Cooke Elizabeth Tajemnice Rutherford Park

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. W którym leży Emily Maitland.Dziewczyna, którapróbowała się utopić.I która umarła w Boże Narodzenie, w zeszłym roku. William spojrzał w ziemię. I chciałabyś jej postawić jakąś płytę? zapytał. Pomnik? Tak.To byłoby właściwe.William oczekiwał, że tego popołudnia poruszą wiele tematów, ale tego się niespodziewał. Przecież nie mamy w zwyczaju stawiać płyt nagrobnych służbie zauważył. Tosprawa rodziny.Octavia nie spuszczała z niego wzroku. Właśnie zgodziła się. Ta dziewczyna była matką twojej wnuczki.Urodziła dziecko.Córkę Harry ego.Mała żyje.Dziś po południu ma być w Rutherford.Nawet jeśli William był wstrząśnięty, nie dał tego po sobie poznać.Z wyrazu jego twarzyOctavia wyczytała, że od dawna skrywał pewne podejrzenia. Harry powiedział mi w Paryżu. zaczął i przyłożył rękę do czoła. Ale tylko tyle, żeznał tę dziewczynę i. Podniósł oczy. Dziecko przeżyło, a ty nic mi nie powiedziałaś? Dopilnowałam, by się nim zaopiekowano.W Nowy Rok pojechałam ją odwiedzić.Poprostu wiedziałam.Nawet nie musiałam pytać Harry ego.W sercu czułam to już w tej samejchwili, kiedy usłyszałam, że Harry był tam, nad rzeką, i że Jack Armitage go uderzył.A gdybyktoś potrzebował dalszych dowodów, to wystarczy jedno spojrzenie na to dziecko.To wykapanyHarry, kiedy był malutki, Williamie.Nie ma cienia wątpliwości. Harry wie? Jeszcze nie. Mój Boże mruknął i potrząsnął głową. I nigdy nie uznałaś za stosowne mi o tympowiedzieć? Wiele było tematów, których nie poruszaliśmy zauważyła spokojnie. Ale że też nie powiedziałaś nawet Harry emu? Harry emu? W takim stanie, w jakim on był w Londynie? Nie, nie mogłam. Pokręciłagłową. A zresztą, nie mogłam powiedzieć Harry emu, zanim nie powiedziałam tobie.Tosprawa, którą powinniśmy mu przedstawić wspólnie, ja i ty, i z którą najpierw sami musimy siępogodzić.Tak uważam. Zawiesiła głos. To wchodziłoby w grę, gdybyśmy byli ze sobąblisko, Williamie.A nie byliśmy. Winisz mnie za to.Zastanowiła się chwilę, zanim odpowiedziała: Nie, niekoniecznie potępiam za to ciebie.Ale Harry nie mógł z nami o tym rozmawiać,kiedy już raz dał słowo honoru.Szczerze mówiąc, zawiedliśmy go oboje. Zamyślona spojrzałana porośniętą zielskiem ziemię. Próbowaliśmy dać mu przykład i oboje zawiedliśmy. A ja złamałem własne zasady.Zapewne tak myślisz. Octavia nie odpowiedziała,William zaś uczynił niepewny, niemal rozpaczliwy gest w jej stronę. Charles nie jest moimsynem.Powiedziałem ci wszystko, czego dowiedziałem się od H�l�ne w Paryżu.Co jeszczemogę zrobić, by cię w tym upewnić? Nie potrzebuję więcej zapewnień.Przyjmuję twoje wyjaś nienia.Nie poróżniło nas to,czy Charles jest, czy nie jest twoim synem, ale to, że wszystko przede mną zataiłeś.%7łepozwoliłeś H�l�ne de Montfort zbliżyć się do naszej rodziny, wkroczyć między nas mimo żeczyniłeś to z rozwagą, ostrożnie.A koniec końców.wzruszyła lekko ramionami wyszło na to,że to mnie trzeba uczyć, jak się zachować dokończyła ze smutną ironią. Nigdy, ani przez chwilę nie postawiłaś mnie w kłopotliwej sytuacji, Octavio. Och, wydaje mi się, że jednak postawiłam.I że oboje raniliśmy się nawzajem,Williamie.Robiliśmy to bardzo umiejętnie. Na chwilę zapadło między nimi milczenie każde z nich pozostało sam na sam ze swoimimyślami.Ciszę przerwała Octavia. Zostanę w Rutherford, by wypełnić swój obowiązek wobec dzieci rzekła.Uderzyło go, że nie wspomniała o powinności wobec niego jako męża.Zastanawiał się,czy to znaczy, że już na zawsze zamknęła przed nim serce, czy wyklucza szansę, by kiedyś nanowo obdarować go swą miłością. Zostanę w domu i dopilnuję, by Louisa wyzdrowiała, będę z Charlotte, aż dorośnie ciągnęła. Będę w Rutherford, kiedy wróci Harry.Dzieciom nie zabraknie stabilizacji, ciągłości.Poczucia bezpieczeństwa.Twarz Williama okryła się rumieńcem. A John Gould.Patrzyła teraz na kościół i ciągnącą się za nim drogę. Nie wiem, co zrobi John Gould mruknęła. Bo już nigdy go nie zobaczę.Williamowi, który za wszelką cenę pragnął zachować godność, nie udało się ukryćswoich prawdziwych uczuć.Rozluznił ramiona, a wyćwiczona przez lata maska pełnegowyższości opanowania zniknęła z jego oblicza.Ukazał się spod niej człowiek ogarniętyniewymowną ulgą: płynącą z głębi serca, desperacką ulgą i wdzięcznością.Nie poruszył sięwprawdzie, ale nie odrywając wzroku od Octavii, uśmiechnął się bardzo powoli i z wielkimwahaniem. Czuję, że ostatnio spadło na mnie trochę za dużo wiadomości odezwał się nieśmiało.Ciekaw jestem, czy mają one swój kres.Odpowiedziała mu smutnym uśmiechem i słowami: Przynajmniej pod tym względem czujemy się podobnie, Williamie.Po czym szybkim krokiem odeszła w stronę samochodu.Dopiero po chwili był w stanieruszyć za nią.Około dziewiątej wieczorem w sadzie było już prawie ciemno.Na gałęziach, międzyliśćmi i jabłkami, wisiały lampiony.Przycichł wiatr, który wiał przez cały dzień, a orkiestra dętaz wioski zaczęła grać.Tańce rozpoczęły się formalnie.Jak to było w zwyczaju, pierwsi na parkiet wyszliOctavia i William.Octavia miała na sobie bladożółtą staromodną suknię do samej ziemiprzewiązaną szeroką białą szarfą.Tańcząc z nią, William pomyślał, że z obnażonymi ramionamii bez biżuterii wygląda bardzo młodo.Zastanawiał się, co przyniesie im wojna, czy jeszczekiedykolwiek zobaczy żonę taką jak dziś, czy też niepokój, strach i smutek odcisną swoje piętnona nich obojgu.Próbował o tym nie myśleć.Zlustrował ustawioną na skraju sadu służbę,klaszczącą w rytm muzyki, a równocześnie posłusznie oklaskującą swych państwa.Zobaczył, jak Nash bierze Mary za rękę, jak pochyla się i szepcze jej coś do ucha [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy