[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale oni wychowali się na Astrobolidzie, wśród ludzi, którzyznali prawdę o wszechświecie, jeszcze daleką od doskonałości, ale zawsze prawdę.ZAGADKA ROZBITEJ PLANETY(Ze wspomnień Daisy Brown)Sel, luty 2535W miejscu, gdzie miesiąc temu wśród nagich skał u podnóża stromego wzniesieniawidniała tylko świecąca żółto kula Astrobolidu  w ciągu niewielu dni wyrosły dwiedługie, ruchome hale.W nich rozpoczęły pracę przywiezione w Astrobolidzie podstawowezespoły uniwerproduktorów.Kierowane przez Jaro, Zinę, Wika, Suzy i Czin, rozbudowująone teraz w szybkim tempie naszą centralną bazę wytwórczą, laboratoryjną i mieszkaniową.Otoczenie wzgórza ulega z godziny na godzinę gruntownym zmianom.Rodzą się coraz tonowe pawilony, podobne do wrośniętych w skały odwróconych czasz.Jedynie Astrobolid,wirujący na wtopionej w skałę długiej  nodze", pozwala odnalez
ć miejsce naszegolądowania.Sypiamy i jadamy jeszcze w statku, ale głównie dlatego, aby nie przyzwyczajaćzbytnio mięśni do niewielkiego ciążenia, panującego tu, na Sel.Przedwczoraj ruszył wielki zespół surowcowy uniwerproduktorów, podobny zewnętrzniedo dzwonu.W dzwonie tym zachodzi przemiana pierwiastków, z których składają się skałyplanety, na żądane metale, stopy i masy plastyczne.Przyćmiewa on białym żarem topionychminerałów blask Proximy i ogromnej, niemal nieruchomo zawieszonej nad naszymi głowamitarczy planety Urpa.Sel obiega Urpę w czasie równym swemu obrotowi wokół osi i stąd, podobnie jak ziemskiKsiężyc, odwraca się do niej tylko jedną stroną.Ponieważ właśnie po tej stronie założyliśmybazę, Urpa świeci tu nam stale niemal w zenicie, zmieniając tylko fazy.Jest ona tak blisko, żebez trudu gołym okiem można podziwiać olbrzymie płyty lodowców, morza, a nawetwiększe jeziora ciekłych gazów  tlenu i azotu.Obserwuję też często maleńki cień Sel, jak wędruje po powierzchni planety.Znacznie bardziej od lodowatej Urpy interesuje mnie jednak Tema, gdzie stwierdziliśmyniezbicie istnienie oaz roślinności, i to bogatej.Niestety, na razie możemy podziwiać Temę zdaleka, jako jasną wieczorną lub poranną gwiazdę.Moja praca ogranicza się do sporządzania dokładnych map naszego księżyca.Z
rednica Seljest nieduża  wynosi okoÅ‚o 200 kilometrów.Powierzchnia wykazuje na każdym krokuÅ›lady gwaÅ‚townego krzepniÄ™cia oraz uderzeÅ„ meteorytów.Temperatura waha siÄ™ tu od minus180°C do minus 250 °C.W okolicach bazy jest jednak cieplej na skutek pracy naszychprzetwórni, a zwÅ‚aszcza zespoÅ‚u surowcowego.W drugim tygodniu pobytu na Sel zakoÅ„czyÅ‚am sporzÄ…dzanie map.Teraz przedewszystkim uczÄ™ siÄ™.Wszyscy zresztÄ… poÅ›wiÄ™camy niemal caÅ‚y wolny czas na pogÅ‚Ä™bianienaszych wiadomoÅ›ci.47W ciÄ…gu stu trzydziestu lat naszej podróży nauka, technika i kultura na Ziemi zrobiÅ‚ykolosalny skok naprzód.KiedyÅ› poziom Astrobolidu wydawaÅ‚ siÄ™ dla Celestian nieosiÄ…galnÄ…wyżynÄ… wiedzy ludzkiej.DziÅ› nasz Astrobolid jest w oczach ludzi zamieszkujÄ…cych ZiemiÄ™zabytkiem muzealnym.Wez
my jako przykład choćby uniwerproduktory.Nawet Brabec i Sokolski tylko ogólnieorientują się w konstrukcji tych nowych automatów produkcyjnych.Otrzymaliśmy z Ziemicałkowicie opracowane plany (a ściślej  instrukcje) dla naszych starych  uniwerów" ibudowa nowych odbyła się niemal zupełnie bez udziału konstruktorów.Zadania ichograniczyły się wyłącznie do wyznaczenia miejsca bazy i przekazywania ogólnych instrukcji.Nawet dostosowania urządzeń do warunków terenowych dokonały automaty. Musimy się teraz wiele uczyć od naszych maszyn  śmiał się Wiktor, gdy pytałam go,jak sobie da radę z nową techniką. Gdyby nie nasz niski poziom fachowy, moglibyśmyruszyć na podbój Układu Proximy przynajmniej o miesiąc wcześniej.Nie mniej od działania nowych automatów zadziwia mnie ogromne tempo odrabianiazapóz
nień naukowo-technicznych przez mych towarzyszy.Nie mówię już o Andrzeju, Marylub Igorze, ale wez
my taką Suzy czy Zinę.Chwilami ogarnia mnie strach, że chyba nigdy niepotrafię ich dogonić.A przecież i moja wiedza rozszerza się z każdym dniem niepomiernie.Może przyczyną jest to, że, jak dotąd, nie potrafię zdecydować się w wyborze specjalnościnaukowej.Na naszą przymusową jednostronność narzekają często Mary i Igor, gdy po kolacjidyskutujemy nad najnowszymi osiągnięciami nauki i kultury XXVI wieku.Twierdzą, żenawet jeśli w ciągu kilku najbliższych lat zdołamy uzupełnić wiedzę fachową i ogólną,wątpliwe jest, czy potrafimy wczuć się w pełni w atmosferę epoki, i dopiero po powrocie naZiemię będziemy musieli uczyć się tam żyć.To mówią oni, dzieci Ziemi, ludzie XXV wieku, a cóż dopiero myśleć o mnie i Deanie Celestianach.Sel, marzec  maj 2535Na skalistym wzgórzu, otoczonym ze wszystkich stron zabudowaniami centralnej bazy,wznosi się w niebo wysmukła, metalowa wieża, zakończona przezroczystą kulą.W kuli tej,podobnej z daleka do bańki mydlanej lub choinkowego cacka, spędzają codziennie długiegodziny astrofizycy i planetolodzy wyprawy.Toczą się tam też nieustannie dyskusje i sporywokół coraz bardziej zaskakujących wyników obserwacji i obliczeń dotyczących ruchuplanet i planetoid tworzących Układ Proximy.Rzuciły już one nie tylko nowe światło napochodzenie planetoid, ale także postawiły szereg niepokojących znaków zapytania nadprzyszłością układu planetarnego.W Układzie Proxi"my krąży bardzo wiele planetoid.Orbity wykazują duży rozrzut.Zanalizy ruchu kilkuset większych planetoid zdaje się wynikać, iż około 1980 lat temu doszłodo rozpadu globu, którego szczątki krążą teraz wokół Proximy.Ale obliczenia wskazują niena jedno, lecz na trzy miejsca katastrofy i to właśnie jest przedmiotem sporu.Jedno z tychmiejsc zlokalizowano w pobliżu orbity Nokty, drugie w okolicach orbity Urpy, trzecie  wbardzo małej odległości od orbity Primy.Sprawa jest wyjątkowo tajemnicza.Co więcej, nie brak dowodów, że Układ Proximy jest niestabilny.Nie chodzi tylko ooddziaływanie grawitacyjne Primy (blisko dwa razy masywniejszej od Jowisza) na Urpę iFrigidę.Nokta w swej wędrówce przecina orbitę Umbry, i to prawie w tej samejpłaszczyz
nie.Możliwe jest zderzenie tych dwóch planet po 164 obiegach Umbry, to znaczy za około 8155 lat obie planety znajdą się w niebezpiecznej odległości od siebie.Te wynikiobliczeń są bezsporne.Wyliczono również wstecz moment, kiedy planety te znajdowały się w pozycji grożącejzderzeniem, bądz
poważną perturbacją.Chodzi o granicę czasu, w ciągu którego Nokta iUmbra krążą po swych obecnych orbitach.Okazało się;że około 4040 lat temu był taki moment.Istnieje jednak i drugi, bardziej dyskusyjnydowód braku stabilności Układu Prosimy.Tema w punkcie podgwiezd-nym dochodziniemal do granicy Roche'a i muszą tam działać ogromne siły przypływowe.Trudno sobiewyobrazić, aby Tema krążyła po takiej orbicie przez miliony lat.Powinna się albo oddalić odProximy, albo ulec katastrofie Andrzej wysunął obiekcję, czy można w tych warunkachlądować na Temie.Ostateczna decyzja ma zapaść po przeprowadzeniu dokładniejszychobliczeń.Te pasjonujące wszystkich zagadnienia sprawiały, że obserwatorium stało się w tym czasiepracownią najczęściej odwiedzaną przez członków innych zespołów badawczych.Stałymgościem była tam także Zoe.Magnes stanowiło nie tylko zainteresowanie toczonymi tamdyskusjami, lecz również chęć pogłębienia wiadomości z dziedziny astronomii, niezbędnychz praktycznych względów każdemu uczestnikowi ekspedycji [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

szkla.opx.pl