[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Masz ochotę na naleśniki na słodko czy mo\
e pikantne?- Jasne, \
e na słodko.- Ja mam tu swoje ulubione - oznajmił Julien.- Biorę je - postanowiła bez chwili wahania.Chłopak roześmiał się.- Nie chcesz nawet wiedzieć, z czym one są?- Jasne, \
e chcę.Ale i tak je biorę.- Jesteś pewna?Kiwnęła głową.Po chwili jednak trochę się wystraszyła.- No więc co w nich jest takiego strasznego? - spytała, zdecydowana, \
e cokolwiek tobędzie, i tak je zamówi.- Miód lawendowy, kardamon i cynamon - wyjaśnił.Słyszała, \
e jest coś takiego jak miód lawendowy; nigdy go jeszcze nie jadła, ale nieprzypuszczała, \
eby jego smak ró\
nił się w jakiś znaczący sposób od akacjowego, sosnowegoczy pomarańczowego, a połączenie miodu - jakiegokolwiek - z jej ulubionymi przyprawami,wydawało się fantastyczne.Naleśnik był przepyszny.Anna nigdy w \
yciu nie jadła lepszych.śałowała, \
e znaleśnikami nie jest tak jak z pizzą - \
e bierze się du\
ą, średnią albo małą.Z pewnościąwzięłaby du\
ą, a naleśnik najwy\
ej mogła zamówić drugi.Julien nawet jej to zaproponował, ale zrobiło się ju\
dość póz
no, a ona obiecałaDuvernetom, \
e będzie w domu, zanim wrócą z pracy.Nie chciała sprawiać im zawodu,zwłaszcza \
e Barbara zapowiedziała, \
e przygotuje na cześć Anny wyjątkową kolację.Powie-działa więc o tym Julienowi, a on zrozumiał i po wyjściu z cr�perie poszli najkrótszą drogądo najbli\
szej stacji metra.Razem dojechali do Ch�telet, skąd Anna miała przesiadkę naMontparnass, a on na stację Georges V.- Bardzo ci dziękuję - powiedziała Anna, kiedy się rozstawali.- To ja ci dziękuję.- Ty mnie!? - zdziwiła się.- Za co?- Jesteś pierwszą osobą, której pokazuję Pary\
.Zawsze to mnie go pokazywano.Kiedy przyje\
d\
ałem na wakacje, dziadek albo ktoś inny z rodziny oprowadzał mnie pomieście, a dzisiaj ja mogłem to zrobić.I wiesz co? Dzięki tobie odkrywam to miasto na nowo.- Jeśli naprawdę jest tak, jak mówisz, to bardzo się cieszę - powiedziała Anna.Nie mogła dodać nic więcej, bo metro, do którego miała wsiąść, właśnie nadjechało.Zanim zamknęły się drzwi, zdą\
yła pomachać Julienowi i zawołać:- Do jutra.12Przez sześć dni w tygodniu - równie\
w soboty - odbywały się zajęcia z monsieurMaximem.Plan kursu przewidywał pięć godzin dziennie, ale kilka razy się zdarzyło, \
eprzeciągnęły się do sześciu, a raz nawet do siedmiu.Mistrz był wymagającym nauczycielem i nie mo\
na sobie było pozwolić nawet nachwilę nieuwagi.Mimo podeszłego wieku śledził swymi bystrymi oczami poczynaniapodopiecznych i nawet najmniejsze uchybienia nie uchodziły jego uwagi.- Jak on to robi? - zastanawiała się głośno Anna w upalny sierpniowy dzień.- Czasamimi się wydaje, \
e ma dodatkowo dwie albo trzy pary oczu wokół głowy.- Nie mam pojęcia - odparł Julien.- Ale te\
często mam wra\
enie, \
e widzi to, codzieje się za jego plecami.Tego dnia uczyli się przygotowywać ró\
ne rodzaje sufletów, i to właśnie wtedyzajęcia przedłu\
yły się o dwie godziny.Anna i Julien, którzy codziennie po kursie wybieralisię na wędrówki po mieście, rym razem byli tak zmęczeni, \
e postanowili zrobić przerwę wzwiedzaniu Pary\
a i wyskoczyć do kina na film o Edith Piaf.Mieli ju\
kupione bilety, ale dorozpoczęcia seansu zostało jeszcze ponad pół godziny.Sierpniowy dzień był wyjątkowo upalny, więc po drodze kupili w sklepiku dwiebutelki wody, doszli do najbli\
szego skweru, znalez
li wolną ławkę i usiedli.- Na przykład dzisiaj - wróciła do tematu Anna, obsuwając się nieco na ławce iwyciągając przed siebie nogi.Julien zerknął na nią i zrobił to samo.- Te\
cię bolą nogi?- Bolą? W ogóle ich nie czuję - odparła.- Mówisz o suflecie Giovanniego? - spytał Julien, nawiązując do tego, co powiedziałana początku.- Właśnie.- Uśmiechnęła się i pokręciła głową.  Monsieur Giovanni, pański sufletserowy opadł.- Nauczyła się parodiować mistrza i całkiem dobrze jej to wychodziło.Julien roześmiał się i łamanym francuskim, z mocnym włoskim akcentem,przedrzez
niając jednego z Włochów uczestniczących w kursie, odpowiedział:- Spadł, prawda.Ale, maestro, jak pan to dowiedział? Pan do mnie stać plecami! -zawołał z przera\
eniem.Tym razem to Anna wybuchnęła śmiechem; kiedy ju\
się uspokoiła, powtórzyła słowamonsieur Maxime'a:- Słyszałem, jak opadał.I zrujnował pan jeszcze suflet mademoiselle Astrid.To był cię\
ki, pracowity dzień, ale równie\
zabawny.Astrid, sympatyczna dwudziestoletnia Szwedka, słysząc słowa mistrza, pokręciłagłową [ Pobierz całość w formacie PDF ]