[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Osiąga on status gwiazdy dzięki wieczornej grze o nazwie Szalony Kot.Kilka lat temustworzyłam ją przypadkiem podczas zimowego braku prądu.Trzeba jedynie poruszaćstrumieniem światła latarki dookoła podłogi, a Jaskier próbuje go złapać.Jestem na tylemałostkowa, by czerpać z tego rozrywkę, bo uważam, że robi przy tym z siebie głupka.Zjakichś dziwnych powodów wszyscy tutaj uważają, że jest mądry i zachwycający.Przyznano minawet dodatkowy zestaw baterii  ogromne marnotrawstwo  do wykorzystania w tym celu.Mieszkańcy Trzynastki są naprawdę spragnieni rozrywki.Trzeciej nocy, podczas gry, odpowiadam sobie na pytanie, które zjada mnie od środka.Szalony Kot staje się metaforą mojej sytuacji.Jestem Jaskrem.Peeta jest światłem, czymś, cotak bardzo chcę ocalić.Dopóki Jaskier czuje, że ma szansę złapać nieuchwytne światło w swojełapy, jeży się agresywnie.(Tak się zachowywałam od czasu opuszczenia areny, myśląc, żePeeta żyje.) Kiedy światło gaśnie całkowicie, Jaskier przez chwilę szaleje i nie wie co się dzieje,ale radzi sobie z tym i w końcu zajmuje się czymś innym.(Tak by się stało, gdyby Peetaumarł.) Ale jedna rzecz prawdziwie doprowadza Jaskra do szaleństwa: kiedy światło pali się,ale jest daleko poza jego zasięgiem, wysoko na ścianie, gdzie nie jest w stanie doskoczyć.Chodzi wtedy w tę i z powrotem wzdłuż ściany, zawodzi i nie da się go pocieszyć albo odwrócićjego uwagi.Jest bezużyteczny dopóki nie zgaszę światła.(To właśnie Snow stara się terazzrobić mnie, nie wiem tylko jaką formę przyjmuje jego gra.)Być może fakt, że zdałam sobie z tego sprawę, jest dla Snowa wystarczający.Wiedza,że Peeta jest w jego mocy, torturowany, by wydobyć z niego informacje o rebelii, była bolesna.Ale wiedza, że torturowany jest z mojego powodu, jest nie do zniesienia.Pod ciężarem tejwiedzy naprawdę zaczynam się łamać.Po Szalonym Kocie zostajemy skierowani do łóżek.Elektryczność pojawia się i znika;czasami lampy palą się pełną mocą, innym razem mrużymy oczy, by dostrzec się wciemnościach.W nocy światło przygasa niemal całkowicie i zapalają się lampki bezpieczeństwaw każdej przestrzeni.Prim, która zdecydowała, że ściany jednak wytrzymają, przytula się doJaskra na dolnym łóżku.Mama śpi na górnym.Zaofiarowałam się, że będę spać na którymś znich, ale każą mi się trzymać materaca na podłodze, jako że śpię tak niespokojnie.Nie rzucam się na materacu teraz, kiedy moje mięśnie są usztywnione w próbiezebrania się w sobie.Ból serca powraca i wyobrażam sobie jak począwszy od niego po całymmoim ciele rozchodzą się maleńkie pęknięcia.Poprzez tułów, w dół rąk i nóg, pozostawiającmnie poprzecinaną szczelinami.Jeden porządny wstrząs spowodowany pociskiem burzącym imogłabym się rozpaść na dziwne, ostre jak brzytwa fragmenty.Kiedy większość kręcących się jeszcze po bunkrze bezsennych ludzi w końcu idzie spać,ostrożnie wydostaję się spod koca i na palcach przechodzę przez jaskinię, aż znajduję Finnicka.Czuję, z jakiegoś dziwnego powodu, że on mnie zrozumie.Siedzi pod lampą bezpieczeństwa wswojej przestrzeni, zawiązując supły na swojej linie, nie udając nawet, że odpoczywa.Kiedyzwierzam mu się z mojego odkrycia prawdy o planie Snowa, wreszcie to do mnie dociera.Onjuż dawno o tym wie.Właśnie to go złamało. Robią to samo tobie, używając Annie, prawda?  pytam. Cóż, nie schwytali jej ze względu na potencjalne informacje o rebelii, które mogłabyposiadać  odpowiada. Wiedzą, że nigdy nie zaryzykowałbym zdradzeniem się jej z czymśtakim.Dla jej własnego bezpieczeństwa. Och, Finnick.Tak mi przykro.Przepraszam  mówię. Nie, to ja przepraszam.%7łe jakoś cię nie ostrzegłem  odpowiada.Nagle w mojej głowie pojawia się wspomnienie.Jestem przykuta do łóżka, szaleję zwściekłości i żalu po moim uratowaniu.Finnick próbuje pocieszyć mnie w sprawie Peety. Szybko zorientują się, że nic nie wie.Nie zabiją go, jeśli uznają, że będą mogli wykorzystać goprzeciwko tobie. Ostrzegłeś mnie.W poduszkowcu.Ale kiedy powiedziałeś, że wykorzystają Peetęprzeciwko mnie, myślałam, że masz na myśli przynętę.By zwabić mnie jakoś do Kapitolu mówię. Nie powinienem był mówić nawet tego.Było już za póz
no, by mogło ci to jakośpomóc.Skoro nie ostrzegłem cię przed 
wierćwieczem Poskromienia, powinienem zachowaćdla siebie to, jak Snow działa. Finnick pociąga za koniec swojej liny i skomplikowany węzełznowu staje się prostym kawałkiem sznurka. Ja po prostu jeszcze tego nie rozumiałem,kiedy cię poznałem.Po pierwszych Igrzyskach myślałem, że cały ten romans to tylko gra ztwojej strony.Wszyscy spodziewaliśmy się, że będziesz kontynuować tę strategię.I dopierokiedy Peeta wpadł na pole siłowe i prawie umarł, zdałem sobie sprawę, że&  Finnick przerywaz wahaniem.Wracam myślami do areny.Jak zaczęłam szlochać, kiedy Finnick ożywił Peetę.Zagadkowy wyraz twarzy Finnicka.Jak usprawiedliwił moje zachowanie, zrzucając winę naudawaną ciążę. Z czego zdałeś sobie sprawę? Z tego, że z
le ciÄ™ oceniÅ‚em.%7Å‚e naprawdÄ™ go kochasz.Nie chcÄ™ ci sugerować w jakisposób.Może sama siebie dobrze nie znasz.Ale każdy uważny obserwator dostrzegÅ‚y, jakbardzo ci na nim zależy  mówi Finnick Å‚agodnie.Każdy? Kiedy Snow zÅ‚ożyÅ‚ mi wizytÄ™ przed Tournée ZwyciÄ™zców, kazaÅ‚ mi wymazaćwszelkie wÄ…tpliwoÅ›ci co do mojej miÅ‚oÅ›ci do Peety. Przekonaj mnie , powiedziaÅ‚.WyglÄ…da nato, że pod tym gorÄ…cym różowym niebem, kiedy życie Peety byÅ‚o w zawieszeniu, w koÅ„cu misiÄ™ to udaÅ‚o.A to daÅ‚o Snowowi do rÄ™ki broÅ„, której potrzebowaÅ‚, by mnie zÅ‚amać.Przez dÅ‚uższy czas siedzimy z Finnickiem w milczeniu, obserwujÄ…c pojawiajÄ…ce siÄ™ iznikajÄ…ce na linie wÄ™zÅ‚y, zanim udaje mi siÄ™ spytać: Jak sobie z tym radzisz?Finnick patrzy na mnie z niedowierzaniem. Nie radzÄ™ sobie, Katniss! OczywiÅ›cie, że nie! Codziennie rano budzÄ™ siÄ™ z koszmarów,tylko po to, by nie doÅ›wiadczyć żadnej ulgi po przebudzeniu. CoÅ› w wyrazie mojej twarzysprawia, że milknie. Lepiej siÄ™ jednak nie poddawać.Dziesięć razy trudniej ponowne dojśćdo siebie niż rozpaść siÄ™ na kawaÅ‚ki.Cóż, on musi to wiedzieć.BiorÄ™ gÅ‚Ä™boki oddech, zmuszajÄ…c siÄ™ do pozostania w jednymkawaÅ‚ku. Im bardziej możesz zająć myÅ›li czymÅ› innym, tym lepiej  mówi. PierwszÄ… rzeczÄ…,którÄ… zrobimy jutro rano, bÄ™dzie zorganizowanie ci wÅ‚asnej liny.Na razie wez
moją.Resztę nocy spędzam na materacu, obsesyjnie wiążąc węzły i pokazując je Jaskrowi, byocenił ich jakość.Jeśli któryś wygląda podejrzanie, przywłaszcza go sobie i gryzie kilka razy, byupewnić się, że jest martwy.Rano mam obolałe palce, ale wciąż się trzymam.Po dwudziestu czterech godzinach ciszy w eterze, Coin wreszcie oznajmia, że możemyopuścić bunkier [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

szkla.opx.pl