell spojrzał wreszciena dowódcę. Nie wiem, czy pamiętasz, ale ustawiliśmy na dachu pakiet czuj-ników, a potem spuściliśmy na dół kabel do Danni i Baljosa, żeby bylina bieżąco. Och, rzeczywiście. Będę nadawał do tego pakietu. Nieważne, nieważne, już wiem.Przygotuję się na powrót resz-ty.Otwór nad głową Nyaksa powiększał się.Już nie padał na niegogruz, tylko promienie słońca.Najpierw był to cienki promyczek, ale217szybko rozrósł się w białoniebieską kolumnę blasku.Nyax pławił sięw świetle, unosił ręce, by je pochwycić, rozsmarowywał je na twarzy.Luke wyczuwał zdumienie Tahiri; on też nie mógł się otrząsnąć. Czy on przewiercił otwór aż na powierzchnię? zapytała. Tak sądzę odparł Luke.Zwrócił uwagę na istoty tłoczące sięna wierzchołku robota budowlanego.Wyczuwał ich zmieszanie.Nyaxdopiął swego i uwolnił wszystkich [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy