Vlugt Simone van der Zjazd szkolny

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Szybkim ruchem otwieram drzwi samochodu i rzucam:- Jedz!- Okay, madame! Wyglądasz fantastycznie!Odwracam głowę i milczę.- Co się dzieje? Tak trzeba się chyba wyrażać, jeśli się wychodzi z damą? - Olaf jestlekko zdezorientowany, niepewnie spogląda w moją stronę.- Jeśli zapraszasz damę, to chyba nie musisz trąbić jak szalony na całą ulicę -wyrzucam z siebie niezadowolona i natychmiast tego żałuję.Chciałabym zachowywać się jakosoba młoda i nowoczesna.Nie zależy mi przecież, aby odniósł wrażenie, że się umówił zwłasną babcią, by ją zabrać z domu opieki na przejażdżkę.Tymczasem właśnie tak jest, widzęto po jego spojrzeniu.Poza tym wcale nie ma zamiaru ruszać.Stoi cały czas na środku ulicy.- Mogłeś zadzwonić do drzwi - sugeruję trochę łagodniejszym tonem.- Musiałbym wtedy zaparkować nieprawidłowo, a widzisz chyba blokady na kołachsamochodów stojących opodal.- W takim razie mogłeś zadzwonić na komórkę.Dlaczego nie jedziesz? Już pięćsamochodów stoi za nami! - Zdenerwowana odwracam się do tyłu.Jeden z kierowcówwysiada z samochodu, ktoś inny zaczyna trąbić.- Ej, czarnuchu, nie pozwalaj sobie za dużo! Możesz do mnie dzwonić na komórkę! -wykrzykuje Olaf przez okno samochodu.Naciska gwałtownie na gaz i samochód rusza zpiskiem opon.Nie mogę się powstrzymać i wybucham śmiechem.- Czujesz się tu jak ryba w wodzie, prawda? Nie do wiary.Nikt by nie powiedział, żejesteś Jutterem*.- W Den Helder jestem Jutterem, w Amsterdamie czuję się jak amsterdamczyk.Wiesz,jak nazywają mieszkańców Tilburga?- Nie mam pojęcia.- Sikający w dzbanek.Pochodzi to z czasów, kiedy Tilburg było centrumwłókienniczym.Do filcowania materiałów potrzebna była między innymi uryna.Zbierano jąod mieszkańców.Płacono za pełny nasikany dzbanek.Zmieszne, co?- Zabawne - odpowiadam.Teraz Olaf wybucha śmiechem.- Co za powściągliwość! Trudno cię rozśmieszyć - mówi.- Cieszę się, że nie pochodzę z Tilburga, bo nie uniknęłabym przezwiska.Dawniejzresztą też mnie przezywałeś.- Ja?- Już nie pamiętasz?- Może Sabinę?- Nie, panna Gazela.Olaf uderza rękami po kierownicy i wybucha śmiechem.- Ależ tak! Mój Boże, co za beznadziejna pamięć! Byłaś prawdziwą panną Gazelą.Sprawiałaś zawsze wrażenie bardzo nerwowej i niespokojnej.Skręcamy w Nassaukade i pakujemy się prosto w korek.Olaf patrzy jeszcze w tylnelusterko, lecz za nami ustawia się już tyle samochodów, że nie możemy zawrócić.- Cholera - rzuca.Gwałtownym ruchem skręca kierownicę i wjeżdża na torytramwajowe.Za nami protestuje głośnym dzwonkiem tramwaj.Olaf daje znak ręką, żejeszcze przez chwilę pozostanie na torach.Zbliżamy się do Marriotta.* Jutter, ktoś urodzony w Den Helder lub okolicach.Nazwa pochodzi od jutten -kraść, zbierać z plaży przedmioty wyrzucone przez morze.Prostuję się na siedzeniu zaniepokojona.Nie jestem na to przygotowana.To znaczy,jestem być może odpowiednio ubrana, jednak w tym przypadku wymagany jest inny styl.Przejeżdżamy koło Marriotta i skręcamy w lewo na Leidseplein.Czyli wybrałAm�ricain.Kurczę, gdybym wiedziała.Ustawiam lusterko i kontroluję makijaż.W porządku,da się wytrzymać.Na szczęście mam ze sobą kredkę do ust.Zaraz pójdę do toalety.Olaf wjeżdża w boczną uliczkę i parkuje na miejscu zarezerwowanym dla inwalidy.- Co ty robisz, przecież zaraz cię odholują - ostrzegam.- Nie, nie zrobią tego.- Wyciąga kartę inwalidzką i kładzie za szybą.Biorę ją do ręki ioglądam.- Od kiedy jesteś inwalidą?- Nie mogę zbyt długo chodzić.Zaczyna mnie wtedy mocno kłuć w boku.Jeden zprzyjaciół nie mógł już na to patrzeć i załatwił mi taką kartę - wyjaśnia.Potrząsając głową, odkładam kartę z powrotem za szybę.- Czy w Am�ricain nie mamiejsc do parkowania?- Pewnie są.- Olaf zamyka samochód.- Ale tylko dla gości.Chcę przejść przez tory tramwajowe, lecz Olaf odwraca się i macha do mnie.Mójwzrok pada na rozbrzmiewający głośną muzyką kram z poffertjes, otoczony plastikowymikrzesełkami.- Gdzie chcesz usiąść? Może tam w kącie? Będziemy mogli oglądać stamtądwszystkich przechodniów.- Olaf wskakuje na podwyższenie i eleganckim ruchem odsuwajaskrawoczerwone krzesełko.Patrzy na mnie z oczekiwaniem, przytrzymując krzesełkoniezręcznie.Oczy mu błyszczą.Ogarnia mnie uczucie tkliwości.Nagle kram z poffertjes wydajemi się o całe niebo przyjemniejszy niż Marriott lub Am�ricain.Nie trzeba się przynajmniejprzejmować ubraniem.Zjawia się kelner, by przyjąć zamówienie.Dwie duże porcje poffertjes, dodatkowaporcja cukru pudru i piwo.Kelner potakuje ruchem głowy i odchodzi.Olaf zakłada ręce na kark, opiera się, o mało nie przewracając małego krzesełka.- Miałaś znakomity pomysł z tymi poffertjes - mówi Olaf zadowolony.- Dawno jużich nie jadłem.- Nie przypominam sobie, żebym to zaproponowała.- Tak, dzisiaj w stołówce.Powiedziałaś, że je lubisz.- Powiedziałam, że zapachniało poffertjes.Olaf, zatroskany, przechyla się do przodu.- Może chcesz iść gdzie indziej?- Nie, skądże! - zapewniam.- Tu jest bardzo dobrze.- Opieram się wygodnie,potwierdzając tym swoje zapewnienie.- To miło.Zapada taka cisza, podczas której szukamy głęboko w pamięci listy z odpowiednimitematami rozmowy.Bo cóż możemy sobie opowiadać? Co wiemy o sobie?- Jak ci się pracuje w banku? - pytam trochę bez sensu.- Niezle.W dziale informatyki mam fajnych kolegów.Może powtarzają niewybrednedowcipy, ale co tam.Tak jest zawsze w dziale, w którym są sami mężczyzni.- Jak to, przecież pracują u was dwie kobiety?Olaf uśmiecha się trochę ironicznie.- Obawiam się, że giną pod masą męskich dowcipów.U was jest inaczej, prawda?Same baby.- Tak [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy