[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W sobotę pojawił się grafik.Mieli wybrać nazwę i znak firmowydla jej kolekcji.- Nazwa jest najważniejsza - mówił Spencer.- Musi byćchwytliwa.Zastanówmy się, co może przyciągnąć wzrok naszychklientek albo co wpadnie im w ucho.Zarzucono ją propozycjami.Cicely jak zwykle milczała,przytłoczona ich nadmiarem.Bała się otworzyć usta, przekonana, żecokolwiek by powiedziała, powie z
le.A tymczasem padały kolejnenazwy: CAREER FASHIONS, EXECUTIVE CLASSICS, CALIFORNIACLASSICS.Zakręciło jej się w głowie, podniosła dłoń do szyi i naglepod palcami poczuła wisiorek w kształcie serca.Jego chłód uspokoiłją i dodał odwagi.Przypomniała sobie słowa Marka. Jak ci siępodoba twój znak firmowy?"- Jeśli to rzeczywiście ma być moja kolekcja.- odezwała sięniespodziewanie, chyba trochę za głośno, gdyż nagle wokół zrobiłosię cicho.Wiedziała, że wszyscy teraz na nią patrzą.Zacisnęła palcena złotym serduszku i dokończyła -.to powinna nosić moje imię.Znakiem mógłby być mój podpis.A więc CICELY.- Racja! - grafik był wyraz
nie poruszony.- Proste i zarazemeleganckie!Spencer też się zgodził.Cicely wyprostowała się w fotelu.Trochęją zdziwiło, że zdecydowali się tak szybko.A niby czemu nie?Przecież to naprawdę mój projekt, pomyślała.Nabrała pewnościsiebie i do końca spotkania rozmawiała już swobodnie i naturalnie.Wieczorem Spencer zaprosił ją na najnowszy musical, którywłaśnie miał premierę na Broadwayu.Była olśniona nie tylkomuzyką i tańcem, ale też wspaniałymi strojami, jakie dostrzegła uniektórych osób na widowni.Do domu wracali dorożką, którąciągnęły zadziwiająco spokojne, jak na Nowy Jork, konie.W hoteluzjedli jeszcze szybką kolację w restauracji na dole i Spencer89SMzaprowadził ją do jej apartamentu.- Nie zaprosi mnie pani na mały kieliszek przed snem? - zapytał.- Przepraszam, ale nic nie mam.- odparła nieco zmieszana.- Ależ ma pani - pokazał jej szafkę, która, jak się okazało, byłamalutką lodówką.W środku stały butelki z winem, likierem,napojami orzez
wiającymi, a także zestaw serów i wędlin.Z szafkiobok wyjął chrupki, krakersy i orzeszki - a więc czego się paninapije? - spytał.- Nie, ja dziękuję.- wyjąkała.- Nie? Przyrządzę pani coś, co pani polubi - przekonywał ją zuśmiechem.- Bardzo smaczne i nie za mocne.- Przygotował drinkai wręczył jej napełnioną do połowy szklankę.- Proszę spróbować.Upiła nieduży łyk.Drink był znakomity, wyczuła smak owocówpołudniowych pomieszany z aromatem rumu.Kiwnęła głową.- Rzeczywiście, bardzo mi smakuje.- Powiedz mi, Cicely z Kalifornii.- Spencer nalał sobie szkockiejwhisky, usiadł na sofie obok Cicely i położył przy sobie jej dłoń -.jak się zapatrujesz na to twoje przedsięwzięcie?- Moje? Ono bardziej jest pana niż moje! Nigdy nie wyobrażałamsobie, że.- mówiła pospiesznie, urywając zdania - To.tozdumiewające! Ja.mam nadzieję, że wszystko się uda.- Na pewno - roześmiał się.- Wszystko, co robię, zawsze sięudaje.Cicely wiedziała, że to prawda.Siła, pewność, doświadczenie,zdecydowanie.Tym razem nikt nie mydlił jej oczu.- Pamięta pani? Mówiłem przecież, że zanim podejmę decyzję,wszystko muszę skalkulować i przewidzieć każdą ewentualność.- Tak, pamiętam.- obracała nerwowo szklankę w dłoniach.Nagle dotarło do niej, jak wielka odpowiedzialność na nią spada.Byłsierpień, a na kwiecień zaplanowano oficjalny pokaz.Tylko osiemmiesięcy na przygotowanie całej kolekcji.- Za wszystko jestem panubardzo wdzięczna, panie Spencer i.- Brick.- A, tak.Brick.I.i spróbuję pana nie zawieść.90SM- Nie zawiedzie pani - powiedział z pewnością w głosie.-Widziałem pani szkice i wiem, że będę zadowolony z tej współpracy.- Mam nadzieję - uśmiechnęła się niepewnie.Patrzył na niąjakimś dziwnym wzrokiem.- A ja mam nadzieję, że i pani będzie zadowolona - zniżył głos.Cicely zmieszała się jeszcze bardziej.- Wszystko było tak wariackopomyślane i robione w takim pośpiechu, bo niedługo jadę do Europy.Ale przecież będzie pani regularnie przyjeżdżać do Nowego Jorku.Askoro tak, to myślę, że znajdziemy więcej czasu na przyjemności.-Wyjął jej szklankę z dłoni i odstawił na stół.- Jeszcze chybabędziemy mieli okazję nacieszyć się sobą.- Przysunął się do niej izaczął bawić się kosmykiem jej włosów.Natychmiast poderwała sięna nogi.Nie chciała jednak, aby pomyślał, że zachowuje się jakpensjonarka, albo że jest niewdzięczna, albo że podejrzewa go ojakieś niecne zamiary.Przecież może wcale nie mieć żadnychzamiarów.- To był naprawdę wspaniały wieczór, panie Spencer.Bawiłamsię świetnie, ale teraz jest już trochę póz
no, a ja.- Oddzielam przyjemności od interesów, czy tak? -przerwał jej.Uśmiechnął się, podniósł z sofy i stanął obok.- Bardzo rozsądnie,panno Cicely Roberts.- Nie, nie.- rumieńce wykwitły jej na policzkach.-Wcale niechciałam.to znaczy, wcale nie myślałam.- %7łe panią podrywam? Niech pani nie będzie taka pewna -dotknął lekko jej policzka.- Bardzo mi się pani podoba.Ale to nie manic wspólnego z tym, że jest pani znakomitą projektantką.Innymisłowy: nigdy nie zawieram kontraktów w łóżku.- Cicely niewiedziała, co ma powiedzieć.Policzki paliły ją ze wstydu.- A pozatym to ma pani rację, rzeczywiście jest póz
no.- Podszedł do drzwi,otworzył je i jeszcze raz odwrócił się do niej.- Ale chciałbym paniąprzestrzec.Nie pozwolę nigdy, żeby interesy stanęły na drodzeprzyjemnościom.Kiedy więc pani wróci, zamierzam często się zpanią widywać.A teraz, dobranoc, Cicely z Kalifornii.- Uśmiechnąłsię i zamknął za sobą drzwi.91SMROZDZIAA
SIÓDMYCicely wróciÅ‚a w poniedziaÅ‚ek wczesnym rankiem i od razu zlotniska zadzwoniÅ‚a do domu.Daphne wyjaÅ›niÅ‚a jej, że Alicja jeszczeÅ›pi i że wszystko jest w jak najlepszym porzÄ…dku.- Dobrze, powiedz jej w takim razie, że wróciÅ‚am, i że zobaczymysiÄ™ wieczorem - poprosiÅ‚a Cicely.WsiadÅ‚a w kolejkÄ™ i pojechaÅ‚aprosto do pracy.Jeszcze w Nowym Jorku George przekonywaÅ‚ jÄ…, żeby nie wracaÅ‚ado pracy w K.Groves.W nowej sytuacji nie bÄ™dzie miaÅ‚a czasu, żebyrobić poprawki, a o pieniÄ…dze przecież już nie musi siÄ™ martwić.Umowa, którÄ… podpisali, przewidywaÅ‚a pokaz
ną, wypłacaną comiesiąc pensję oraz niemałą zaliczkę.Wszystko to zaspokajało jejpotrzeby z naddatkiem.Cicely wiedziała, że jeżeli nie chce zawieśćSpencera ani George'a, to musi poświęcić się tylko projektom.Ale niemogła pozwolić sobie na rozstanie z K.Groves ot, tak, bez słowa i odzaraz.Zbyt dobrze pamiętała, jak się czuła, zanim dostała tę pracę izbyt dobrze wiedziała, ile jej zawdzięcza.Postanowiła więc złożyćwypowiedzenie z dwutygodniowym wyprzedzeniem, tak żeby mogliznalez
ć przez ten czas kogoś na jej miejsce.Zjawiła się w pracy punktualnie i tak jak ostrzegała ją Sue, niemówiąc nikomu o swoim przedsięwzięciu, zabrała się do pracy.Wpołudnie, w przerwie obiadowej zgłosiła się do działu kadr ipoinformowała, że zamierza się zwolnić.Chociaż nie był to jakiś uciążliwy dzień, Cicely nie mogła sięskoncentrować na poprawkach.Głowę miała pełną planów.Wmyślach już organizowała sobie pracę.Poza tym, po całej nocyspędzonej w samolocie była bardzo zmęczona, a na dodatek niezdążyła przyzwyczaić się jeszcze do zmiany czasu.Kiedy więc kolegaz pracy odwiózł ją do domu i około siódmej wieczorem zamknęławreszcie za sobą drzwi, była kompletnie wyczerpana.Alicja siedziałaz Daphne na sofie.Oglądały telewizję.- Cicely! - krzyknęła matka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

szkla.opx.pl