Bruno Schulz Sklepy Cynamonowe

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Co do nas, to byliśmy dalecy od wszelkich zakusów demłurgicznych.Lecz ojciec mój rozwinął tymczasem program tej wtórej demiurgii, obraz tej drugiej generacjistworzeń, która stanąć miała w otwartej opozycji do panującej epoki.- Nie zależy nam -mówił on - na tworach o długim oddechu, na istotach na daleką metę.Nasze kreatury nie będąbohaterami romansów w wielu tomach.Ich role będą krótkie, lapidarne, ich charaktery - bezdalszych planów.Często dla jednego gestu, dla jednego słowa podejmiemy się trudupowołania ich do życia na tę jedną chwilę.Przyznajemy otwarcie: nie będziemy kładlinacisku na trwałość ani solidność wykonania, twory nasze będą jak gdyby prowizoryczne, najeden raz zrobione.Jeśli będą to ludzie, to damy im na przykład tylko jedną stronę twarzy,jedną rękę, jedną nogę, tę mianowicie, która im będzie w ich roli potrzebna.Byłobypedanterią troszczyć się o ich drugą, nie wchodzącą w grę nogę.Z tyłu mogą być po prostuzaszyte płótnem lub pobielone.Naszą ambicję pokładać będziemy w tej dumnej dewizie: dlakażdego gestu inny aktor.Do obsługi każdego słowa, każdego czynu powołamy do życiainnego człowieka.Taki jest nasz smak, to będzie świat według naszego gustu.Demiurgoskochał się w wytrawnych, doskonałych i skomplikowanych materiałach, my dajemypierwszeństwo tandecie.Po prostu porywa nas, zachwyca taniość, lichota, tandetnośćmateriału.Czy rozumiecie - pytał mój ojciec - głęboki sens tej słabości, tej pasji do pstrejbibułki, do papier m� ch� , do lakowej farby, do kłaków i trociny? To jest - mówił z bolesnymuśmiechem - nasza miłość do materii jako takiej, do jej puszystości i porowatości, do jejjedynej, mistycznej konsystencji.Demiurgos, ten wielki mistrz i artysta, czyni jąniewidzialną, każe jej zniknąć pod grą życia.My, przeciwnie, kochamy jej zgrzyt, jejoporność, jej pałubiastą niezgrabność.Lubimy pod każdym gestem, pod każdym ruchemwidzieć jej ociężały wysiłek, jej bezwład, jej słodką niedzwiedziowatość.Dziewczęta siedziały nieruchomo z szklanymi oczyma.Twarze ich były wyciągnięte izgłupiałe zasłuchaniem, policzki podmalowane wypiekami, trudno było w tej chwili ocenić,czy należą do pierwszej, czy do drugiej generacji stworzenia.- Słowem - konkludował mój ojciec - chcemy stworzyć po raz wtóry człowieka, na obraz ipodobieństwo manekinu.Tu musimy dla wierności sprawozdawczej opisać pewien drobny i błahy incydent, któryzaszedł w tym punkcie prelekcji i do którego nie przywiązujemy żadnej wagi.Incydent ten,całkowicie niezrozumiały i bezsensowny w tym danym szeregu zdarzeń, da się chybawytłumaczyć jako pewnego rodzaju automatyzm szczątkowy, bez antecedensów i bezciągłości, jako pewnego rodzaju złośliwość obiektu, przeniesiona w dziedzinę psychiczną.Radzimy czytelnzącymi oczyma, pogłębionymi lazurem atropiny, z Poldą i Paulina po obubokach.Wszystkie trzy patrzyły rozszerzonymi oczami na ojca.Mój ojciec chrząknął,zamilkł, pochylił się i stał się nagle bardzo czerwony.W jednej chwili lineatura jego twarzy,dopiero co tak rozwichrzona i pełna wibracji, zamknęła się na spokorniałych rysach.___________________________________________________________________________Pobrano z http://my-ebook.pl Strona 15my-eBook_________________________________________________________________________________________________________________On - herezjarcha natchniony, ledwo wypuszczony z wichru uniesienia - złożył się nagle wsobie, zapadł i zwinął.A może wymieniono go na innego.Ten inny siedział sztywny, bardzoczerwony, ze spuszczonymi oczyma.Panna Polda podeszła i pochyliła się nad nim.Klepiącgo lekko po plecach, mówiła tonem łagodnej zachęty: - Jakub będzie rozsądny, Jakubposłucha, Jakub nie będzie uparty.No, proszę.Jakub, Jakub.Wypięty pantofelek Adeli drżał lekko i błyszczał jak języczek węża.Mój ojciec podniósł siab,i wyprężyła ją jak pyszczek węża.Tak siedziała przez cały czas tej sceny, całkiem sztywno, z wielkimi, trzepoczącymi oczyma,pogłębionymi lazurem atropiny, z Poldą i Paulina po obu bokach.Wszystkie trzy patrzyłyrozszerzonymi oczami na ojca.Mój ojciec chrząknął, zamilkł, pochylił się i stał się naglebardzo czerwony.W jednej chwili lineatura jego twarzy, dopiero co tak rozwichrzona i pełnawibracji, zamknęła się na spokorniałych rysach.On - herezjarcha natchniony, ledwo wypuszczony z wichru uniesienia - złożył się nagle wsobie, zapadł i zwinął.A może wymieniono go na innego.Ten inny siedział sztywny, bardzoczerwony, ze spuszczonymi oczyma.Panna Polda podeszła i pochyliła się nad nim.Klepiącgo lekko po plecach, mówiła tonem łagodnej zachęty: - Jakub będzie rozsądny, Jakubposłucha, Jakub nie będzie uparty.No, proszę.Jakub, Jakub [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy