[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I wszystko na nic.Nic nie powstrzymałogo od krzywdzenia ludzi, od bezsensownego zabijania iokrucieństwa.I oto znów wrócił, rujnując moje malutkieszczęście z taką nonszalancją, jak gdyby cisnął talerzem opodłogę.Jest taki arogancki.Nawet nie starał się zamaskować przedemną.Wparował do liceum Berkeley w tym samym ciele, wktórym ostatnio go widziałam.Sądzi, że tak świetnie mnie zna- że na jego widok natychmiast spłonę rumieńcem, zacznę sięjąkać albo zrobię coś innego, czym się zdradzę.Tu się przeli-czył - i jestem z tego powodu bardzo dumna.Tak łatwo mnie nie złapie.Jeszcze dziś uciekam.Jeśliwyruszę, gdy tylko Morganowie zasną, będę miałaprzynajmniej jedną noc przewagi.Rodzice Kailey odkryjąmoją nieobecność rano i wtedy dopiero uderzą na alarm.Dotego czasu muszę już być daleko. Wyobrażam sobie chwilę, gdy rano nie zjawiam się nabiologii.Cyrus na pewno będzie już wiedział, że to ja.Będziewiedział, że wygrałam tę rundę - uciekłam, zanim zdążył mniezłapać.Nagle przychodzi mi do głowy myśl, która zwala mnie znóg: Cyrus chce, żebym zaczęła uciekać.Oczywiście, że tak.Właśnie dlatego nie zmienił ciała.To nie była arogancja -tylko dobry ruch w grze.Jeśli zniknę, będzie już wiedział,kogo szukać.Oddech rwie mi się z ulgi.Uświadamiam sobie,jak blisko byłam zrobienia ruchu, który pchnąłby mnie prostow jego ręce.Cyrus za dobrze mnie zna.Jeśli zostanę, ale zachowam spokój i najlepiej jak umiemzagram przeciętną nastolatkę z liceum - wtedy tylko mamszansę zwyciężyć.Już raz mnie przepytał i chyba wypadłamwystarczająco dobrze.Gdybym tylko dała radę spokojnie toprzeczekać, mógłby pomyśleć, że już dawno przeniosłam sięgdzieś indziej albo że w ogóle mnie tu nie było.Jestem dumna z tego, że go przejrzałam.Mozę i Cyrus znamnie lepiej niż ktokolwiek inny na świecie, ale ja też goznam.To już postanowione: ja zostaję, 'a to on się wynosi,miejmy nadzieję, że w niedalekiej przyszłości.Tymczasemspróbuję wymyślić, jak go przekonać, że Seraphiny Amesnigdy tu nie było.Gdybym podłożyła mu fałszywąwskazówkę.Cos wymyślę.Jedno wiem na pewno: więcej nie będę uciekać. Rozdział 27Noah nie patrzy na mnie, gdy wsiadam i przez całą drogęrozmawia z Bryanem o futbolu.Wiem, że go zraniłam.Mamwyrzuty sumienia, że wczoraj odmówiłam mu wspólnegospaceru.Bryan szybko gdzieś ucieka, a Noah wyrusza w stronębudynku beze mnie.- Hej! - wołam.Odwraca się, ale nic nie mówi.Jego twarzjest pozbawiona jakiegokolwiek wyrazu -Przepraszam zawczoraj - mówię.- Byłam w złym humorze, ale to nie miałonic wspólnego z tobą.Wzrusza ramionami.- Nie musisz się tłumaczyć, Kailey.Jeśli chcesz zapomniećo tym, co się stało w Halloween, to w porządku.Jazrozumiem.Podchodzę do niego i staję bardzo blisko.Wyciągam rękę iściskam jego dłoń.- Nie chcę o tym zapomnieć.Nie potrafiłabym -ProszęNoaha gestem, żeby się pochylił, po czym całuję go wpoliczek.- Nic się nie zmieniło - szepczę mu do ucha.Gdy odrywam się od niego, nie jest już spięty.Uśmiecha siędo mnie.- Chcesz po południu posiedzieć w domku na drzewie?Wybucham śmiechem. - Jasne.A może moglibyśmy nawet iść gdzieś na randkę.Jak dorośli.- Pójdziesz ze mną na lunch do kafeterii? Rozbawił mnie.- Umowa stoi.Gdy wchodzę do pracowni biologicznej, uderza mnieprzytłaczający smród formaldehydu, ale to widok Cyrusa wkolejnym pięknym garniturze przyprawia mnie o mdłości.Niedaj się sprowokować, przypominam sobie.Cyrus czeka, aż wszyscy zajmą miejsca, po czym zabieragłos.- Wczoraj rozmawialiśmy o chemii świadomości, otajemnicach, które główny nurt nauki musi dopiero zbadać.Dziś chcę, żebyśmy mieli te pytania w pamięci, gdy będziemyprzeprowadzać sekcję.Klasa wydaje zbiorowy jęk, a więcej niż jedna osoba mówinawet głośno: Błe!"- Przeprowadzimy sekcję królików - ciągnie Cyrus.-Zgadzam się, że to przykre, że obiekty naszych badań będąmartwe
[ Pobierz całość w formacie PDF ]