Kronika Jana Długosza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tlała, albowiem w Zbigniewie żądza opanowaniacałego królestwa i zawiść ku Bolesławowi książęciu.Znając się zrodzonym znałożnicy, zazdrościł mu prawego pochodzenia; bolało go to, że Polacy dziwniekochali i poważali Bolesława, jemu zaś okazywali niechęć i pogardę.Gdy więcstracił nadzieję, aby innym sposobem jak zdradą i zbrodnią dostąpić mógłpanowania, wytężył na nie wszystkie siły, i potargawszy ohydnie węzłybraterstwa, nie tylko już skrytym podstępcą, ale jawnym stał się złoczyńcą iłotrem, we dnie i w nocy czyhającym na zgubę Bolesława.Chytry z przyrodzenia izuchwały Zbigniew, im podlejszym widział ród swój macierzyński, tem bardziejwysilał się na zdrady i zamachy przeciw Bolesławowi, mniemając, że nie inaczejjak tylko śmiercią brata zatrzeć zdoła rodu swego ohydę.Widząc nadto, jak silnybył Bolesław otaczającą go czcią powszechną, i przychylnością, nadziejęosiągnienia królestwa sam już tylko w zbrodni pokładał, i wszystkie ku niejmyśli i starania wymierzył.Ani rozum ani obawa niebezpieczeństwa nie zdołałypowściągnąć w nim tego szału; wszetecznie spłodzony nikczemnik, który powinienbył wstydzić się pochodzenia swego z matki nałożnicy, darł się zuchwale donajwyższej władzy.WSZYSCY KSI%7łTA RUSCY WI%7ł SI Z SOB, PRZECIW POAOWCOM I NAJE%7łD%7łAJ ICHZIEMI; A STOCZYWSZY Z NIMI BITW, W KT�REJ DWUDZIESTU ICH WODZ�W POLEGAO,PORA%7łAJ NA GAOW BARBARZYCC�W.Przeciw Połowcom, łamiącym zawarte z książętami Ruskimi sojusze, i nawiedzającymustawicznie kraje Ruskie grabieżą i łupiestwy, książęta rzeczeni złożywszy dniaósmego Kwietnia zjazd w Kijowie, uchwalili wyprawić się zbrojno nie czekającnawet lata.Aczkolwiek rycerstwo Ruskie przedstawiało, że pora zimowa nie byładlań sposobną do prowadzenia wojny, i utyskiwało wielce na tę wyprawę; gdy atoliZwiatopełk książę Kijowski przemówił do swoich:, że wojnę z tym nieprzyjacielemprowadzić mają, który nie zważając na żadną porę ustawicznie ich najeżdża itrapi, i któ-404rego raz na zawsze, ukrócić trzeba", wyprawę jednomyślnie uchwalono.Ponieważwojna ta miała się toczyć wspólnemi siłami całej Rusi, wezwano przeto z innemiksiążęty Dawida i Oleha, którey nie byli obecnymi na zjezdzie Dawid uczyniłzadość wezwaniu, Oleh zaś pod pozorem zmyślonej słabości odmówił przybycia,Ruszyli więc za Włodzimierzem, który prowadził naprzód swoje wojska, Zwiatopełkksiążę Kijowski, Dawid Zwiatosławic, Dawid Wszesławic, Mścisław synowiecHrehora, Więcsław Jaropełczyc i Jaropełk Włodzimierzowicz książęta, każdy zswoim ludem wyprawionym konno i na okrętach.Wysadzeni potem na ląd, wsiedli nakonie i w bojowym szyku zdążyli do Szuten (Schuten).A skoro u Połowcówgruchnęła wieść o ich przybyciu, zgromadzili się wielkiemi tłumami barbarzyńcy,zamierzający bój stoczyć z Rusinami, których już mieli za pobitych izwyciężonych.Radził im wtedy jeden z książąt Połowieckich, nazwiskiem Ruszoba,aby poniechawszy walki, układali się raczej o pokój, który sami pogwałcilinapaścią, zwłaszcza, że Rusini w wielkiej wystąpili sile.Ale chociaż zbawiennabyła jego rada, pomówiono Ruszobę o gnusność i bojazń; inni nie chcieli go wcalesłuchać, odkazując się śmiało, że nie tylko Rusinów, którzy przeciw nimwystąpili, pokonają, ale i ziemie ich i warownie opanują.Rusini posłyszawszy otak hardych i zuchwałych przegróżkach, na uproszenie od Boga zwycięztwa gorącepodnosili modły i wielu kościołom i klasztorom hojne ślubowali ofiary.WtemAltonoga, wojownik dzielny i śmiały, z znacznym pocztem wysłany od Połowców nawzwiady, pochwyconym został przez Ruskie czaty, i z wszystkimi towarzyszami, zktórych żaden umknąć nie zdołał, padł pod mieczem.Wielka ztąd otucha jakobypewnego już zwycięztwa podniosła serca Rusinów.Gdy więc Połowcy wylegliniezmiernemi tłumy, których Rusini ani okiem zmierzyć, ani potęgi ich obliczyćnie byli w stanie, puściła Opatrzność między nich trwogę i taki popłoch, że nimprzyszło do spotkania się z Rusią, nie tylko oni sami, ale i konie ich drżeć ichwiać się poczęły, jakby postrachane przeczuciem klęski: Rusini przeciwnie, wnajlepszym porządku, żwawo i ochoczo wysunęli się do walki, harcując na koniachrżeniem wesołem dodających odwagi.Na sam ich widok Połowcy strwożeni i upadlina sercu, nie śmieli bitwy staczać, lecz zabrali się do odwrotu.Nastąpiłazatem, nie już bitwa, ale rzez mordercza w pogoni za pierzchającemi Połowcy.Dwudziestu książąt Połowieckich padło w tej rozprawie na placu, jako to:Ruszoba, Kocza, Harslonopa, Kiktalopa, Kumana, Azupa, Kurtaka, Czeniehrepa,Surbor i wielu innych.Wiele tysięcy wycięto, wiele pojmano w niewolą.Rusiniopanowawszy obóz Połowców, zabrali niezmierne bogactwa w złocie, srebrze,klejnotach, stadach bydła, wielbłądach i rozmaitych sprzętach wojennych.A takwojsko405Ruskie zbogacone dostatkiem i mnogiemi obciążone łupami, wiodąc z sobą gminnader liczny brańców, zwycięzko powróciło do kraju.Sprawił Bóg zastępów w tymdniu wielką radość ocalonej Rusi, wydawszy jej do rąk srogich i najzaciętszychwrogów, Połowców.Ale w następnym czasie ziemie Ruskie doznały zniszczenia odPrusaków i Litwy.MNIEMANIE NIEKT�RYCH O KSI%7łCIU MIECZYSAAWIE, SYNU BOLESAAWA NIEGDY KR�LAWYGNACCA.Utrzymują niektórzy latopisarze Polscy, że w tym roku dopiero, a nie w 1069, jakto opowiedzieliśmy wyżej, Mieczysław książę, syn Bolesława króla Polskiego, pozatwierdzeniu w Kruszwicy, kędy była stolica jego, nadania klasztorowiMogilnickiemu, założonemu przez jego ojca, wraz z żoną swoją Eudoxyą, dnia 14Marca zgładzony trucizną, którą oboje w jednym dniu połknęli, umarł.Którego-topotwierdzenia przywilej pierwotny, na pergaminie spisany, w Mogilnickimklasztorze ja sam oglądałem, czytałem i rozważałem.ROK PACSKI 1104.BOLESAAW KSI%7ł POLSKI WYSYAA ZBROJNE SIAY DO CZECH I NA KSI%7łT BORZYWOJA IKONRADA ZEMST WYMIERZA.Bolesław książę Polski urażony na książąt Czeskich Borzywoja i Konrada (?),którzy acz bliscy jego krewni, z poduszczenia brata jego Zbigniewa wymierzylinań zdradziecko napaść w czasie przygotowań do ślubnej uroczystości, i nie tylenawet zagniewany na podżegacza Zbigniewa, ile na Konrada (ten bowiem do wydaniawojny Bolesławowi najgorliwiej namawiał uchylającego się od niej książęciaBorzywoja), wybór rycerstwa i doświadczonej w bojach drużyny powołał do broni.Azebrawszy potężne siły z własnych tylko zaciągów, postawił na ich czole starostę(comitem) Zelisława, jako głowę rycerstwa (principem militiae) i do Moraw, na ówczas dzielnicy Zwiatopełka, zbrojno wyprawił.Tak niecierpliwił zaś pałał żądząpomszczenia się na Zwiatopełku, że nie czekając stosowniejszej pory do wojny, wciągu trwającego postu ruszyć kazał wojsku do boju; sam nawet chciał iść na tęwyprawę, i ledwo panowie radni odwiedli go swemi prośby od tego przedsięwzięcia.Wkroczył zatem wódz naczelny Zelisław trzema oddziałami do Moraw406(tak bowiem książę Bolesław był rozkazał naczelnemu wojsk wodzowi) i rozniósłzaraz po całym kraju łupiestwa i połogi, któremi nie tylko w czasie postu ale ipo świętach Wielkiejnocy lud Morawski srodze gnębił [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy