[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W 1939 roku jedynie Francuzki zupełnie nie dbające o reputacjępostępowały w sposób uprawniający innych do użycia terminu decoucher , mającego jawnie pejoratywny odcień.Te trzy kobiety, a także kucharka Helene, podzielały bez reszty nowąopinię o Delphine.W tym, iż chlebodawczyni umknęła ich pilnejobserwacji, widziały powód do osobistej urazy, drążyła je głęboka zawiść,że przestały posiadać wiedzę, która tak długo dawała im poczucie władzynad Delphine.Co gorsza, czuły się zagrożone bojąc się, że wolnośćDelphine z
le wpłynie na ich dochody.Delphine nie mieszkała w domu i wszyscy ponosili na tym straty.Wprawdzie nadal wypłacała służbie pensje, ale znikły liczne dodatki,skończyło się bowiem rozrzutne prowadzenie domu.Przepadły obfiteprocenty, które wszyscy przyzwyczaili się obcinać z domowychrachunków, Delphine bowiem nie zawracała sobie głowy drobiazgowymirozliczeniami, zgodnie z głupią amerykańską manierą wykazującnadmierne zaufanie.W dodatku miała przedtem zwyczaj dawania służbieczęstych napiwków i prezentów, traktowała domniemanych strażnikówwłasnej prywatności z beztroską i naiwną szczodrością.Również po tymnie zostało śladu, skoro Delphine nigdy nie było w domu.W miarę jak zupływem miesięcy chlebodawczyni nadal spędzała noce w nieznanychłóżkach, naturalna zazdrość, którą cztery kobiety ze służby zawszeodczuwały wobec kogoś tak bogatego, młodego, pięknego i swobodnegojak Delphine, wyszła na powierzchnię i rosła w siłę.* * *Nikt na świecie nie wie,.Gdzie jesteśmy, myślała Delphine,dogłębnie przesiąknięta szczęściem, które wydawało się nieodwracalne,tak absolutne, że nawet zapomniała być w związku z nim przesądna.Osiągnęła spełnienie, po raz pierwszy w życiu osiągnęła taki spełnienie, ojakiego istnieniu jej się nie śniło.Uświadomiła to sobie, leżąc w saloniemieszkania na kanapie przy Boulevard Saint-Germain, ciepło otulonanarzutą z grubego szkockiego sukna.Przyglądała się, jak Armand czytaprzyniesiony z wytwórni scenariusz nowego filmu, pełen komplikacji,jakich jeszcze nie spotkał w swojej karierze.Była całkowicie odarta zwyrachowania, z ambicji, porzuciła postawę obserwatora innych, któratowarzyszyła jej, jak Delphine sięgała pamięcią.- O czym myślisz? - spytał, nie odrywając wzroku od tekstu.- O niczym - odparła.- Zupełnie o niczym.- To dobrze.Tak trzymać - powiedział i wrócił do lektury.Nawet zatopiony po uszy w pracy, nie był w stanie wytrzymać dłużejniż kwadrans bez kontaktu z Delphine.Kiedy siedziała blisko niego,wyciągał rękę i niezauważalnie dotykał jej dłoni, kiedy dzielił ich pokój,rzucał jakąś uwagę i zadowalał się każdą odpowiedzią.Delphinezastanawiała się, czy w ogóle słucha jej słów, czy chodzi mu jedynie obrzmienie głosu.Nigdy o to nie spytała, bo nie miało to znaczenia.Wystarczało jej, że Armand jest tam, gdzie i ona.Mógł spędzać długiegodziny na czytaniu, Delphine nie pragnęła w tym czasie niczego pozabyciem w tym samym pokoju, ograniczała się do podtrzymywania ognia.Gdy wychodził do wytwórni, kręciła się po domu, o wiele więcej uwagipoświęcając marzeniom niż odkurzaniu, przygasała aż do jego powrotu.Z poprzedniego życia brakowało jej jedynie pieca, który utrzymywałciepło w domu.O żadnym z grzejników w mieszkaniu Armanda niemożna było z pewnością powiedzieć, że działa, jeśli stało się dalej niż półmetra od takiego starożytnego urządzenia.Zgodnie z teorią Delphine,mieszkańcy dolnych pięter wysysali całe ciepło, nie pozwalając mu dojśćwyżej.Armand utrzymywał, że ciepło unosi się i gromadzi na górzedowolnej struktury, muszą więc znajdować się w najlepszej sytuacji.Byłto jedyny temat, co do którego nie mogli osiągnąć zgody, teraz jednakkończył się marzec, konsjerżka przestała palić i w ten sposób pozbawiłaich powodu do sprzeczek.- Kiedy się pobierzemy, znajdziemy miejsce z lepszym ogrzewaniem- często powtarzał Armand w zimie, ale Delphine uznała w duchu; że woliraczej zamarznąć niż wyprowadzić się z tego mieszkania, na którymwycisnęła piętno pięcioletnia obecność Armanda.Na ścianach wisiały bezładu i składu awangardowe obrazy, kupowane od handlarzy sztuką zsąsiedztwa, w pokoju czernił się wielki fortepian, na którym Armandrównie entuzjastycznie grywał z natchnioną werwą ragtime'y i paskudniebębnił Chopina, stały też zniszczone, wygodne meble znalezione napchlim targu, a podłogę przykrywały dywany podarowane Armandowiprzez rodziców, kiedy zakładał własne gospodarstwo.Tutaj był pokój, wktórym wyznał jej miłość, i tutaj była sypialnia, w której spali i kochali się.Gdyby w przyszłości mieli znalez
ć sobie inne miejsce, na pewno nieznaczyłoby ono dla niej tak wiele.Wstała i dołożyła polano do ognia.Wkrótce czekało ich zejście poschodach do małej restauracji w pobliżu, odwiedzali ją prawie co wieczór.%7ładne z nich nie gotowało.Kiedy nie jedli poza domem, kupowali gotowesałatki, sery i sosy w jednym z licznych sklepów delikatesowych wokolicy, po czym urządzali sobie piknik przy kominku, w którym odpoczątku paz
dziernika prawie codziennie trzeba byÅ‚o rozpalać ogieÅ„.Każdego ranka Armand schodziÅ‚ na dół i przynosiÅ‚ rogalik.PodawaÅ‚ goDelphine do łóżka razem z café au lait, którÄ… jakoÅ› nauczyÅ‚ siÄ™przyrzÄ…dzać.Delphine uznaÅ‚a, że w nowym wcieleniu nie potrzebujestrojów, jakie kupowaÅ‚a poprzednio, nie widziaÅ‚a też miejsca dlabieliz
niarki ani eleganckiego szewca.Zdawało jej się, że ubrania, które potrochu przeniosła z domu, wystarczą jej do końca życia, zwykle nosiłabowiem marynarskie spodnie od Chaneli swetry Armanda, wkładaneczęsto po dwa, a nawet po trzy.Wracając na parę godzin na Villa Mozart,żeby zapłacić służbie i przekonać się, że dom jeszcze stoi, Delphineubierała się we własny kostium i kapelusz, w drodze z Boulevard Saint-Gerrnain i z powrotem nigdy nie używała jednak własnego samochodu aninie zatrudniała szofera.Domu ani wozu nie sprzedała, wiedziała bowiem,że ich posiadanie stanowi dla niej fasadę, jaką wciąż jeszcze należyutrzymywać.Delphine była przekonana, że dobrze ukryła przed światem swojeżycie z Armandem Sadowskim.Po tym, jak powiedział jej z niesmakiem,że nie chce stać się jeszcze jednym z wielu kochanków, postanowiłazachować ich związek w tajemnicy, póki nie dojrzeje w niej gotowość domałżeństwa.Od kiedy po raz pierwszy wspólnie spędzili noc, odrzucaławszystkie propozycje ról, niezmiennie częstując agenta pomysłowymiwymówkami.Nie mogła powiedzieć Abelowi prawdy, wyznać, że jestzbyt skoncentrowana na miłości, by tracić energię na granie, uczenie siękwestii i borykanie się z komplikacjami życia gwiazdy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

szkla.opx.pl