watts alan radosna kosmologia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jest dla mnie zagadką czy ten niezwykły porządek jest jedynie częścią mej wizji, w ten sposób,jak me ciało jest częścią świata, czy też istniał od zawsze i jest jego cechą.�w nowy tryb, w którym pracuje świadomość, pozwala w cudowny sposób dostrzec ze wzmożonąuwagą porządek w modelowaniu natury, większej fascynacji dostarcza teraz studiowanie struktury paproci,formacji kryształów, znaków na morskich muszlach, takich jednokomórkowych klejnotów zamieszkującychoceany, jak radiolaria, bajecznej architektury nasion i pąków, inżynierii kości i szkieletów, aerodynamikipiór i zadziwiającego przepychu oko-kształtnych malunków na skrzydłach motyli i ptaków.Cała ta subtelnaorganizacja jest być może ściśle funkcjonalna z punktu widzenia reprodukcji i zachowania gatunku.Zgadzając się z tym trzeba zauważyć, że przetrwanie tych stworzeń równoznaczne jest z ich istnieniem - wjakim celu?Coraz bardziej oczywiste staje się pokrewieństwo między porządkiem natury, a muzyką - muszle ichrząstki zbudowane są jak fugi, we włóknach i naczyniach włoskowatych znajduję kontrapunkty, czujępulsujący rytm dzwięku, światła i nerwów.Są nieoddzielne - węzełek, ganglion, przeplatanie sięelektronicznych ścieżek, obwodów i impulsów, które ciągną się i szemrzą w czasie i przestrzeni.Cały tenwzór wiruje jak dym prześwietlony promieniami słońca lub siatka zmarszczek skrząca się w płytkiejwodzie.Zmieniając się bez końca w siebie, wzór ten jest wszystkim.Węzły i oka sieci przechodząbezustannie jedne w drugie."Pustka tworząca wizję".Istnieje sama dla siebie.Grunt pod moimi stopamirozwiewa się i zaczynam płynąć.Fantazyjne obrazy, widoczne po zamknięciu oczu, zdają się odsłaniać sekret funkcjonowania mózgu,zachodzących w nim asocjacyjnych i zmatrycowanych procesów, systemów zarządzających naszymodczuwaniem i myśleniem.Bardziej jeszcze niż poprzednia, wizja ta przypomina gigantyczną wariację napewien temat - paprocie kiełkujące z paproci, z których z kolei kiełkują kolejne paprocie, rosnące wwielowymiarowej przestrzeni, kalejdoskopowe królestwa witraży lub mozaik, lub też zawiłe strukturymolekuł - systemy różnokolorowych kul, z których każda składa się z kompleksu innych, mniejszych kulek,powielane w nieskończoność7.Byłby to wewnętrzny wgląd w proces, który, gdy otwieram oczy, organizujeświat na przekór jego przypadkowości?Jeszcze tego samego popołudnia Robert zabiera nas do stodoły, z której usuwa niepotrzebne graty iładuje je do swego starego, pyszniącego się rozbebeszoną tapicerką Buicka.Widok śmieci przywołuje dwanajważniejsze dla ludzkości pytania, "Co zrobić z tym wszystkim?" oraz "Kto to posprząta?".Istoty żyjąceprzypominają pod pewnymi względami rury, do których z jednej strony rzeczy wpadają, a z drugiejwylatują - aż do zużycia.Odwieczny problem polega na tym, co zrobić z tym, co już opuściło rurę,zwłaszcza, gdy jest tego tak dużo, że rury czują się przytłoczone tą obfitością.Pytania te mają podtekstmetafizyczny."Co zrobić z tym wszystkim?" jest pytaniem o ostateczne miejsce każdej rzeczy - o SiłęSprawczą, Ziemię Zwiętą, podstawy moralności, przyczynę działania."Kto to wszystko posprząta?" topytanie o ostateczną odpowiedzialność, o to, jak rozwiązać nasze ciągle mnożące się problemy tak, by niezrzucać ich brzemienia na następne pokolenia.7Kto wie, czy Watts nie użyłby terminu fraktal, który pojawił się jednak dopiero 10 lat pózniej za sprawą B.Mandelbrota.(przyp.tłum.)17Kontempluję oto wielką tajemnicę śmieci w jej najczystszej formie: ich stos w aucie Roberta urósł dotakich rozmiarów, że tylko miejsce kierowcy jest wolne od starych połamanych framug, pordzewiałychpiecyków, zwojów drutu, zmiażdżonych puszek, elementów starodawnych fisharmonii, bezimiennegoplastikowego szmelcu, bezgłowych lalek, rowerów pozbawionych kół, wymiotujących pierzem poduszek,bezzwrotnych butelek, cycatych manekinów, romboidalnych ramek, potrzaskanych klatek i niepojętegokłębowiska strun, okablowania, pomarańczowych łupin, skorupek, obierek i żarówek - wszystko togarnirowane upiornie białym chemicznym proszkiem zwanym przez nas "anielskim gównem".Jutroradośnie wyekspediujemy to wszystko na tutejsze wysypisko śmieci.I co potem? Czy istnieje ogień, którystopi i spali tę nieustannie rosnącą górę szmelcu - szczególnie teraz, gdy przedmioty, które wytwarzamycoraz bardziej przypominają śmieci, zanim jeszcze zostaną wyrzucone? Odpowiedz na to pytanie znajdujesię tuż przede mną.Widok samochodu Roberta nie pozostawia złudzeń.Boska komedia.Wszystko rozpływa się w śmiechu.Dla Roberta ta wielka sterta cudownie absurdalnychodpadków jest czystą kreacją, arcydziełem nonsensu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy