Loureiro Manel Apokalipsa Z 03 Gniew sprawiedliwych

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dotarło do mnie, że przecież najprawdopodobniejzamknięto nas w kajucie od zewnątrz.Jeśli załoga tankowca miała za grosz rozsądku, to z pewnością przetrzymająnas tu przez okres kwarantanny.Muszą przecież upewnić się, że żadne z nas nie jest nosicielem wirusa, któryogromną większość ludzkości zmienił w żywe trupy.Jeśli czegokolwiek byłem pewien, to tego, że zagładę przeżylijedynie ci, którzy mieli najwięcej szczęścia, a przy tym byli najtwardsi i najostrożniejsi.I faktycznie: faceci na tymstatku nie wyglądali na takich, którzy urodzili się wczoraj.Tak czy siak, musiałem chociaż spróbować.Wyciągnąłem dłoń i pokręciłem okrągłą klamką.Zamek wydał cichyodgłos, a drzwi stanęły otworem.Oniemiałem.Drzwi były otwarte.Tak po prostu!Nadal nie do końca wierząc w to, co widzę, wysunąłem głowę na korytarz.Był szeroki, a pod jego sufitem dalej,niż sięgałem wzrokiem ciągnęła się plątanina rurek i przewodów o różnych kolorach i grubościach.Co kilkametrów widać było kolejne drzwi, które jak podejrzewałem prowadziły do kabin podobnych do naszej.Korytarzbył czysty i dobrze oświetlony.Z kratek układu klimatyzacji dobiegał cichy szum.Temperatura była przyjemnieodświeżająca.Gdyby nie brak dywanu i to, że drzwi wykonano ze zbrojonej stali, można by pomyśleć, że to korytarzhotelowy.Im dalej szedłem tym korytarzem, tym bardziej narastało we mnie poczucie, że coś jest nie tak.To po prostu niebyło normalne: żadnych zamków, żadnych strażników, nikt nie mierzy do nas z broni.Wszystko to było zbyt piękne,by mogło być prawdziwe.Sytuacja, w jakiej się znalazłem, wydała mi się tak przedziwna, że podążałem przedsiebie w nieustannym napięciu, gotując się na spotkanie sam nie wiem z czym.Dlatego też kiedy nagle jedne zdrzwi otworzyły się z hałasem i pojawił się kelner pchający wózek z tacami, podskoczyłem z przerażenia takgwałtownie, że o mało nie przyprawiłem nas obu o zawał. Kim jesteś? Gdzie są wszyscy? tyle tylko zdołałem wydukać, kiedy już łomoczące serce przestało próbowaćwyskoczyć mi gardłem. Signore, signore, non passa niente.Sei al sicuro[2] odpowiedział mi marynarz, który sam starał się uspokoićoddech.Był to mężczyzna w średnim wieku, nieco łysiejący i o wymodelowanym czarnym wąsiku. � a bordo dell Ithaca , ricorda?Mówił po włosku, tak przynajmniej brzmiało to na moje ucho.Ale mógł to też być jakiś dialekt z Korsyki, Neapoluczy Bóg wie skąd jeszcze.Skupiłem się, próbując wspiąć się na wyżyny mojej nędznej znajomości włoskiego(nabytej podczas fantastycznego roku na Erasmusie w Bolonii, który minął mi głównie na pijackich imprezach), alealbo coś było nie tak z moim akcentem, albo moje słownictwo szwankowało, bo nie udało mi się spowodować, żebyfacet zrozumiał, co mówię.Przejście kolejno na hiszpański, portugalski i angielski również nie dało żadnego efektu.Kiedy zniechęcony miałem już zacząć dukać po niemiecku lub rosyjsku, który znałem jeszcze słabiej (a ściślejmówiąc, w którym dzięki naukom Wiktora potrafiłem wypowiedzieć garść mało eleganckich słów związanych zseksem i alkoholem), niezauważenie pojawiła się obok mnie kolejna osoba. Widzę, że poznał pan już Enza powiedział ktoś po angielsku z akcentem, którego nie potrafiłem z niczymskojarzyć.Odwróciłem się i zobaczyłem przed sobą tego samego wysokiego oficera o jasnych włosach, który powitał nas napokładzie tankowca.Był nieskazitelnie schludny i elegancki.Mundur marynarki handlowej leżał na nim jakrękawiczka na dłoni.Jego nienaganny wygląd pogłębiał jedynie wrażenie nierealności całej sytuacji.Czekałemtylko, aż oficer jak gdyby nigdy nic zaprosi mnie na galowe przyjęcie w mesie kapitańskiej& Nazywam się Strang�rd, Gunnar Strang�rd.Jestem pierwszym oficerem na naszym statku, który, pozwolę sobiezauważyć, jest jednostką zauważalnie większą od tej, na której państwo płynęli.Mówiąc to, podał mi dłoń, zadbaną, o równo przyciętych paznokciach.Przedstawiłem mu się.Podczas tejwymiany grzeczności poczułem się jednak skrępowany.Zrobiło mi się wstyd, gdy dostrzegłem ostry kontrastpomiędzy dłońmi oficera i moimi własnymi zabrudzonymi olejem silnikowym, rybimi łuskami i cholera jeszcze wieczym.Do tego po miesiącach tułaczki i walki o przetrwanie za moimi połamanymi paznokciami pełno było brudu. Enzo miał właśnie zanieść państwu śniadanie dodał Strang�rd, wskazując na wózek z tacami. Lekarzpowiedział, że osiemnaście godzin snu powinno wystarczyć, dlatego też zamierzaliśmy państwa obudzić.Jeśli wolipan wrócić do kajuty, by spotkać się ze swoimi przyjaciółmi, nie ma najmniejszych przeszkód, ale w imieniukapitana miałem właśnie przekazać panu zaproszenie na śniadanie w mesie oficerskiej. Strang�rd zamilkł nachwilę, widząc mój zdumiony wyraz twarzy. Rzecz jasna, jeśli dołączenie do nas nie będzie dla pananiedogodnością. Ależ skąd, w żadnym razie wydusiłem z siebie kompletnie zbity z tropu.Po długich miesiącach przemocy,brutalności, grózb i niedoboru niemal wszystkiego czułem się teraz, jakbym śnił.Im gościnniej i bardziej szarmanckoodnosili się do mnie ci ludzie, tym bardziej byłem zdumiony. Z prawdziwą przyjemnością dołączę do panów.Rozstaliśmy się z Enzem i jego roztaczającym kuszące aromaty wózkiem.Podążyłem za oficerem przez labiryntkorytarzy. Kim panowie są i dokąd płyniemy? Co to za typ statku? wyrzucałem z siebie kolejne pytania, idąc zaStrang�rdem przez klatkę schodową i kolejny długi korytarz. Jeśli to nie kłopot, wolałbym, żeby na dwa pierwsze pytania odpowiedział panu sam kapitan oświadczył oficer,który sądząc po typie urody i akcencie, musiał być Szwedem albo Norwegiem. Co się zaś tyczy statku, jest pan na Itace , supertankowcu o wyporności pięciuset tysięcy ton [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy